นางร้ายเช่นข้า ทะลุมิติไปรักตัวร้ายอย่างท่าน

“ท่านอ๋องซูซือ” หลินเม่ยเม่ยตัดสินใจตะโกนเรียกชื่อเขาเสียงดัง
ซูซือสะดุ้งสุดตัว หนังสือในมือหลุดร่วงลงพื้น เขามองมาที่หลินเม่ยเม่ยด้วยแววตาตกใจสุดขีด ราวกับเห็นผี
“คริก คริก คริก” หลินเม่ยเม่ยหัวเราะคิกคักกับท่าทางของเขา “ในที่สุดข้าก็เจอท่านจนได้นะท่านอ๋อง นี่ท่านคิดจะหนีข้าไปถึงเมื่อไหร่กัน”
ซูซือไม่ตอบ เขารีบก้มลงเก็บหนังสืออย่างรวดเร็ว และทำท่าจะเดินหนีออกไปจากร้าน
“เดี๋ยวสิท่านอ๋อง” หลินเม่ยเม่ยรีบวิ่งเข้าไปขวางทาง “นี่ท่านจะหนีข้าอีกแล้วรึ ข้าตามหาท่านตั้งหลายวัน”
“คุณหนูหลินเม่ยเม่ยมีธุระอันใดกับข้า” ซูซือถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา ใบหน้าไร้อารมณ์ แต่แววตาของเขากลับฉายแววไม่สบายใจอย่างเห็นได้ชัด
“ก็ไม่มีธุระอะไรเป็นพิเศษหรอกเจ้าค่ะ” หลินเม่ยเม่ยยิ้มหวาน “แค่คิดถึงท่านอ๋อง ก็เลยตามมาหาเท่านั้นเอง”