ชะตาพลิกผันของอวี้เฟิง Mpreg เล่ม 3 (จบ)

สปอย บางส่วนในเล่ม 3 (จบ)

"ท่านหมอ โปรดเก็บเรื่องนี้เป็นความลับด้วย"

หมอหลวงหานชะงัก กำลังจะตอบ ทว่าจู่ ๆ เสียงประตูถูกเปิดออกเบา ๆ พร้อมกับเสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นจากทางด้านหลัง

"ความลับเรื่องอะไรหรือ"

หวังอวี้เฟิงตัวแข็งในทันที หันไปมองช้า ๆ ก็เห็นมู่หรงเสวียนยืนอยู่ที่ประตู แววตาลุ่มลึกของอีกฝ่ายจับจ้องเขาแน่วแน่ เขาไม่ตอบอะไร แม้ภายนอกจะดูนิ่งเฉย แต่ภายในอกกลับร้อนรุ่ม หัวใจเต้นกระหน่ำไม่เป็นจังหวะ บรรยากาศภายในห้องพลันเงียบงัน อึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก



"เหตุใดจึงต้องปิดบัง"

หวังอวี้เฟิงนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวเสียงเบา "ไม่ใช่ว่าน่าเหลือเชื่อหรอกหรือ ข้าเป็นบุรุษแต่กลับตั้งครรภ์เยี่ยงสตรี เช่นนี้แล้วไม่ควรเก็บงำหรือไร"

มู่หรงเสวียนขยับเข้ามาใกล้ สายตาที่มองมาไม่ได้มีความแปลกแยกเลยแม้แต่น้อย ยอมรับว่าคราแรกจะเหลือเชื่ออยู่บ้าง แต่เพียงกลับมาคิดว่าเป็นคนตรงหน้าที่ตั้งครรภ์บุตรของตน เช่นนั้นแล้วเขายิ่งอยากรักษาทั้งสองคนเอาไว้ให้ดียิ่งขึ้น บุตรของเขาไม่ว่าจะเป็นบุรุษหรือสตรีก็ได้ทั้งนั้น น่าตาคงจะน่ารักน่าชังไม่หยอก

เมื่อคิดได้ดังนั้น ชินอ๋องจึงยกมือขึ้นแตะลงที่บ่าของอีกฝ่ายแผ่วเบาพร้อมกล่าว

"แต่ข้าคือบิดาเขา เจ้าคือภรรยาข้า มีสิ่งใดต้องปิด แม้ว่ามันจะเหลือเชื่ออยู่บ้าง แต่ก็ใช่ว่าจะรังเกียจเจ้า ดีเสียอีกหากเป็นบุรุษข้าก็จะให้เขาเป็นซื่อจื่อ แต่หากเป็นสตรีข้าจะยิ่งรักและถนุถนอมนาง"



"ข้า...." หวังอวี้เฟิงพูดได้เพียงเท่านี้ก็เงียบไปพูดไม่ออก เอาแต่ก้มหน้าลงเล็กน้อย เม้มริมฝีปากแน่น ถึงอย่างไรเรื่องนี้ก็คิดว่าต้องถี่ถ้วนอีกสักน้อย เพราะชีวิตคนเราไม่แน่นอน บัดนี้รับได้ ไม่ใช่ว่าต่อไปอีกฝ่ายจะไม่ยกมาเป็นข้ออ้างหรือ

"อวี้เฟิง..." มู่หรงเสวียนเอ่ยชื่อของเขาเบา ๆ ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ช้า ๆ แล้วทรุดตัวลงนั่งข้างเขา "ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังคิดสิ่งใด ข้าไม่ได้ขอให้เจ้าเชื่อใจ แต่อยากให้รู้ไว้ว่าข้าจะไม่ทอดทิ้งเจ้ากับลูกเป็นอันขาด หากเจ้ายังไม่มั่นใจ ข้าจะรีบกลับจวนแล้วสั่งให้คนไปเรียกแม่สื่อมาส่งเทียบวันเดือนปีเกิดไปที่ตระกูลเจ้าเดี๋ยวนี้"





"เจ้าคงลำบากมากใช่หรือไม่ ทุกอย่างล้วนเป็นความผิดข้า"

"ไม่ลำบาก ท่านเองก็อย่าได้เก็บมาใส่ใจ ไม่ใช่ความผิดของท่าน"

"จะไม่ใช่ได้อย่างไร หากไม่ใช่เพราะข้าตาบอดไปชั่วขณะ เจ้าคงไม่ต้องลำบากไปไกลถึงชิงโจว"

หวังอวี้เฟิงได้ยินแบบนั้นจึงหันมามองหน้าเขา มุมปากของชายหนุ่มยกขึ้นเล็กน้อย

"ลู่เยี่ยนข้าจะขอพูดเรื่องนี้กับเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย เดิมทีข้าก็ไม่ชอบอยู่เมืองหลวงอยู่แล้ว อีกอย่างเรื่องของท่านกับข้าก็จบไปนานแล้ว ข้าเองก็ลืมไปหมดสิ้น เจ้าเองก็ลืมเสียเถอะ อย่าได้กล่าวถึงอีกเลย"

ลู่เยี่ยนตกตะลึงไม่คิดว่าหวังอวี้เฟิงจะกล่าวตรง ๆ เช่นนี้ออกมา พอเห็นอีกฝ่ายจะหันหลังจากไป เขาก็ร้อนรนกล่าว

"เป็นท่านชินอ๋องมู่หรงเสวียนใช่หรือไม่ เจ้าถึงพูดเช่นนี้กับข้า"



"ลู่เยี่ยน ข้าไม่รู้ว่าเจ้าคาดหวังอะไรจากคำพูดของข้า แต่สิ่งหนึ่งที่ข้ายืนยันได้... คือข้าไม่ได้อยู่ตรงนี้เพื่อจะย้อนอดีตกลับไปเป็นคนเดิม"

"แต่ข้าไม่ได้ไม่ต้องการเจ้านะ... ข้าแค่... ข้าแค่โง่ในเวลานั้น ข้า..."

"เจ้าอย่าได้พูดอะไรอีกเลย" หวังอวี้เฟิงกล่าวแทรกขึ้นเบา ๆ หากแต่เด็ดขาด "สิ่งที่เจ้าทำข้าไม่โทษ เพราะทุกคนมีสิทธิ์เลือก และข้าก็เลือกที่จะอยู่ข้างกายเขาโดยไม่ลังเล ไม่ใช่เพราะเขาเป็นชินอ๋อง แต่เพราะเขาไม่เคยทำให้ข้ารู้สึกว่า... ข้าไม่มีค่า"