เด็กคนนี้…เป็นของผม

“ว่ายังไงขโมยน้อย? เงินที่มาเอามาเเค่ซื้อข้าวให้น้องกินเเค่นั้นหรอเเต่คนทำผิดยังไงก็ต้องถูกตำรวจจับอยู่ดีนะ”

คนมาใหม่นั้นมองท่าทางหวาดกลัวปนระเเวงของเด็กสองคนตรงหน้าเเล้วก็เกิดความพอใจ

ประโยคที่พูดไปนั้นเเม้จะเป็นคำพูดข่มขู่เเต่ก็ยังพูดด้วยน้ำเสียงเนิบนาบไม่ทุกข์ร้อน

เเต่กระนั้นทันทีที่พูดเสร็จด้านหลังคนพูดที่ไร้คนอื่นกลับมีชายอีกสามสี่คนโผล่เข้ามายืนซ้อนข้างหลัง

นั่นเป็นภาพที่น่าหวาดกลัวที่สุดในสายตาเด็กอย่างเเก๊บ ใจที่เต้นตุบตับถี่อยู่เเล้วตั้งเเต่เห็นว่าเจ้าของเงินของตัวเองเจอก็อยู่ไม่สุขแล้ว มาตอนนี้เห็นว่าอีกคนหอบชายชุดดำมายืนล้อมจับตัวเองก็

ตระหนักได้เเล้วว่าเห็นทีจะอยู่ที่นี่ไม่ได้

หมับ!

“เก้าวิ่ง!”

ฟึ่บ! ตึก! ตึก! ตึก!

เสียงฝีเท้าของเด็กทั้งคู่ดังขึ้นวิ่งลากกันหลบหนีเร็วจนเเทบมองไม่ทัน เเต่ถึงจะเร็วยังไงคนเป็นพี่ชายก็ไม่ลืมที่จะคว้าเอาถุงขนมปังที่ซื้อมาตั้งใจวิ่งหลบหนีไปพร้อมน้อง

เเผ่นหลังเล็กทั้งสองหายลับไปหลังตึกเเล้ว

“หึ ตามไป วันนี้ยังไงก็ต้องได้ตัว”