บรรณาการตีตรา

นางคือ องค์หญิงหยางซินเย่ว์ บุตรีเพียงหนึ่งของฮ่องเต้และฮองเฮาเอกในอดีต ผู้ซึ่งสิ้นพระชนม์เมื่อปีก่อน
นางงดงามเกินใคร ผิวพรรณดั่งหิมะ ขนตาโค้งงอนดุจปีกผีเสื้อ ดวงตาดั่งหยกดำล้ำค่า
ผู้คนกล่าวว่า หากมิใช่เทพเซียนจุติ คงเป็นบุปผาสวรรค์ที่ตกลงมาสู่ปฐพี


ไทเฮาทรงรักนางอย่างยิ่งถึงกับเอ่ยว่า "ชีวิตยามชราของเรายังอยู่ได้ ก็เพราะซินเย่ว์ผู้นี้"

แต่ใต้ความงดงามนั้น กลับซ่อนรอยร้าวแห่งอำนาจ...
ในยามแคว้นเยี่ยนพ่ายแพ้ให้แก่กองทัพอำมหิตแห่งแคว้นเซี่ย ทั้งแผ่นดินล้วนตกอยู่ในความหวาดกลัว


คำสั่งจากแคว้นศัตรูถูกส่งมา...
"ของบรรณาการต้องประกอบด้วยทองคำ หยกหยาด และ องค์หญิงที่งามล่มเมือง หนึ่งนาง"


ราชสำนักสั่นสะเทือน
ขุนนางต่างเสนอชื่อองค์หญิงฝ่ายใน แต่ทุกเสียงกลับถูกกลบด้วยความเงียบของไทเฮา


จนกระทั่งคำพูดของ ฮองเฮาเฉิน มารดาเลี้ยงขององค์หญิงหยางซินเย่ว์เอ่ยขึ้นในท้องพระโรง
"แคว้นเยี่ยนของเรามีเพียง นาง ที่คู่ควรพอจะหยุดยั้งความโกรธของทรราชแห่งเซี่ย"
"แม้เป็นลูกเลี้ยง แต่ก็เพื่อแผ่นดิน หญิงผู้สูงศักดิ์ย่อมรู้หน้าที่ดี"


ซินเย่ว์ยืนอยู่นอกม่านวัง ไม่อาจเข้าไปในที่ประชุมพระราชกิจได้
แต่คำพูดนั้นแทงลึกถึงกลางใจของนาง

ทั้งน้ำเสียง ทั้งแววตาของฮองเฮา นางมิได้หมายจะยอมสละเพื่อแผ่นดิน
แต่เพียง ส่งบุตรบุญธรรมไป แทนบุตรแท้ของตน...