บัวตองเป็นนายคณิกาขี้เหร่ฉิบหาย (Mpreg)

บัวตองเป็นนายคณิกาขี้เหร่ฉิบหาย
"นายคณิกาตัวดำเยี่ยงควาย ขี้เหร่ก็ปานจักเปรียบเปรย
มีแต่ชื่อที่ฟังดูว่างาม เหตุใดพวกผู้ชายจึงยอมเสียอัฐซื้อมันกันหนา"
*********

"ตายจริง... ดำเยี่ยงนี้จักให้ฉันจับมันขัดอย่างไรให้งามได้เล่ายายแจ่ม"
"เอาน่า ขัดบ่อย ๆ มันก็ผิวผ่องเองนั่นแล เงยหน้าสิบัวตองให้ข้าดูหน้าสักหน่อย"
"เอาแค่วันนี้ก่อนเถิดแม่เยื้อน ทำเยี่ยงไรให้มันผ่องพอจักรับใช้คุณเขาได้
มิต้องเอาน้ำร้อนลวกขูดผิวมันเยี่ยงถอนขนไก่ต้มดอกรึ"
********

เขาผู้มีกลิ่นกายหอม นำมาสู่การถูกขายเข้าโรงชำเราบุรุษ
"เขาว่าเอ็งมีกลิ่นหอม กลิ่นของเอ็งมันหอมเยี่ยงไรรึ"
.....
"แม่บอกว่า กลิ่นหอมเหมือนดอกบัวหลวงต้องสายฝน"
********

เมื่อจัดการอาบน้ำขัดตัวเรียบร้อยแม่กุหลาบก็เปิดหีบใหญ่เลือกผ้านุ่งมาหลายผืน
แม่เยื้อนเลือกสีอ่อนเพราะผิวของบัวตองนั้นค่อนไปทางคล้ำ
รูปร่างรึก็หนาไม่เหมือนแม่หญิง ก็คงเพราะเป็นผู้ชายนั่นแหละ

แม่กุหลาบถอนหายใจอีกครั้งเพราะหยิบเอาผืนไหนก็ดูจะเล็กไปเสียทุกผืน
"ตายจริงแม่เยื้อน.. เห็นที่จักไม่มีสไบผืนไหนยาวพอจักห่มอีบัวตองแล้วหนา" แม่กุหลาบก้มลงรื้อหา
"ไม่ต้องสไบดอกแม่กุหลาบ หาผ้าแถบสีหวานพันอกกับผ้านุ่งพันเป็นผ้าถุงก็พอได้ดอก" ยายแจ่มเอ่ย

"เฮ้อ... ตัวไม่ใช่เล็ก ๆ เลยหนาบัวตองเอ๊ย เอ็งทั้งสูงใหญ่ผิดเผ่าพันธุ์เขาหรือไม่นี่ยายแจ่ม" แม่เยื้อนนึกสงสัย ยายแจ่มเคี้ยวหมากพลางยิ้มเอ็นดูบัวตองก่อนจะเอ่ยตอบคนถามอย่างไม่ให้คนตัวโตต้องใจเสีย

"บางคนก็ตัวเล็ก แต่พวกตัวโต ๆ เยี่ยงนี้นะหายาก แลเป็นไปได้ว่าอาจจักมีกลิ่นกายหอมเป็นพิเศษก็ได้ดอกหนาบัวตอง ยอดอกของเองก็เต่งตึงสีหวาน เอวของเอ็งก็คอดกิ่วรับสะโพกผายเยี่ยงนั้น ข้าว่าเอ็งก็มีความงามในแบบของเอ็ง" ยายแจ่มเอ่ยชมกันซึ่งหน้าให้บัวตองยกยิ้มแก้มแดงด้วยความขวยเขินและดีใจ

********
เรือนร่างอวบอิ่มแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อของบัวตาต้องตาผู้ชายหลายคน
ดวงตาสีอำพันของบัวตองทำให้หลายคนเริ่มคาดเดาในความคิดว่าน่าจะเป็นเพศพิเศษ
รูปร่างหนาที่เอวคอดเล็กกิ่วเท่าเด็กที่เพิ่งแตกเนื้อสาวพาให้หลายคนจับตามอง
ที่โรงชำเราบุรุษสิ่งที่หาได้ยากคือนายคณิกา
เพราะส่วนมากมักผูกขาดเลี้ยงเป็นลูกหาบลูกสวาทออกหน้ากันส่วนมาก
ครั้นใครใคร่จะลิ้มลองจึงมีราคาแพงหากไม่เลี้ยงดูไว้ในเรือน
"นี่.. นั่งกับฉันสักประเดี๋ยวเถิดพ่อคุณ งามคมขำเยี่ยงนี้ราคากี่อัฐกัน"
นายช้างเจ้าท่าโรงสีข้าวคว้าจับยึดข้อมือเล็กของบัวตองเอาไว้
ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนทอประกายเขินเยี่ยงเด็กสาวแม้จะยื้อข้อมือกลับแต่หาได้หลุดจากการยื้อยึดเอาไว้

"ว่าเยี่ยงไร ชื่อของเอ็ง" ชายร่างสันทัดสวมทองเส้นใหญ่เอ่ยถามอีกครั้ง
"บัวตอง ชื่อของมัน" แม่กุหลาบตอบแทนอย่างเอาใจ
"บัวตอง.. ชื่อน่าจักหอมหวาน" เขายิ้มกริ่มเมื่อนึกถึงความหวาน
"กี่อัฐกันแม่กุหลาบ" นายช้างเอ่ยถามอีกครั้ง
********

"ยังมิขายดอกเจ้าค่ะ อีบัวตองมันยังใหม่อยู่มิรู้ประสา"
คุณผกาตอบแทนเสียงดังฉะฉานให้หลายคนต้องส่งเสียงโห่แผ่วดูผิดหวัง
เสียงของเหล่าผู้ชายพาให้บัวตองรู้สึกเขินอายด้วยหัวใจพองโต
หากว่าเขาขายได้นั่นหมายถึงอัฐจำนวนมากที่จะได้มาไถ่ตัวเอง
********

"อีกไม่นานจักประมูลบัวตอง ถึงเวลานั้น
ฉันจักแจ้งกับทุกคนเองไม่ต้องกังวลว่าจักไม่ได้ร่วมประมูล"
********

บัวตองเป็นนายคณิกาขี้เหร่ฉิบหาย มีตอนปกติ 60 ตอนจบ
และมีตอนพิเศษ เฉพาะใน E-Book ให้ 5 ตอน

จัดทำการพิสูจน์อักษร ครั้งที่ 2 พร้อมอัพตอนพิเศษ ภายในวันที่ 7/7/25