สีเด๋อย่ำเยอรมัน

ผมถูกเชิญไปประชุมสัมมนานักเขียนนานาชาติที่เยอรมันหนนี้ นับเป็นครั้งที่สอง จึงกัดฟันบินเดี่ยวไปอย่างหน้าชื่นอกตรม และไปแบบอุตลุต เหตุที่เขาเจาะจงผมคนเดียว เพราะในภาพยนตร์เรื่องลูกอีสานได้ไปฉายในยุโรปหลายประเทศนั่นเอง ท่าทางของผมบวกกับความอ่อนภาษาต่างประเทศทำให้นักเขียนต่างชาติสนใจผม และอยากพูดคุยด้วยทุกวัน แต่เขาก็ได้แต่ส่งยิ้มให้มากกว่าพูดคุยกัน เขาคงนึกขำในความเด๋อของผมนั่นแหละ

เมื่อเป็นอย่างว่าแล้ว ผมก็เลยให้ชื่อเรื่องนี้ว่า "สีเด๋อย่ำเยอรมัน" เสียเลย...