จองจำรักไร้หัวใจ

กลิ่นดอกไม้หอมชื่นปนกับกลิ่นดินเปียกแฝงอยู่ในอากาศ ลมพัดเบา ๆ เหมือนกำลังลูบไล้ใบหน้าของฉัน ฉันกวาดสายตาไปรอบ ๆ สวน เหมือนได้ยินเสียงกระซิบของเธอแว่วมา เพียงแต่ไม่อาจหยั่งรู้ความหมายได้

"แต่พี่สัญญา... เธอจะต้องได้รับความยุติธรรม" ปลายนิ้วเคลื่อนไปสัมผัสหินศิลาอีกครั้ง ดวงตาจับจ้องไปที่รอยแตกร้าวบนพื้นผิวที่เริ่มผุพัง ดูราวกับกำลังตอบโต้กลับมา

บางที ความรักของฉันอาจจะไม่สามารถเปลี่ยนใจเธอได้ แต่อย่างน้อย มันก็ทำให้เธอได้รับความยุติธรรม และนั่นคงเป็นสิ่งสุดท้ายที่ฉันทำให้เธอได้

หยาดน้ำตาที่ไหลพรากจากดวงตาหล่นกระจายไปทั่วพื้นศิลา จนเป็นรอยเลือนราง ราวกับความทรงจำที่ค่อย ๆ จางหายไป ใจของฉันแตกสลายพร้อมกับเสียงลมพัดไหวของต้นไม้ ฉันสงบจิตใจเพื่อระลึกถึงนภัสในความเงียบสงัด

หลายเดือนผันผ่านกระทั่งเป็นปี แต่ความพยายามของตำรวจก็ยังคงไม่เป็นผล พวกเขาแทบจะสิ้นหวังแล้ว

แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้ ไม่ว่าจะต้องใช้เวลานานเพียงใด

"เธอจะต้องได้รับความยุติธรรม นภัส..." ฉันกระซิบกับตัวเอง ในขณะที่ขับรถออกมาจากสุสานเพื่อไล่ตามหาความจริงด้วยตัวเอง ใจจดจ่ออยู่กับข้อสัญญาที่ให้ไว้กับคนรัก

จนมันกลายเป็นความแค้นเข้ามาแทนที่.....