ไร้...คำว่ารัก

คำโปรย...

เธอมีสามี มีบ้านหลังใหญ่ แต่ปราศจากความรัก
เขาทุบตีเธอ ด่าทอต่อว่าจนเสียน้ำตาทุกคืนวัน...
และแล้ว เขาคนนั้นก็มา ในคืนที่ฝนตกหนัก
มือที่แข็งแรงฉุดเธอให้ขึ้นจากเหวที่ดำมืด
เธอกำลังจะหายใจได้แล้วแท้ๆ
แต่อีกคน...ผู้เป็นเจ้าชีวิต ก็ได้ฉุดเธอกลับเหวอีกครั้ง...
หรือว่า...เธอไม่มีค่าคู่ควร...กับคำว่ารัก ที่แท้จริง ?
เนมน์ โยลณี


“เมื่อคืนฉันไปนอนที่วัด... เพราะพี่ตะโกนใส่ฉัน เพราะพี่อยากกกผู้หญิงขายตัวคนนั้น”
เธอพูดโกหกด้วยความอยากเอาชนะ ทั้งที่เสียงหัวใจยังเต้นแรงกับภาพในคืนก่อน
“แน่ใจนะ ว่าไปนอนวัด ไม่ใช่ไปนอนกับชู้มา? กลิ่นชู้เต็มกายเลย...”
“พี่พัท !!!”
เพี๊ยะ!
ฝ่ามือเขาตบลงบนแก้มเธออย่างไม่ลังเล
เธอล้มลงกับพื้น พยายามไม่ร้อง ไม่คราง ไม่แสดงความอ่อนแอให้เขาเห็นอีกต่อไป
“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้!” เขาตวาด “แต่เธอจะหนีไปไหนไม่ได้หรอก เพราะแม่เธอกับพ่อเธอยังต้องใช้เงินฉันรักษาอยู่ เข้าใจไหม!?”