คนอย่างฉัน...เล่ม ๒ ไอ้นี่มันเป็นใคร (เล่นหูเล่นตา)

มาถึงเล่มที่ ๒ แล้วนะ "คนอย่าง" คงเขียนไปเรื่อย ๆ จนกว่าที่จะไม่มีอะไรให้เขียน จะเล่าให้ฟังทั้งทุข์และสุข กว่าคนเราจะประสบความสำเร็จได้ มันช่างยากเย็นเหลือเกิน แม้ตอนนี้ ฉันเองอายุจะครึ่งคนแล้ว ฉันยังหาคำว่าประสบความสำเร็จในชีวิตให้ตัวเองยังไม่เจอเลย
ดังนั้นฉันอาจจะสรุปด้วยตัวเองได้ว่า...ไม่มีหรอกคำว่าประสบความสำเร็จในชีวิต ที่หลายคนนิยาม ต้องมีเงินเก็บร้าน กระเป๋าต้องใบ

ละล้าน รถคันสามสิบล้าน...สิ่งพวกนี้มีจริง และก็มีคนใช้อยู่จริงในประเทศไทย...ชาติที่แล้วเขาคงทำบุญมาเยอะ ชาตินี้เขาถึงได้สุขสบายแบบนี้
แต่ในชีวิตฉันเองนี้...ฉันไม่ขออะไรมากมายไปกว่าการมีเงินเดือนพอสมควร ที่จะทำให้ฉันแบ่ง เก็บ ค่ากิน น้ำ ไฟ และพอมีเหลือที่จะให้สังคมบ้าง
แม่ฉันบอกเสมอ...ฉันชอบเอาผ้าไปซักตรงร้านซักผ้าที่มันอบแห้งได้เลย เพราะเมื่อก่อนไปจ้างร้านซักรีดแล้วไม่ผ่านเลย จะมีพี่ที่เป็นพนักงานบริการคอยจัดการช่วยดูแลสิ่งต่าง ๆ ในร้าน ฉันจึงให้เงินพี่เขาไปหนึ่งร้อยบาท...แม่บอกว่าดีแล้ว...ร้อยบาทสำหรับเรามันอาจจะเล็กน้อย

แต่สำหรับเขามันอาจจะกินได้ทั้งครอบครัวเลยก็ได้
สุดท้ายแล้วเราก็ยังหนีไม่พ้นคำว่าเหลื่อมล้ำทางสังคมอยู่ดี