คำว่าไม่รักที่ท่านมีต่อข้า ยิ่งจืดจางยิ่งชัดเจน

สายตาคมกริบดุจคมดาบจับจ้องไปยังเกี้ยวเจ้าสาวที่กำลังเคลื่อนตัวอย่างเชื่องช้าเข้าสู่ประตูเมือง
เกี้ยวคันนั้นอาบด้วยผ้าไหมสีแดงฉาน เหมือนหยาดเลือดของพี่ชายเขาที่ยังเปื้อนอยู่ในใจ
เมื่อผ่านพ้นกำแพงสูงตระหง่านนี้ไป สิ่งที่รออยู่นางมิใช่ตำหนักหรู หรือเรือนเจ้าสาว หากแต่เป็น คุก ที่จะจองจำนางไปจนสิ้นลมหายใจ
นางคือคู่หมั้นของพี่ชายเขา หญิงสาวผู้มีใบหน้างดงามและวาจาไพเราะจนผู้คนเคลิบเคลิ้ม แต่นั่นแหละ…เสน่ห์ และคำหวานหูของนาง คือดาบสองคมที่ปลิดชีพพี่ชายเขา
วันนั้นควรเป็นวันสุดท้ายที่สองเมืองจะหันหน้าหากัน ควรเป็นวันที่ตัดเยื่อใยให้ขาดสะบั้น แต่เปล่าเลย… พวกเขายังยืนยันจะให้มีพิธีแต่งงานเกิดขึ้น
เพียงแค่…เปลี่ยนเจ้าบ่าว
เขาคือน้องชายผู้เหลือรอด ต้องมาแต่งงานกับสตรีที่ฆ่าพี่ชายเขาด้วยมือเปล่า
เขาเกลียดนาง
เขาแค้นนาง
และเขาสาบานไว้ในใจว่า นางจะไม่มีวันได้ลืมสิ่งที่นางทำลงไป…แม้จะอยู่ในจวนเขาก็ตาม
ความสัมพันธ์ของเราก็เหมือนน้ำหมึกบนผ้าไหม ยิ่งจืดจาง ยิ่งชัดเจน… เห็นทุกสิ่งที่เคยมองข้าม ไม่รักแล้วอย่างไร รักแล้วอย่างไร