ช่องว่างระหว่างใจ

ชั่วโมงที่ห้าผ่านไปอย่างเงียบงัน เสียงเครื่องยนต์กลายเป็นเหมือนเสียงลมหายใจของอีกโลกหนึ่ง โลกที่ไม่มีคำพูด ไม่มีเสียงหัวเราะ หรือบทสนทนาเบา ๆ ที่มักเกิดขึ้นบนเที่ยวบินยาว เขาปิดหน้าจอหนังสือดิจิทัล กดปุ่มปลดล็อกเข็มขัด แล้วลุกขึ้นโดยไม่กล่าวอะไร ใบบัวที่นั่งอยู่ริมทางเดิน ขยับลุกขึ้นอย่างอัตโนมัติ ราวกับกลไกที่ได้รับคำสั่งทางจิตสำนึก ไม่มีคำว่า “ขอโทษครับ” ไม่มีแม้แต่การสบตากันขณะเขาผ่านไปมีเพียงการเคลื่อนไหวที่แนบเนียน และระยะห่างที่ยังคงเดิม
เธอยืนพิงเบาะเบา ๆ หันหน้ามองไปทางหน้าต่าง เห็นเพียงม่านเมฆหนาทึบและแสงแดดบางเบาตกกระทบบนปีกเครื่องบินท้องฟ้าดูเงียบไม่ต่างจากในเครื่อง เธอไม่ได้หันกลับไปมองเขา แต่ก่อนที่ประตูห้องน้ำปิดลงเขาเหลือบตามองกลับมาเพียงเสี้ยววินาที มองแผ่นหลังที่สงบเย็นมองเส้นผมที่หล่นลงข้างแก้มอย่างไม่ได้ตั้งใจ เธอไม่รู้แต่เขามองไม่ใช่เพราะสนใจไม่ใช่เพราะอยากรู้อะไรแต่เพราะบางสิ่งในความเงียบของเธอ ทำให้เขารู้สึก “นิ่ง” ในแบบที่เขาไม่คุ้นเคย
พอเขากลับมา เธอก็ขยับตัวกลับเข้าที่เดิมโดยไม่พูดอะไรเช่นกัน ไม่มีคำถาม ไม่มีประโยคเปิด เพียงแต่จังหวะที่ไหลลื่นระหว่างกันเหมือนคนที่เคยรู้จักกันมาก่อน... ในความเงียบ ชายแปลกหน้ากับหญิงแปลกหน้า นั่งคนละฝั่งของที่นั่งว่างกลางลำ ปลายทางเดียวกัน โรม แต่เส้นทางในใจกลับยังคลุมเครือ