อกเกือบหักเพราะรัก (ไม่) มโน

เพราะรักเธอจึงตื๊อ สิ่งที่ได้รับตอบกลับมาคือความเย็นชา
แต่ในวันที่เธอพอแล้ว เขากลับไม่ยอมปล่อยมือ

"เกลียดพี่แล้วเหรอ"
"ค่ะ" ญาดาวีตอบกลับแทบจะทันที แต่หลุบสายตามองอกเขาแทนที่จะสบสายตา
"แต่พี่ชอบเรานะ"
ญาดาวีถึงกับชะงัก ผลักเขาแล้วลุกขึ้นนั่งมองคนที่นอนยิ้มด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ หัวใจไม่ต้องบอกเต้นรัวราวกับจะทะลุออกมานอกอก "พะ...พี่เมาจนสมองมีปัญหาแล้วเหรอคะ" เธอถามเสียงสั่น
"สมองปกติและตอนนี้พี่ก็สร่างเมาแล้วด้วย"
"ฉันจะไปบอกพี่ว่าพี่ตื่นแล้วจะได้ไปส่งที่บ้าน" ญาดาวีจะคลานลงจากเตียงแต่ก็โดนอิทธวัฒน์ตามมาคว้าที่เอวแล้วดึงกลับเข้าหา เพียงแค่หันไปสบตา ปากของเธอก็ถูกปิดด้วยจุมพิตแสนหวาน และมันเนิ่นนานกว่าชายหนุ่มจะยอมผละออกอย่างอ้อยอิ่ง
"อย่าเพิ่งไล่พี่สิ" เขาใช้มือทั้งสองข้างประคองใบหน้านวลแดงก่ำนั้นแล้วจูบลงที่หน้าผากเนียนอีกครั้งหนึ่ง
"พี่ทำอย่างนี้ทำไมคะ หรือแค่กลัวเสียผู้หญิงที่ยอมให้พี่ทุกอย่างมานานถึงห้าปีไป"