กรงขังรักซาตาน

เขาหลงรักเธอตั้งแต่แรกเห็น แต่เธอคือคนที่เป็นต้นเหตุให้น้องสาวเขาตาย จากที่ต้องการสานสัมพันธ์ในฐานะคนรัก เหลือเพียงสถานะนางบำเรอ
"แล้วคุณจะให้ฉันชดใช้ยังไงคะ?"
"นอนอ...ขากว้าง ๆ อย่างเดียวได้ไหมล่ะ!"

แนะนำตัวละคร

สยมภู อายุ 30 ปี เจ้าของโรงแรม

เขาถูกชะตารติรศตั้งแต่แรกเห็นและต้องการจีบเธอ แต่พอรู้ว่าเธอคือคนที่ทำให้น้องสาวเขาตาย

จากต้องการจีบเป็นแฟน เหลือเพียง สถานะนางบำเรอ

เพลงพิณ หรือ รติรศ อายุ 24 ปี ดาราวัยรุ่นมาแรง

แต่เธอคือคนที่ทำให้น้องสาวของสยมภูต้องตาย
เรื่องย่อ

พระเอกหลงรักนางเอกตั้งแต่แรกพบและตั้งใจว่าจะจีบเธอเป็นแฟนแต่สิ่งที่ได้รับรู้ทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป

เพราะนางเอกคือคนที่ทำให้น้องของเขาต้องตาย จากที่ต้องการสร้างความสัมพันธ์ฉันคนรัก เหลือทิ้งไว้เพียงแค่นางบำเรอ

ระหว่างนั้นยังมีคนตามล่าเอาชีวิตโดยที่ไม่รู้ว่าใครเป็นเป้าหมายอย่างแท้จริงเพราะทั้งเธอและเขาอยู่ด้วยกันตลอดเวลา นางเอกถูกพระเอกตามรังควาน และถูกย่ำยี แต่สิ่งที่พระเอกต้องการคือให้นางเอกยอมรับผิดในสิ่งที่ตัวเองทำ

หลังจากหลบหนีมาถึง 5 ปี สุดท้ายแล้วนางเอกทนไม่ไหว เธอตัดสินใจออกมาแถลงการณ์ออกสื่อว่าเธอเป็นคนที่ทำให้น้องสาวของพระเอกต้องตายและนั่นทำให้สังคมประนามเธอ ตัดสินใจลาออกจากวงการบันเทิง และไปอยู่กับพ่อแม่ที่ต่างจังหวัดพร้อมกับลูกในท้องของเธอ

แต่เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัดพระเอกถูกกล่าวหาว่าสั่งฆ่าเจ้าของที่ดิน เพราะเขาเป็นคนไปเจรจาธุรกิจคนสุดท้ายหลังจากนั้นผู้ชายคนนั้นก็ถูกฆ่าตาย หมายจับถูกส่งตรงมาที่พระเอกโดยที่มีเพียงนางเอกเท่านั้นที่เป็นพยานได้ว่าคืนนั้นเกิดอะไรขึ้น

....แต่สิ่งที่พระเอกเคยกระทำกับนางเอกก็หนักหนาเอาการ

งานนี้พระเอกจะรอดคุกหรือไม่ ใครเป็นลาบอสตัวจริง


สปอยยย

"หากคุณจำได้ ในตอนที่ผมนัดคุณทานข้าวครั้งก่อน ผมได้บอกคุณเอาไว้ว่ามีบางสิ่งอยากจะให้คุณ"

"อะไรเหรอคะ" เธอเอ่ยถามพร้อมเลิกคิ้วสูง

"บอกไปก็ไม่เซอร์ไพรส์สิครับ คุณต้องลองดูเองให้เห็นกับตา" หญิงสาวงุนงงเล็กน้อยก่อนจะรับโทรศัพท์ของอีกฝ่ายมาดูตามคำบอกของเขา สิ่งที่โชว์ตรงหน้าคือคลิปวิดีโอบางอย่างที่ตัวเธอเองก็เดาไม่ถูกว่าคืออะไร กระทั่งเมื่อเรียวนิ้วได้กดเปิดดูก็ต้องตกใจจนแทบจะโยนโทรศัพท์ลงไปที่พื้น

"ตกใจอะไรขนาดนั้นละครับคุณเพลงพิณ เอ๊ย! ไม่สิ! เปลี่ยนชื่อแล้วนี่เนอะ คุณรติรศ นักแสดงสาวเจ้าบทบาทผู้มียุคมืดที่แสนจะน่ารังเกียจกว่าใคร ๆ" สยมภูเอ่ยเสียงเย็นรติยศที่ได้ฟังก็รู้สึกหนาวถึงกระดูก แต่ทว่าเธอยังคงดื้อด้านไม่ยอมรับง่าย ๆ

"คุณ..คุณพูดเรื่องอะไรคะ ฉันไม่เข้าใจ!" รติรศแสร้งเอ่ยถาม ทว่าคราวนี้จากน้ำเสียงเรียบนิ่งกลับเต็มไปด้วยความสั่นเครือ และนั่นเองก็ยิ่งสร้างความไม่พอใจให้กับร่างสูงมากขึ้นไปอีก

"จนป่านนี้แล้ว! เธอยังจะมาเล่นละครตบตาฉันอีกเหรอฮะ เพลงพิณ!!"

ตึ้ง!!

"เฮือก!!"

เจ้าของโรงแรมกระแทกมือของตนกับโต๊ะอาหารจนจานและแก้วน้ำซึ่งตั้งอยู่ด้านบนได้รับแรงสั่นสะเทือน ไม่ต่างอะไรกับร่างบอบบางที่ตื่นตระหนกสะดุ้งตัวโหยงกับอากัปกิริยาโมโหร้ายดังกล่าว

ร่างสูงปรี่เข้าหาหญิงสาวที่ตัวเล็กกว่าแล้วรวบมือทั้งสองข้างของเธอไว้ด้วยมือเดียว ก่อนจะออกแรงผลักให้แผ่นหลังบอบบางชิดกับผนัง

"คุณรู้อะไรไหม...ตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกัน ผมจำคุณได้แม่นมาก เพราะคุณถือได้ว่าตรงสเปกผมทุกอย่าง"

น้ำเสียงเย็นยะเยือกกดต่ำข้างใบหูฝั่งขวาทำเอาเจ้าหล่อนซึ่งเดิมทีก็หวาดผวาอยู่แล้วต้องเกิดอาการสั่นกลัวมากขึ้นไปอีก

"ในตอนที่ผมเก็บกระเป๋าของคุณได้ก็ดีใจมากคิดว่าจะได้เจอคุณอีก แต่แล้วจู่ ๆ มันก็เหมือนกับสวรรค์ต้องการแจ้งให้ผมรู้ถึงความจริงเกี่ยวกับคุณ มีคนส่งคลิปนี้มาให้ผมแล้วเขาก็ยังบอกอีกว่าคนในคลิปที่เซ่อซ่าวิ่งออกไปกลางถนนก็คือคุณ!"

พูดจบเจ้าของคำพูดจึงยอมปล่อยหญิงสาวให้เป็นอิสระพร้อมกับกระแทกคอของเธอเข้ากับผนังอย่างแรงจนต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

"โอ๊ย!"

ร่างสูงผ่อนลมหายใจเพื่อบรรเทาแรงอารมณ์ของตนให้ได้มากที่สุด เขามองไปยังนักแสดงสาวที่ทรุดกายลงบนพื้นทันทีหลังจากได้รับอิสรภาพ

"ว่ายังไง..คุณมีอะไรจะแก้ตัวไหม! ว่าไงคุณ...ฆาตกร!!"

"คือว่าฉัน..." รติรศพยายามหยัดกายลุกขึ้นยืนตามแรงเท่าที่จะทำได้ก่อนอธิบายต่อ

"วันนั้นฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะออกไปยืนขวางถนนเลยนะคะ ฮึก! ฉันถููกคนลวนลามก็เลยจะวิ่งหนีเอาตัวรอดเท่านั้น!"

"โกหก ตอแหล!"

ปัง! เพล้ง!

มือหนาคว้าแจกันบนโต๊ะทำงานของตนโยนใสกำแพงหวังจะขู่ให้อีกฝ่ายยอมพูดความจริงโดยที่ไม่รู้เลยว่าสิ่งที่รติรศบอกคือความจริงทั้งหมด จนเศษแจกันที่แตกกระเด็นบาดผิวหน้าของเธอ เพราะระยะห่างที่ยืนอยู่กับบริเวณที่แจกันกระแทกกับกำแพงนั้นห่างกันไม่กี่เซนติเมตร

"จนถึงขนาดนี้แล้วคุณก็ยังไม่ยอมรับความจริงอีกเหรอฮะ รติรศ!!" คนโมโหร้ายไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตนเองได้อีกต่อไป เขาตรงเข้าไปหาหญิงสาวอีกครั้ง คราวนี้ชายหนุ่มบีบไหล่มนทั้งสองข้างของหญิงสาวจนเธอต้องนิ่วใบหน้าเหยเก พลางเอ่ยบอกขอร้องให้เขาหยุดการกระทำ

"โอ๊ย!! คุณสยมภู ฉันเจ็บค่ะ ปล่อยฉันเถอะนะคะ" ร่างบางพยายามใช้มืออันบอบบางแกะมือของอีกฝ่ายเพื่อลดระดับความเจ็บปวดที่กำลังได้รับ หากแต่ไม่คิดว่าเขาจะยิ่งเพิ่มแรงบีบขึ้นอีกเป็นสองเท่า

"หึ!..เจ็บงั้นเหรอ.." สายตาคมเหลือบมองบาดแผลซึ่งเกิดจากฝีมือของตนก่อนสลับมายังหญิงสาว ใบหน้านวลนางเปียกปอนไปด้วยคราบน้ำตาและบูดเบี้ยว

"แค่นี้มันยังน้อยไปกับสิ่งที่น้องสาวของผมต้องเจอด้วยซ้ำ รติรศ!" เจ้าของโรงแรมกดเสียงต่ำ เพ่งมองคนตรงหน้าด้วยแววตาไร้ความเห็นใจ

"แล้ว..คุณจะให้ฉันชดใช้ยังไงคะ!" เธอถามเสียงสั่นเครือ

"หึ!" ร่างสูงแสยะยิ้มอย่างมีเลศนัยแล้วเอ่ยต่อ

"คิดว่าผู้หญิงไร้ค่าอย่างคุณทำอะไรได้บ้างล่ะ! " เขากวาดตามองร่างบางตรงหน้าอีกครั้ง คราวนี้ไม่ปิดบังความปรารถนาในดวงตาได้เลย ก่อนจะเอ่ยเสียงต่ำแหบพร่า

"นอนอ...ขากว้าง ๆ อย่างเดียวได้ไหมล่ะ!"

***แนะนำซื้อผ่าน Web / Android ถูกกว่า iOS***

***อย่าลืมโหลดตัวอย่างทดลองอ่านก่อนซื้อนะคะ***