คนเถื่อนไร้รัก

นราธิป นริศรและนิธิศเป็นพี่น้องสายเลือดเดียวกัน โดยชื่อได้เรียงตามลำดับพี่ชายคนโต คนรองและคนสุดท้องไว้แล้ว
"พี่นราธิปจะออกไปไหนตั้งแต่ยังเช้าแบบนี้ครับ?"
น้องชายคนสุดท้องอย่างนิธิศเป็นคนเอ่ยถามเอง
"พี่ว่าจะออกไปซื้อของที่ท่าเรือโน้นสักหน่อย แต่อีกหน่อยก็กลับมาแล้ว"
นราธิปตอบกลับนิธิศในขณะที่ยังวุ่นวายอยู่กับการหยิบเสื้อเชิ้ตสีฟ้าขึ้นมาสวมใส่
"แล้วทำไมพี่นราธิปไม่ให้โจ๊กมันออกไปซื้อให้ล่ะ หรือถ้าโจ๊กมันไม่ว่างก็เรียกใช้ลูกน้องผมแทนก็ได้"
"หมายถึงมังกรนั่นเหรอ?"
"ใช่ครับ แล้วจะเรียกใช้มันไหมล่ะ ผมจะได้เรียกมังกรให้เลยเดี๋ยวนี้?"
"ไม่ต้อง"
อะไรก็ตามที่นราธิปคนนี้ได้มีการตัดสินใจไปแล้วจะไม่สามารถเปลี่ยนใจในภายหลังได้อีกแล้ว
"พี่ไปซื้อเองนี่แหละ"
*****************
ดลพรมีอาชีพเป็นนักเขียน หญิงสาวจึงได้เลือกไร่นราธิปเป็นสถานที่หาข้อมูล เพื่อใช้ในการเขียนนิยาย
ขณะนี้ดลพรนั่งอยู่ในรถสองแถว อีกไม่นานนักรถสองแถวก็จะจอดที่หน้าหมู่บ้าน เพื่อให้ผู้โดยสารทุกคนได้ลงจากรถแล้วไปจ่ายเงิน ก่อนที่จะแยกย้ายกันไปตามเส้นทางของตนเอง
หญิงสาวมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกเมื่อได้ใช้ดวงตาคู่นี้มองไปยังทิวทัศน์ที่รถสองแถวขับผ่าน สองข้างทางเต็มไปด้วยสีเขียวขจีของต้นไม้น้อย และใหญ่
++++++++++++++
“อย่ามาเนียนกับฉัน” เสียงดุดันนั้นออกมาจากปากของนราธิป
“ห่ะ!”
“ตกใจมากใช่ไหมล่ะที่ฉันรู้ทันเธอ ที่ผ่านมาเวลาเธอทำแบบนี้กับเจ้าของไร่แต่ละคนคงยังไม่มีใครรู้ทันเธอมาก่อน?”
“ห่ะ!”
หญิงสาวแสดงสีหน้าและท่าทางไม่เข้าใจเขาใหญ่แล้วแต่เพราะสาเหตุอะไรเขาถึงยังดูเธอไม่ออกสักที…
ชายหนุ่มเริ่มการฉุดลากร่างงามระหงไปยังห้องนอนของตนเองแล้ว
“นี่คุณเจ้าของไร่อยากจะพาฉันไปที่ไหนกันแน่เนี่ย?”
ดลพรชักต้องการรู้แล้วสิ นราธิปจะลงมือทำอะไรกับเธอ
“เดี๋ยวอีกสักหน่อยเธอจะคุ้นเคยกับที่นี่เองแหละ”
พฤติกรรมที่นราธิปคนนี้กำลังแสดงอยู่ก็ป่าเถื่อน แล้วยังจะมีคำพูดคำจาที่ไร้ซึ่งสามัญสำนึกอีกเหรอ
“ปล่อยฉัน คุณต้องปล่อยฉันไป ไม่งั้นฉันจะร้องเสียงดังให้คนช่วย”
“ก็ลองดูสิ ขืนเธอยังไม่หยุดแหกปาก ฉันจะเพิ่มโบนัสให้เธอด้วยซ้ำ”
===============
ไม่กี่นาทีถัดมาหญิงสาวได้มาอยู่ในห้องนอนของนราธิปแล้ว
ครั้นดลพรถูกนราธิปผลักให้ไปนอนอยู่บนเตียงนอน หญิงสาวก็ได้ส่งเสียงเอะอะโวยวายใส่เขาไม่หยุดหย่อน
“คุณเจ้าของไร่ต้องการอะไรกับฉัน ถึงต้องมาทำอะไรไม่ดีๆ แบบนี้กับฉันด้วย?”
“เธอคงคิดว่าคนอย่างฉันคงรู้สึกพิศวาสคนอย่างเธอมากอย่างนั้นเหรอ?”
“ฉันเปล่ามีความคิดแบบนั้นสักหน่อยนะคุณ”
“แล้วพูดแบบนั้นทำไม ถ้าเธอไม่ได้มีความคิดจริงๆ?”
นราธิปก้มหน้าลงมาใกล้หญิงสาวพร้อมด้วยใช้มือหนาๆ จับไปที่ใบหน้าของเธออีกต่างหาก
“ฉันแค่พูดไปเพราะฉันกลัวนี่”
“กลัวว่าฉันจะทำอะไรมิดีมิร้ายกับเธอใช่ไหม?”
“ก็ใช่”
“หน้าตาของฉันมันดูเหมือนพวกคนร้ายโรคจิตมากหรือไง?” เขาตะคอกเสียงดังใส่ดลพร
“เปล่าๆ เปล่าเป็นอย่างนั้นสักหน่อย”
ดลพรไม่กล้ามองหน้านราธิป เธอจึงทำได้แค่ก้มหน้าก้มตาอยู่เช่นนั้น…
ทันใดนั่นเองนราธิป เจ้าของไร่นราธิปได้ฉวยใบหน้าของดลพรอีกครั้ง โดยที่ครั้งนี้เขาทำไปเพื่อมอบจูบเร้าอารมณ์ให้
ในทันทีทันใดที่ปากใหญ่ได้เข้าประกบกับปากเล็ก ความเสียวซ่านที่ได้เกิดจากปากเล็กถูกปากใหญ่จูบบดขยี้ด้วยความเร่าร้อนพุ่งพล่านไปทั่วทั้งสองร่างกาย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก…
ได้มีเสียงเคาะประตูห้องนอนจากพนักงานของไร่นราธิปขัดจังหวะขึ้น
“คุณนราธิปคะ คุณนักเขียนคนนั้นได้เดินทางมาถึงไร่ของเราแล้วค่ะ”
“ฉันขอบคุณเธอมาก ให้เธอไปคอยดูแลคุณนักเขียนก่อน เดี๋ยวฉันจะรีบๆ ตามเธอไปทันที”
“ได้เลยค่ะ”