จันทราเทียมราชัน

จันทราเทียมราชัน

แสงตะเกียงในห้องสาดส่องลงบนใบหน้าคมเข้มที่เต็มไปด้วยความจริงจังของหลงเหวินเทียน

เขามองนางด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความเข้มแข็งและความหนักแน่น

“หรงเซวียนเจ้ากำลังเล่นกับไฟ…ข้าเคยบอกกับเจ้าแล้วว่าข้าไม่ใช่พระอิฐพระปูนแต่ข้าคือสามีของเจ้ามีสิทธิ์ทุกอย่างทั้งในใจของเจ้าและในตัวเจ้าอย่างชอบธรรม หากว่าวันนี้ข้าก้าวล่วงล้ำเส้นของบุรุษสตรีก็อย่าได้โทษข้าเลย” น้ำเสียงของเขาแฝงความเตือนใจและอารมณ์ที่ยากจะห้ามใจไว้

ซูหรงเซวียนหัวเราะน้อยๆในลำคอเผยรอยยิ้มที่เจือด้วยความเย้ายวนปรากฏขึ้นบนใบหน้าก่อนจะยกมือผลักไหล่แกร่งของเขาอย่างแผ่วเบาแต่กลับเต็มไปด้วยความมั่นใจและท้าทาย

แล้วในชั่วพริบตาร่างบอบบางก็โถมเข้าหาร่างสูงใหญ่ทอดตัวลงบนอกกว้างที่แน่นและอบอุ่นราวกับปกป้องนางไว้

นางจ้องมองใบหน้าของเขาอย่างเย้ายวนปล่อยให้ความใกล้ชิดนี้เติมเต็มทุกความปรารถนาเงียบงันในใจของทั้งสอง

“ในเมื่อเจ้ากล้าท้าทายข้าเช่นนั้นเจ้าก็ต้องยอมรับผลของการกระทำนั้นด้วยเช่นกัน” เสียงทุ้มต่ำของหลงเหวินเทียนดังขึ้นอย่างหนักแน่นราวกับประกาศสงครามที่ไม่อาจถอยกลับได้

ครู่ถัดมาไหสุราที่ตั้งอยู่บนโต๊ะถูกกระชากตกลงสู่พื้นเสียงแตกกระจายก้องกังวานเต็มห้องแต่เขากลับไม่ใยดีแม้แต่น้อย ดวงตาคมเข้มหรี่ลงอย่างเข้มข้นจ้องมองซูหรงเซวียนอย่างเต็มเปี่ยมด้วยอำนาจและความปรารถนา

ยังไม่ทันให้นางได้เอ่ยปากพริบตาถัดมาร่างบอบบางก็ถูกเขาอุ้มลอยหวือขึ้น ลอยขึ้นเหนือพื้นก่อนจะวางลงอย่างนุ่มนวลบนตั่งไม้เก่าแก่ที่ตั้งอยู่กลางห้อง

ซูหรงเซวียนนั่งอยู่ตรงนั้นท่ามกลางกลิ่นสุราที่เพิ่งกระจายเต็มอากาศแต่สายตาของทั้งสองกลับถูกดึงดูดด้วยความรู้สึกที่หนักแน่นและลุ่มลึก

“ซูหรงเซวียน…เจ้าเคยคิดหรือไม่ว่าสิ่งที่เจ้ากระทำมันสั่นคลอนความเป็นสามีภรรยาของเรามากเพียงใด?”

เสียงทุ้มต่ำออดอ้อนและเคร่งขรึมในคราเดียวกันเอ่ยถามทว่าคำถามนั้นกลับไม่ทันได้รอคำตอบจากนางเมื่อหลงเหวินเทียนโน้มกายเข้าใกล้จนระหว่างใบหน้าของทั้งคู่แทบไร้ช่องว่าง