เหวิน จื่ออี๋ ตอน คืนลอบสังหารแห่งจันทราทั้งสี่

"ไท่ชาง! นี่เจ้า... ข้ามิเคยมีเรื่องบาดหมางอะไรกับเจ้าเลยสักนิด!" หัวหน้านักฆ่าชุดดำพูดเสียงสั่นขณะกุมฝ่ามือที่ทะลุเป็นรูของตัวเอง เดินถอยกลับไปรวมกลุ่มกับพรรคพวกรักษาระยะห่างราวสี่ห้าก้าว
"การฆ่าคนในเมืองหลวงมีความผิดถึงขั้นประหาร" ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย "และข้าก็ไม่ค่อยแน่ใจเท่าใดนักว่าเคยมีเรื่องแค้นเคืองอะไรกับเจ้าหรือไม่... เพราะในเมื่อเจ้าปิดหน้าปิดตาเช่นนี้ ข้าก็ถือว่ามิใช่มิตรอย่างแน่แท้"
เขาพูดพลางก้าวมายืนอยู่เบื้องหน้าผมอย่างสง่างาม ปกป้องผมกับแม่หญิงเจ้าของโรงน้ำหอมที่ยังคงนั่งนิ่งไม่ได้ขยับตัวไปไหนเลยแม้แต่น้อย
"ไท่ชาง... 'ดัชนีหยก' หนึ่งในยี่สิบหก 'ดาราจักรแห่งสวรรค์' จอมยุทธ์ผู้เลื่องชื่อใต้หล้าเหนือปฐพี" เสียงกระซิบของเจ้าของโรงน้ำหอมดังขึ้นที่ข้างหูผม
'นั่นมันตำแหน่งหรือชื่อเต็มของกรุงเทพมหานครวะนั่น' ผมคิดในใจ 'กว่าจะแนะนำตัวกันจบ คงได้ลงไปนอนกองกับพื้นเพราะขาดอากาศหายใจตายก่อนพอดี'