คนอย่างฉัน...เล่มที่ ๘ "โลกหลังความตาย"

"โลกหลังความตายห" เป็นอย่างไรมิรู้ เพราะคนเขียนเองก็ยังไม่ได้ "ตาย"
หากเราลองคิดดูว่า...คนเราเมื่อตายแล้วจะรู้ตัวว่าตายก็ตอนพระสวดอภิธรรมคืนแรก
โลกคนเป็นกับโลกของความตาย ห่างกันเพียงแค่เส้นผมบังตา
หากในตอนนี้เราอาจอยู่ด้วยกันเลยก็ได้ เพราะมนุษย์มีกายสังขาลที่หยาบ หากวิญญาณคือพลังงานหรือสระสารอย่างหนึ่ง

ให้จงเชื่อว่า "คนเราเกิดมาต้องตาย" มองความตายให้เป็นเรื่องปกติ จะเศร้า เสียใจ ไปทำไม
สุดท้ายจะช้าหรือเร็ว ก็ต้องไปจุดเดียวนั่นคือ...ป่าช้า ! เกิดมาเรายังไม่มีอะไรที่ติดตัวมาเลย พอตายไปก็เอาอะไรไปไม่ได้ สมบัติที่หาไว้ก็เอาไปไม่ได้ ร่างกายของตัวเองก็เอาไปไม่ได้
จง ปลง และใช้ชีวิตอย่างเข้าใจในสัจธรรมของชีวิต