เกิดใหม่กลายเป็นคุณแม่ลูกสอง

“ก็....เมื่อครู่ข้ายังเห็นน้องจับผีเสื้ออยู่นั่น...” หลินฟางหน้าสลดเมื่อหันไปดูก็ไม่เห็นน้องสาวเช่นกัน
“คงไม่ใช่เดินหลงไปทางอื่นหรอกนะ เรารีบไปตามหาน้องกันเถอะ” เห็นท่าไม่ดีเธอจึงหยุดมือรีบออกเดินตามหาหลินซาด้วยความร้อนใจ ก่อนจะถอนหายใจด้วยความรู้สึกโล่งเมื่อเดินมาได้สักระยะก็เห็นว่าหลินซากำลังไล่จับผีเสื้อที่บินไปมาอย่างสนุก ถือว่าโชคยังดีที่หลินซาเดินออกมาได้ไม่ไกล
“เสี่ยวซา....” หลิวหลานเอ่ยชื่อลูกสาวออกมาด้วยความดีใจ
“ท่านแม่เจ้าคะ ข้าจับผีเสื้อได้ด้วย” เด็กน้อยหันมาบอกชูมือที่มีผีเสื้อให้แม่ได้ดู
“แม่บอกเจ้าแล้วใช่ไหมว่าอย่าเดินออกมาไกลหากหลงป่าขึ้นมาจะทำเช่นไร” เธอเอ่ยเสียงเข้มตำหนิลูกสาวออกไปส่งผลให้เด็กน้อยสีหน้าเศร้าลงทันที
“ข้าขอโทษเจ้าค่ะ” หลินซาเอ่ยเสียงอ่อนเดินเข้าไปกุมมือมารดาอย่างเอาใจ
“เอาล่ะ พวกเรากลับกันเถอะ” เธอเดินออกนำเด็กๆ ไปตามทางที่เพิ่งเดินผ่านแต่เหมือนยิ่งเดินกลับยิ่งรู้สึกแปลกบรรยากาศหนาวเย็นผิดปกติท้องฟ้าด้านบนก็มีเมฆฝนเคลื่อนตัวเข้ามาปกคลุมอย่างรวดเร็ว
“ท่านแม่ทำไมฟ้ามืดเร็วอย่างนี้ขอรับ” หลินฟางกระตุกมือให้แม่หยุดเดินแล้วเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่มืดครึ้ม เธอจึงหันมองตามลูกชายก็ปรากฏเม็ดฝนร่วงหล่นลงมาใส่หน้าเธอหลายเม็ด
“ฝนกำลังจะตกพวกเรารีบหาที่หลบกันก่อนเถอะ” เธอรีบจูงมือลูกทั้งสองให้เดินตามก่อนจะเหลือบไปเห็นถ้ำที่อยู่ไม่ไกลมากนัก
“ข้างหน้ามีถ้ำพวกเราเข้าไปหลบฝนในนั้นก่อนดีกว่า” ทั้งสามเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นเพื่อให้ถึงถ้ำนั้นโดยเร็ว เมื่อเข้ามาถึงด้านในถ้ำกลิ่นสาบของซากสัตว์คละคลุ้งไปทั่วจนเธอต้องยกมือขึ้นปิดจมูกอย่างรวดเร็ว
“ท่านแม่กลิ่นอะไรเหม็นจังเลย” หลินซาเอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัย
“ไม่มีอะไรหรอกคงเป็นซากสัตว์ที่ตายอยู่ในนี้แหละ” หากในนี้มีซากสัตว์ตายอยู่จริงคงต้องมีตัวอะไรสักอย่างลากมันเข้ามาในนี้แน่นอน ขออย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลย เธอได้แต่ภาวนาในใจ
“ตัวอะไรหรือเจ้าคะ แล้วมันจะเป็นผีมาหลอกเราไหมข้ากลัว” เด็กน้อยซุกตัวเข้าหามารดาอย่างรวดเร็ว ด้านหลินฟางก็มีอาการไม่ต่างจากน้องสาวเช่นกัน
“สัตว์ตายไปแล้วจะมาหลอกเราได้อย่างไรเจ้าไม่ต้องกลัวไป เจ้าก็กลัวอย่างนั้นหรือเสี่ยวฟาง” เธอหันมาถามลูกชายบ้างจึงได้แต่โอบกอดลูกทั้งสองไว้เป็นการปลอบ
หลิวหลานเดินนำลูกๆ เข้าไปยังด้านในก่อนจะหาที่ก่อกองไฟผิงให้ความอบอุ่นแก่ร่างกาย เพราะระหว่างที่เดินมานั้นเม็ดฝนที่ร่วงหล่นลงมาอย่างกะทันหันทำให้ตัวเธอและลูกๆ เปียกชื้นไปทั้งตัว เธอใช้ผ้าที่แห้งเช็ดผมให้หลินซาด้วยกลัวว่าจะเป็นไข้และมองออกไปยังด้านนอกสายฝนก็โปรยปรายกระหน่ำลงมาอย่างต่อเนื่อง หลิวหลานและลูกนั่งผิงไฟรอให้ฝนหยุดจนกระทั่งเด็กน้อยทั้งสองเผลอหลับไปหลิวหลานจึงได้ของีบสักหน่อย เวลาผ่านไปได้ครู่หนึ่งเธอก็ต้องสะดุ้งตื่นขึ้นเพราะหลินซาสะกิด
“มีอะไรหรือเสี่ยวซา”
“ข้าได้ยินเสียงเหมือนมีคนอยู่ในนั้น” เด็กน้อยชี้นิ้วไปยังในถ้ำที่มีแต่ความมืด
“เจ้าหูฝาดไปหรือเปล่าในถ้ำเช่นนี้จะมีคนเข้ามาได้อย่างไร” เธอเพ่งมองฝ่าความมืดนั้นแต่ก็ไม่พบหรือได้ยินเสียงใด
“ข้าได้ยินจริงๆ แถมยังเรียกชื่อข้าอีกต่างหาก” เมื่อได้ฟังสิ่งที่ลูกสาวพูดก็นึกหวั่นใจ ถ้ำในป่าลึกเช่นนี้จะมีคนอาศัยได้อย่างไรแต่ไม่ทันที่เธอจะได้ไตร่ตรองอะไรร่างเล็กของลูกสาวก็ลุกขึ้นพรวดแล้วเดินตรงเข้าไปในถ้ำมืดนั้นทำให้เธอต้องรีบลุกขึ้นเดินตามอย่างรวดเร็ว
“นั่นเจ้าจะไปไหนเสี่ยวซา” เธอเดินมาคว้าแขนเล็กเอาไว้ก่อนที่จะเดินเข้าไปลึกกว่านี้
“มีคนเรียกข้าเจ้าค่ะ” หลินซาตอบเสียงใส
“เดี๋ยวก่อนสิ เจ้าจะเดินตามเสียงเรียกแบบนี้ไม่ได้นะแม่ไม่เห็นจะได้ยินว่าใครเรียกเจ้าเลยเจ้าหูฝาดไปแล้วกลับออกไปหาพี่ชายของเจ้ากับแม่เดี๋ยวนี้” เธอบอกเสียงเข้ม
“แต่ว่าเขาชวนข้าไปเล่นด้วยนะ”
“ไม่มีผู้ใดมาชวนเจ้าไปเล่นด้วยทั้งนั้นแม่ไม่อนุญาตกลับออกไปกับแม่เดี๋ยวนี้” น้ำเสียงเข้มขึ้นจนหลินซาต้องยอมจำนนต่อเธอ