ทวงสิทธิ์รักวิศวะตัวร้าย

คำโปรย..."นายพูดเหมือนเราเคยรู้จักกันมาก่อน!"
ไลก้านิ่งไปชั่วขณะเมื่อได้ยินคำถามนั้น ทั้งสองสบตากันนิ่งเหมือนกำลังค้นหาบางสิ่งในใจ มีทั้งความสับสน ลังเลและหวั่นไหว
บ่อยครั้งเธอรู้สึกคุ้นเคยกับสายตาคู่นี้ มันอบอุ่นแต่แฝงความเจ็บปวด อ่อนโยนแต่เต็มไปด้วยความหนักแน่น ทว่าก็พยายามเตือนตัวเองเสมอว่าอย่าฟุ้งซ่าน ไม่มีทางที่เธอจะรู้จักเขามาก่อน
คนแปลกหน้าที่พึ่งเข้ามาในชีวิตจะ คุ้นเคย ได้ยังไง?
"ฉัน..." เขาเริ่มเอ่ย แต่คำที่ติดอยู่ในอกกลับทำให้ลมหายใจติดขัด ความจริงที่เก็บไว้นานทำให้หน้าอกรู้สึกเหมือนถูกบีบ แต่ก็ไม่มีทางเก็บมันเอาไว้ได้อีกต่อไป "สามปีก่อน เราเคยพบกันที่โดมินยันด์"
เสียงทุ้มต่ำเอ่ยออกมาเหนือใบหน้าที่เริ่มแดงก่ำ คำตอบนั้นทำให้ซันเดย์นิ่งงัน ลมหายใจสะดุดไปในทันที ราวกับถูกดูดวิญญาณออกจากร่าง ดวงตากลมโตเบิกกว้าง
ไม่ใช่แค่ตกใจ แต่ยังทำให้หัวใจเธอสะเทือนจนแทบจะหยุดเต้น
"โดมินยันด์... งั้นเหรอ?" เสียงของเธอแผ่วเบาเอ่ยย้ำกับตัวเอง นัยน์ตาสีน้ำตาลหม่นเริ่มเลื่อนลอยไปชั่วขณะเมื่อได้ยินชื่อสนามแข่งที่เกือบจะทำให้ชีวิตของเธอจบลง ชื่อนั้นที่เธอไม่คิดว่าจะได้ยินอีก
ตอนนี้กลับดังก้องขึ้นมาในน้ำเสียงทุ้มต่ำจากคนตรงห