เพียงดาวนฤมิต

หนึ่งนั้น คือแผ่นดินแห่งท้องทุ่งกว้าง
หนึ่งนั้น คือแดนแห่งขุนเขาผืนป่ามหาศาล
องค์ภานรินทร์ฐิติวัสส์ กษัตริย์หนุ่มแคว้นจักรภัทร ร่ำลือว่าพระปรีชาในการศึก และเพลงทวนบนหลังม้าเป็นเลิศในแผ่นดิน ยามพระหัตถ์กระชับพระแสงทวนสิงหราชบนอาชาคู่พระทัย ศึกใดก็ไม่อาจต้าน จอมทัพใดก็ไม่อาจทานฝีพระหัตถ์
นั่นยังไม่นับเสียงเล่าขาน ถึงน้ำพระทัยและพระรูปว่าสง่างามหมดจดหาผู้ใดเทียม

เหล่าแคว้นบนท้องทุ่งกว้าง จักรภัทร-เตชะ-ปณาลี ไม่เคยล่วงสู่แคว้นรตน อาณาจักรลึกลับที่อยู่ลึกเข้าไปในทิวเขาสูงใหญ่สลับซับซ้อนที่เลื่องลือกันหนาหู
บ้างก็ว่าเป็นดินแดนแห่งความมั่งคั่งสมบูรณ์
บ้างก็ว่าเป็นอาณาจักรที่ครอบคลุมด้วยมนตราแห่งความตาย
บ้างก็ว่าเจ้าหญิงแห่งแคว้นทรงมีพระสิริโฉมงดงามดั่งนางสวรรค์
หากเสียงลือก็ยังเป็นเสียงร่ำลือที่ลอยละล่องดั่งสายลมแห่งขุนเขาที่ไม่เคยบอกเล่าสิ่งใดฝากมา เมื่อผู้คนในรตนเองก็ไม่เคยย่างกรายออกสู่ท้องทุ่งกว้างเช่นกัน
เมื่อความลับยังคงเป็นความลึกลับ ดวงหทัยสองดวงก็ยากจะพบกัน หากขุนเขาขวาง คนคำนวณ...หรือจะสู้สวรรค์ลิขิต
‘ฟ้าแห่งจักรภัทร’ จึงบรรจบกับ ‘ดาวแห่งรตน’ ได้ดั่งฝัน!

ด้วยพระทัยงาม ด้วยวาจาแห่งกษัตริย์ตรัสแล้วย่อมไม่คืนคำ ด้วยความวางพระราชหฤทัย จอมคนแห่งจักรภัทรจึงถูกเยาวกษัตริย์แห่งเตชะ แคว้นพี่เมืองน้องทุรยศ
กองพันทหารม้าที่เชี่ยวศึกแห่งจักรภัทรทั้งกอง...
ดับดิ้นสูญสิ้นภายในคืนเดียว!
กษัตริย์หนุ่มที่กุมความแค้นแน่นพระหทัย ได้ขุนพลคู่พระทัยพาพระวรกายบอบช้ำเจียนตายจากยาพิษร้าย ระหกระเหิน...สู่ดินแดนที่ไม่เคยมีใครย่างกราย
สู่ความผูกพันพระทัย...ในองค์มกุฎราชกุมารี
สู่ความถวิลหาทุกเสี้ยวหทัย...ในเจ้าฟ้าหญิงกฤติการัชกร ดาวดวงสุกสกาว สวยกระจ่างแห่งฟากฟ้า ‘รตน’ เจ้าหญิงรัชทายาทผู้มีดวงหทัยงดงาม
ผู้นั่งอยู่ในหัวใจของประชาชนทั้งแผ่นดิน!

สายลมแห่งขุนเขายังคงพัดแรง หากบนยอดผาเดียวดายในยามนี้ปรากฏร่างของคนสองคนยืนต้านกระแสลมอย่างไม่กลัวหนาวเหน็บ
“จากตรงนี้...” พระหัตถ์ขวาแตะพระอุระเบื้องซ้าย สายพระเนตรทอดยาวไกล “ข้าปรารถนาจะมองไปให้ถึงแคว้นจักรภัทรของท่าน”
ทั้งคนพูดและคนฟังต่างรู้ว่าเป็นไปไม่ได้
ระยะห่างระหว่างแคว้นนั้น...ไกลเกินไป
“ท่านเชื่อตำนานแห่งหุบเขานางคอยแห่งนี้หรือไม่”
กษัตริย์หนุ่มทรงหลับพระเนตร...ตำนานที่ผู้คนเล่าขานกันสืบมานับร้อยปี หญิงสาวผู้รอคอยคนรักอยู่เนิ่นนาน
“กายคนไม่อาจกลายเป็นภูเขาอย่างตำนานเล่าขาน คงมีแต่ใจคนเท่านั้นที่หนักแน่นมั่นคงดังขุนเขา...” สายพระเนตรคมกล้าลืมขึ้นมายืนยันพระวาจา “หม่อมฉันสัญญาไม่ได้ว่าจะกลับมาอีกเมื่อใด แต่ขอให้คำมั่นไว้ ณ ที่นี้ ในฤทัยของหม่อมฉันจะมีฝ่าพระบาทเพียงพระองค์เดียว”
อากาศอันหนาวเย็นพลันอบอุ่นขึ้นมาอย่างประหลาด ในพระทัยของเจ้าหญิงกฤติกาทรงไม่หวั่นเกรงสิ่งใดอีกแล้ว ด้วยประโยคนี้เพียงประโยคเดียว แม้ต้องทรงกลายเป็นภูเขาก็ยินยอม
“หากไม่ทรงลืมกัน โปรดมองกลับมายังที่ตรงนี้ บนยอดผาเดียวดายแห่งหุบเขานางคอย มีข้าผู้ทุกข์ทรมาน รอและคิดถึงท่านอยู่...ทุกลมหายใจ”

สายลมแห่งรักโชยมาอีกแล้ว สายลมแห่งความแง่งอนอย่าเพิ่งหนีหายไปไหน มาห้อมล้อมอิ่มเอมร่วมกัน...ช่วยนำพาดวงหทัยรักสองดวง กลับมาพบกันอีกครั้ง ณ ยอดผาเดียวดาย แห่งหุบเขานางคอย
‘เพียงดาวนฤมิต’ มิใช่เพียงฝากรอยหวานในหัวใจ
หากความรู้สึก... ‘รู้ใช่ไหม คิดถึงอยู่ทุกลมหายใจ’
หากพันธะสัญญา... ‘ในฤทัยจะมีดาวนี้เพียงดวงเดียว’ คือรอยใจที่ฝากไว้ในหทัยกันและกัน...เป็นนิรันดร