ข้าไม่ใช่ขยะไร้ค่า [ เล่ม1 ] จบใน 2 เล่ม

ตอนแรกฉันแค่จะทำงานเงียบ ๆ นี่แหละ...

แต่ใครจะคิดว่า "กลิ่นหญ้าสกัดสูตรใหม่" จะกลายเป็นต้นเหตุให้ฉันทะลุมิติมา!

ฉันอดีตนักวิจัยสมุนไพรจากโลกที่มีไฟฟ้า น้ำประปา และเครื่องกรองอากาศ

ทำงานในแล็บเล็ก ๆ ที่ไม่เคยได้ขึ้นชื่อคนคิดค้นจริง ๆ สักที

ตอนนั้นฉันกำลังทดลองสกัดสารจากหญ้าโง่ ๆ ชนิดหนึ่ง

แค่เผลอเงยหน้าขึ้นมาสูดดม... แล้ววูบ!

...

ไม่ทันได้ตั้งสติ ฉันก็ตื่นขึ้นมาท่ามกลางกลิ่นอับของไม้เก่า กับแสงแดดอ่อน ๆ ที่ลอดผ่านฝาผนังแตกร้าว



ไม่มีแล็บ

ไม่มีเครื่องมือ

ไม่มีเจ้านายหัวล้าน

มีแต่เสียงเด็กร้องไห้ใกล้หู



> "ท่านพี่! ฟื้นทีเถอะนะ ฉันไม่อยากเก็บสมุนไพรคนเดียว ฮือ..."



หือ? ท่านพี่?



เดี๋ยวก่อน... เดี๋ยวววววว... ใครคือท่านพี่!?



ฉันพยายามยันตัวขึ้นจากฟูกแข็ง ๆ (ที่เหมือนทำจากไม้ฟืนปูเสื่อบาง ๆ แล้วเรียกว่า "เตียง")

เสียงเสี้ยนตำก้นกับกลิ่นฝุ่นตีจมูกทำให้ฉันแทบสำลักน้ำลายตัวเอง



...



สิบนาทีต่อมา ฉันก็เริ่มรวบรวมข้อมูลได้คร่าว ๆ ว่า

ตอนนี้ ฉันไม่ได้อยู่ในโลกเดิม

และร่างที่ฉันอยู่คือ "ฟางหลิน" เด็กสาวอายุสิบสามปี

ผู้คนรอบข้างบอกว่าฉันเพิ่งฟื้นหลังจาก "ตกน้ำ" จนเกือบตาย

คนที่กุมมือฉันร้องไห้ปานน้ำท่วมคือ "น้องชายวัยเจ็ดขวบ"

และผู้หญิงหน้าตาอ่อนโยนที่ยื่นน้ำเเกงอุ่นมาให้คือ... ท่านแม่



เอ่อ... ไม่ใช่แม่ฉันแน่นอน

แต่คือ "แม่ของฟางหลิน" หรือก็คือแม่ใหม่ของฉันไปโดยปริยาย



ตามประวัติฟางหลินที่ไหลเข้าหัวฉันแบบบังคับโหลดนั้น

ครอบครัวนี้มีสามชีวิต แม่ชื่อ "ฟางซูเหยียน"

สมัยก่อนเคยเป็นอนุภรรยาของขุนนางในเมืองหลวง

สวยจนฮูหยินใหญ่เกลียดเข้าไส้ สุดท้ายเลยโดนใส่ร้ายแล้วไล่ออก



แม่เลยพาลูก ๆ หนีมาหลบอยู่ที่ "หมู่บ้านฟ้าลืม" หมู่บ้านที่ห่างไกลความเจริญชนิดที่ต่อให้ตะโกนเรียก Wi-Fi ก็มีแต่เสียงสะท้อนของลมจาก "ป่าเสวียนหลง"



ใช่จ้า... ป่าชื่อน่ากลัวมากกกกก

ป่าเสวียนหลง แค่ชื่อก็น่าจะมีงูยักษ์กับหมีไฟแล้ว!

แถมบ้านฉัน... เอ๊ย... บ้านฟางหลิน ยังอยู่ริมป่าด้วยนะเออ!

...

แล้วร่างนี้เป็นใครในหมู่บ้านเหรอ?

ตอบง่ายมาก "ตัวประกอบที่ไม่มีใครอยากเล่นด้วย"



ฟางหลินเป็นเด็กเงียบ พูดน้อย ขี้เกรงใจ หัวอ่อนแบบสุดขั้ว

ใครยื่นอะไรให้ก็กิน ใครสั่งอะไรก็ทำ ใครแกล้งก็ไม่กล้าโต้

จนวันหนึ่ง... ก็โดนใครบางคน "ผลักตกน้ำ" แล้วตายจากโลกนี้ จนฉันทะลุมิติมาอยู่แทนนี่แหละ!!



...

ฉัน: โอเค สมแล้วที่ชื่อเรื่องคือ "ฉันไม่ใช่ขยะไร้ค่า"

เพราะฉันคือคนที่ทะลุมาอยู่ในร่างที่ไร้ค่าที่สุดในหมู่บ้าน...

ฉันนั่งกอดเข่าหน้าห้องไม้ ผนังด้านหลังมีรอยปลวก สายลมพัดโชยมาจากป่าเสวียนหลง

ในหัวมีแต่ความคิดวนไปวนมา



> "ช่างมันเถอะ... ไหน ๆ ก็ทะลุมิติมาแล้ว..."



> "ต่อให้เริ่มต้นจากขยะ... ฉันก็จะไม่ยอมตายรอบสองแน่ ๆ!"



โลกนี้วัดค่าคนจาก "พลังปราณ" และ "ธาตุในกาย" ?

ฟางหลินคนเดิมไม่มีสิ่งเหล่านั้น...

แต่ฉันอดีตนักวิจัยผู้ฝึกปรือความอดทนกับเครื่องทดลองจนเกินคนธรรมดา

ฉันจะใช้สองมือของตัวเอง เปลี่ยนโลกใบนี้ใหม่

เพราะต่อให้คนทั้งหมู่บ้านจะเรียกฉันว่า "ไร้ค่า"

ฉันขอประกาศไว้ตรงนี้... ฉันไม่ใช่ขยะไร้ค่า!