ข้าเป็นฮูหยินของท่านแม่ทัพไร้ใจ

“เยว่ซินเหอ” เขาเอ่ยชื่อของซินเหอเป็นครั้งแรก น้ำเสียงทุ้มต่ำแต่กลับแห้งแล้งราวกับผืนดินที่แตกระแหง

“ขะ...ขอรับ ท่านแม่ทัพ” เยว่ซินเหอตอบเสียงสั่น

เว่ยหลงเฟยแค่นเสียงในลำคอเบาๆ “จำใส่หัวของเจ้าไว้ การแต่งงานครั้งนี้เป็นเพียงข้อตกลงทางการเมืองระหว่างแคว้น หน้าที่ของเจ้าคือการเป็นฮูหยินที่ดีของจวนแห่งนี้ ดูแลความเป็นระเบียบเรียบร้อย อย่าได้ทำเรื่องเสื่อมเสียมาถึงชื่อเสียงของข้า”

เขาหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำลายความหวังริบหรี่สุดท้ายของเยว่ซินเหอจนหมดสิ้น

“และที่สำคัญที่สุด... ข้าไม่แตะต้องเจ้า”

เยว่ซินเหอเงยหน้าขึ้นสบตาเขาด้วยความตกตะลึง ในดวงตาคมคู่นั้นไม่มีแววล้อเล่นเลยแม้แต่น้อย

“แค่ทำหน้าที่ของเจ้าไป อย่าได้ฝันเฟื่องอะไรเกินตัว ข้าไม่มีวันรักคนที่ถูกส่งมาเป็นเครื่องบรรณาการเช่นเจ้า” เว่ยหลงเฟยกล่าวจบก็ล้วงมือเข้าไปในอกเสื้อ หยิบถุงผ้าไหมปักอย่างดีถุงหนึ่งออกมาแล้วโยนมันลงบนโต๊ะข้างเตียง เสียงกระทบกันของวัตถุข้างในดัง เคร้ง! บอกให้รู้ว่ามันคือเงินจำนวนไม่น้อย

“นี่คือค่าใช้จ่ายส่วนตัวของเจ้าสำหรับเดือนนี้ หากไม่พอก็ค่อยมาบอกข้า”

พูดจบ เขาก็สะบัดชายเสื้อ หันหลังให้เยว่ซินเหอราวกับว่าการสนทนาได้จบสิ้นลงแล้ว เขาเดินตรงไปยังฉากกั้นแล้วหายลับไปทางส่วนที่เป็นห้องหนังสือ ทิ้งให้เยว่ซินเหอยืนนิ่งราวกับรูปสลักอยู่กลางห้องหอที่สว่างไสวด้วยแสงเทียน