Coffeeเพื่อเธอ หัวใจให้พายุ

ที่ร้านกาแฟเล็กๆ แห่งหนึ่งในย่านที่คนเดินผ่านมากกว่านั่ง
ฉันสมัครเข้าทำงานพาร์ทไทม์ เพราะแค่ต้องการเงินจ่ายค่าเช่าห้อง ค่าอาหารแมว และค่าความฝันที่ไม่เคยถูกใครสนับสนุนที่นั่น...ฉันเจอเขา ต้นน้ำ เจ้าของร้านที่พูดน้อย สีหน้าเรียบเฉย
น้ำเสียงเย็นราวกับไอน้ำจากเครื่องชงกาแฟ เขาเป็นคนแรกที่รับฉันเข้าทำงาน โดยเขาไม่ถามแม้กระทั่งว่าเคยชงกาแฟเป็นหรือเปล่า
"ร้านเปิดเก้าโมง มาสายมากไม่เกินห้านาที"
และนั่นคือการเริ่มต้นของความเงียบที่อบอุ่นกว่าคำปลอบใจใดๆ ในโลก

ฉันหัวเราะ เขายิ้มมุมปาก (นานๆ ที)
ฉันคิดว่าตัวเองเริ่มชอบเขาในวันที่เขาวางแก้วโกโก้ร้อนตรงหน้าฉัน โดยไม่พูดอะไร
มีแค่ลาเต้อาร์ตรูปแมวกลมๆ ที่เหมือนเจ้าพุดดิ้ง และกลิ่นโกโก้ที่อุ่นจนไล่ความเหงาในอกฉันไปหมด
ความสัมพันธ์ของเราคล้ายเครื่องบดกาแฟ มันดังนิดหน่อยตอนเริ่ม
แต่ถ้าใช้ทุกวัน มันจะกลายเป็นเสียงประจำที่ช่วยให้ทั้งร้านสงบ
เราอยู่ด้วยกันทุกวันโดยไม่จำเป็นต้องพูด
เรานั่งกินข้าวด้วยกันทุกคืนโดยไม่ต้องถามว่าวันนี้เป็นยังไง เราวางใจในความเงียบ
จนวันหนึ่ง เขาจับมือฉันไว้ตรงโต๊ะไม้กลางร้าน แล้วพูดว่า

"ไม่ต้องพูดว่าแฟนก็ได้ แค่ฉันไม่ให้เธอยืนห่างจากฉันก็พอ"
ฉันเกือบร้องไห้ กับคำสารภาพรักที่ไม่มีคำว่ารักแม้แต่คำเดียว

ร้านกาแฟเล็กๆ ที่ไม่มีสโลแกน กลายเป็นร้านที่เต็มไปด้วยความรักจากพวกเรา
เราสร้างร้านใหม่ด้วยกัน
ไม่ใช่ร้านใหญ่
ไม่ใช่ร้านที่มีคนเข้าคิวเป็นร้อย
แต่มันคือร้านที่มีชื่อว่า
Pour & Near
เพราะทุกครั้งที่เรารินกาแฟให้กัน...
มันคือการบอกว่า "ฉันยังอยู่ตรงนี้เสมอ"
และทุกครั้งที่ฉันนั่งอยู่ข้างๆ เขาในร้าน
มันไม่ใช่เพราะฉันไม่มีที่ไป
แต่เพราะ...
"ฉันเลือกแล้ว ว่าจะอยู่ใกล้เธอไปทุกวัน"