ตะวันแตก

ตะวันแตกเป็นนิยายกลอน
มี ๑๐๐ บท แบ่งเป็น ๕ ตอน
คืนหมาหอนวอนกำหนัด
อรุณร้าว
ตะวันแตก
เดือนดับ
ใต้ร่มราตรี
(มีบทสาระแนแถมท้าย ๑ บท)

----------------------------------
ตัวอย่างจากตอนตะวันแตก
พี่ชายเป่าหูน้องชายคู่แฝด

๔๔ ๐ “ฮ่าฮ่าฮะ หะหาย อ้ายควายงั่ง
มึงจงฟัง กูแจ้ง แถลงหนา
อีสมหญิง ปลิ้นปลอก ดอกทองนา
มันแก้ผ้า สมสู่กู รู้ไว้พล” ฯ

๔๕ ๐ “มึงยอมทิ้ง อยุธยา มากรุงเทพ
หวังออมเก็บ เงินตรา หาทองหมั้น
มึงทนแลก หยาดเหงื่อ เพียงเพื่อมัน
แต่หญิงนั้น ทรามซ่าน ร่านจริงจริง” ฯ

๔๖ ๐ “มึงยอมห่าง พ่อแม่ แลพี่น้อง
มุ่งจับจอง ครองคู่ ผู้หญิงสวย
ทุกวันนี้ อีสมหญิง นอนระทวย
วานกูช่วย เสพสม ภิรมย์มัน ฯ

๔๗ “นั่นมิจริง น้องหญิง จริงใจนัก
เธอจงรัก ภักดีฉัน มั่นเสมอ
พี่ใส่ร้าย ป้ายสี หมายบีฑ์เธอ
ฉันมิเผลอ คล้อยตาม คำพี่ชาย” ฯ

๔๘ ๐ “พี่หมายปอง น้องหญิง จริงไหมเล่า
เธอมิเอา พี่ดอก ใช่หยอกหยัน
ใจอ้ายพล ใจเธอ ผูกพันกัน
แต่พี่นั้น หมั่นยุแยง ให้แคลงใจ” ฯ

๔๙ ๐ “อุเหม่บ๊ะ! หะหาย อ้ายน้องโฉด
มึงกล่าวโทษ พี่ชาย ไฉนหวา
จริงกว่าจริง อีหญิง นั่นนะนา
มันแล่นมา หากู มึงดูซี” ฯ

๕๐ ๐ “พวกชาวบ้าน ขานป่าว เล่ากันทั่ว
อีหญิงมั่ว สากกะเบือ บุญเหลือหลง
มึงจงทิ้ง มันไป หักใจปลง
มิช้าคง มันกับกู อยู่คู่เตียง” ฯ

-------------------------------------

ตัวอย่างจากตอนเดือนดับ
นางเอกแก้ตัวแต่พระเอกของขึ้น

๖๓ ๐ “น้องพลาดท่า เสียที พี่ชายนั้น
น้องอัดอั้น หวั่นใจ หาใช่น้อย
รอพี่พล กลับมา ตั้งตาคอย
น้องจักค่อย แจ้งคำ ตามความจริง” ฯ

๖๔ ๐ “อ้ายบุญเหลือ เหลือร้าย เข้าใจเถิด
น้องเผลอเพริด เตลิดไป กู่ไม่หวน
ฝันว่าพี่ พลหนา มายั่วยวน
ทำน้องป่วน พิพ่วนใจ ให้คล้อยตาม” ฯ

๖๕ ๐ “ครั้นรู้สึก สำนึกตัว ว่าชั่วร้าย
เออมิใช่ เหตุจริง เพียงอิงฝัน
กระจ่างแล้ว น้องรีบไล่ บุญเหลือพลัน
แต่เขานั้น พาลผยอง ฟ้องพี่พล” ฯ

๖๖ ๐ “น้องขอโทษ อย่าโกรธน้อง ให้หมองจิต
น้องรับผิด หมดความ ตามคำถาม
หากแต่น้อง หาใช่ ปันใจทราม
จักขอถาม พี่สักนิด คิดเช่นไร” ฯ

๖๗ ๐ “หญิงยอมรับ เช่นนี้ ย่อมดีแล้ว
พี่มิแคล้ว หักใจ ไม่โหยหา
นับแต่นี้ พี่ขอไป ไม่หวนมา
น้องห้ามว่า พี่พล คนใจดำ” ฯ

๖๘ ๐ “เดี๋ยวจ้ะพี่ จักรีบไป แห่งใดเล่า
น้องสู้เฝ้า รอพี่ อย่างมีหวัง
ได้เอื้อนเอ่ย เผยผิด ไม่ปิดบัง
ไยพี่ชัง รังเกียจ เดียดฉันท์รา” ฯ

๖๙ ๐ “ปล่อยแขนพี่ เดี๋ยวนี้! พี่จักกลับ
มิขอรับ คำขมา น่าอายโพ้น
น้องเป็นหญิง ยิ่งควร สงวนตน
มิใช่ปรน เปรอชาย ยามไร้เรา” ฯ

๗๐ ๐ “อ้างว่าฝัน นั่นนี่ มิเชื่อดอก
น้องลวงหลอก ปลอกปลิ้น ลิ้นแฉกฉาย
พี่ย่อมรัก ศักดิ์ศรี ลูกผู้ชาย
ขอจากไป ไกลตา อย่าว่ากัน” ฯ

๗๑ ๐ “หากแม้นพี่ หนีหน้า พาหมดรัก
น้องนี้จัก ตายไป สาใจไหม
พี่โปรดรู้ น้องปองรัก พี่มิคลาย
วันน้องตาย พี่อย่าร้อง ก้องป่านา” ฯ

๗๒ ๐ “ฟังฟังฟัง ยังพล่าม น่าขำนัก
น้องฤๅจัก อยากตาย หนีอายพ้น
ไปลอบปี้ สีกบาล กับอีกคน
ช่างสุขล้น พ้นอกพี่ ดีไหมรา” ฯ

๗๓ ๐ “เงินพี่หา มาได้ ถวายวัด
จักมิจัด ขันหมาก ตากหน้าขอ
หญิงหลายใจ ใฝ่รัก มิพักพอ
อย่ามาขอ โทษกัน ฝันบ้าบอ” ฯ

๗๔ ๐ “ลูกผู้ชาย ฆ่าได้ อย่าไร้เกียรติ
พี่มิเกลียด เดนหญิง สักสิ่งหนา
หากแม้นน้อง ถูกข่มขืน ขื่นใจรา
พี่จักยา แผลใจ ให้ลืมเลือน” ฯ

๗๕ ๐ “แต่ว่านี่ น้องหญิง สะดิ้งปด
ปากจับจด ว่ารักพี่ นี้มิหาย
ลับตาพี่ ริกระรี้ หาพี่ชาย
ไปนอนไซ้ ก่ายกอด พลอดรักกัน” ฯ

๗๖ ๐เขาผละไป ใจราว เดือนดาวดับ
เธอทรุดพับ กับหญ้า อุราสลาย
หัวใจเขา ป่าวร้อง ก้องพฤกษ์ไพร
‘หลอกพี่ไย ใจพี่ สิแหลกลาญ!’ ฯ