ลางเรียกรัก

"ถามพี่อีกครั้งสิ ถามแบบที่ถามเมื่อกี้"
"ถามอะไรคะ"
"ถามว่าพี่รักปลื้มหรือเปล่า"
ในเสี้ยววินาทีนี้เองที่ภวินท์ได้เล็งเห็นบางสิ่งที่ไม่เคยสังเกตมาก่อนความเจ้าเล่ห์ได้ซุกซ่อนในแววตาอ่อนหวาน มันแยบยลเสียจนไม่เคยฉุกคิดมาก่อนว่าเขาไม่ใช่ฝ่ายคุมเกม หากแต่ว่าเธอวางแผนให้เขาก้าวเดินตาม จนมุม จนท้ายก็ติดอยู่จุดที่ไม่อาจปฏิเสธได้ ความยับยั้งชั่งใจที่เหลืออยู่น้อยนิดนั้นถูกทลายลง ทั้งร่างกาย ชีวิต และจิตใจภวินท์พร้อมยอมมอบมันไว้แทบเท้าปรีดาพร
ในช่วงเวลาที่ได้สบสายตาโดยไม่ต้องซ่อนเร้นความรู้สึกที่มีต่อกันนั้นช่างเปี่ยมสุขจนยากจะพรรณนาราวเข็มนาฬิกาหยุดหมุน มีเพียงคนทั้งคู่ที่กำลังส่งผ่านอุ่นไอรักอันนุ่มละมุนผ่านสัมผัสทางกาย ปรีดาพรกักเก็บมันไม่ได้อยู่จนล้นออกทางสายตาจนเปล่งประกายระยิบระยับท่ามกลางความรำไรของแสงโคมไฟจากหัวเตียง สำหรับภวินท์นั้นก็สุดแสนจะปลอดโปร่งโล่งใจความอึดอัดจากการเก็บงำคำรักมานานปีสลายหายไป ไม่จากต่างการที่ปรีดาพรเข้ามาปลดโซ่ตรวนที่พันธนาการหัวใจไว้ด้วยมือของเธอเอง