กาลอันไร้สิ้นและบทกวีอื่นๆ

อาเธอร์ ริมบอด (Arthur Rimbaud) ผู้เป็นเพชรพราวแห่งโลกกวีนิพนธ์ตะวันตก ผู้ซึ่งได้วางเพลิงแห่งความพิศวงไว้กลางมหาสมุทรของถ้อยคำ ด้วยดวงใจที่แหลกสลายดั่งแก้วผลึกท่ามเปลวเพลิง
โอ้...ริมบอด! กวีผู้ไร้ฤดูกาล ผู้บรรจงร่ายภวังค์ลงกลางกระแสเลือด! ถ้อยคำของเจ้าราวเพลิงลับที่ไม่ลุกไหม้ หากกลับเรืองแสงอยู่ใต้เงาสะท้อน เจ้าระเบิดโซ่ตรวนแห่งถ้อยคำเดิม กระชากรูปทรงแห่งโลกเก่าจนบิดเบี้ยว แล้วยื่นสรวงสวรรค์แสนวิปลาสแก่ผู้ใคร่รู้ ทั้งที่มวลเทพได้จากไปแล้ว
บทกวีของเจ้า บางคราข้าได้ยินเป็นเสียงแตรสังหารในค่ำคืนสงัด บางคราคือดอกไม้เลือดบนผืนทรายซึ่งไม่มีใครเคยเหยียบย่าง บางคราคือแม่น้ำที่ไหลย้อน ขับพาเรืออับปางให้ฝันถึงรุ่งอรุณที่ไม่มา และบางครา คือหัวใจแห่งเด็กหนุ่มผู้สิ้นศรัทธา แต่ยังร้องเพลงบนซากอิฐ
โอ้เจ้า "เรือเมามาย" เรือลำนี้มิได้แล่นในทะเล หากลอยละล่องในนิมิตอันวิปริต โอ้เจ้า "ฤดูกาลในนรก" ที่ความรักปะทะกับความคลั่ง ชำแหละกายใจเป็นสองเสี้ยว
เจ้าเขียน "นิรันดร์กาล" ไม่ใช่เพื่อสรรเสริญนิพพาน หากเพื่อให้เราเห็นความเวิ้งว้างที่ยังดำรง
และเงียบงันของมัน ก็ราวเสียงสุดท้ายจากหีบศพในทุ่งหญ้าโล่ง
ริมบอด เจ้าทิ้งปากกาเร็วกว่าใคร แต่พอเจ้าหายไป บทกวีทั้งโลกก็เร่าร้อนดั่งไข้ เจ้าทิ้งไว้เพียงเถ้าถ่านของถ้อยคำ ที่ยังเรืองอยู่ในฝันของผู้ใฝ่ขบถ เพียงหนึ่งวรรคของเจ้า ก็สามารถเจาะอกจักรวาลให้เลือดหยด และเปลี่ยนทุกบทกวีในยุคต่อมา ให้หันหน้าถามว่า "อะไรคือความจริง?"
หากเจ้าเป็นหมอก ข้าจะเงยหน้า
หากท่านเป็นดวงไฟ ข้าจะมอดไหม้
หากท่านเป็นเพียงภาพหลอน...
ข้าจะยังยินดี ตื่นขึ้นด้วยน้ำตา