The edge of the 12th sea เหนือนทีมีฝน

เกือบครึ่งชีวิต...ที่ 'วรุณ' มี 'เหนือนที' อยู่ข้างกาย
แต่ทุกอย่างกลับมาผิดพลาดในปีที่ 12 ที่จับความรักไว้ไม่แน่นพอ
ความทรงจำหล่นหาย แทนที่ด้วยความรู้สึกผิด
ที่ใครคนหนึ่งจะชดเชยให้อีกคนตลอดชีวิต...

ว่ากันว่า สิ่งที่ยากที่สุดคือการกลับไปยังอดีต
เหนือนทีรู้ซึ้งถึงมันเมื่อทุกอย่างสายเกินไป

ภาพในวันนั้นยังชัดเจน วินาทีที่ร่างของคนรักปรากฏสู่สายตา ของเหลวสีแดงเปรอะเปื้อนไปตามร่างกาย รอยแผลที่ศีรษะ ไล่ลงมาตามแขน และลำตัว ทำหัวใจของชายหนุ่มชาวาบ ราวกับเวลาทั้งหมดหยุดลง ความเจ็บปวดโถมทับเขาทั้งกาย

ภีม วรุณ ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ นอนหลับไม่ได้สติเป็นเวลาหกเดือนแล้ว

"ภีมครับ วันนี้เหนือถ่ายงานเลิกช้าไปหน่อย ภีมรอเหนือนานไหม"
สัมผัสอบอุ่นถูกส่งต่อให้อีกคนด้วยมือสองข้าง เหนือนทีกุมมือของคนรักไว้ด้วยมือที่สั่นเทา

"ภีมนอนนานเกินไปแล้วนะ ตื่นมาหาเหนือได้หรือยัง หืม?"
หลากถ้อยคำถูกถ่ายทอดออกไปหวังให้คนที่สลบไสลรับรู้ ชายหนุ่มฟุบใบหน้าลงข้างเตียงคนไข้ โดยไม่ละสายตาไปจากภาพคนรักตรงหน้า เปลือกตาปิดลงและลืมขึ้นอย่างอ่อนแรง

"เหนือนอนดึกทุกวันเลย ภีมกลับมาดุเหนือได้ไหม เหนือจะนั่งฟังภีมไม่ไปไหนเลย"
"ขอแค่ภีมตื่นมา"
เหนือนทีเอื้อมมือไปลูบศีรษะของคนหลับอยู่อย่างเบามือ เขาไม่ต้องการอะไรแล้ว ขอแค่ให้คนตรงหน้าได้ใช้ชีวิตต่อจากนี้อย่างมีความสุข

ขอเพียงเท่านี้