ตราบคำสาปสลาย

คุณแม่อนัญญาเฝ้ารอใครบางคน...
ใครคนหนึ่งที่จะมาปลดปล่อยเธอ ให้หลุดพ้นจากพันธนาการของโลกนี้เสียที

กว่า 200 ปีที่เธอมีชีวิตอยู่ในเรือนหลังเดิม ซ่อนตัวอยู่หลังม่านของความเชื่อและคำสาป
ฤดูกาลหมุนเวียนเปลี่ยนผ่าน...
แต่เธอกลับยังคงอยู่ที่เดิม—ทั้งกายและใจ

เธอผ่านร้อนผ่านหนาวมานับครั้งไม่ถ้วน จนหัวใจแทบจะกลายเป็นหิน
ไม่มีความรักไหนยั่งยืนพอจะอยู่กับเธอ
ไม่มีศรัทธาใดคงอยู่โดยไม่หวังผล
ไม่มีใครเคยอยู่กับเธอนานพอ...จะเข้าใจเธอจริง ๆ

จนกระทั่งเธอคนนั้น...ก็กลับมาเสียที

แต่ทว่าการจะได้รับการปลดปล่อยนั้น—ไม่ใช่แค่การพบเจอ
เพราะต่อให้สายตาสบกัน หัวใจยังจำกันได้
เธอก็ยังไม่รู้เลยว่า "จะทำอย่างไร" ถึงจะหลุดพ้นจากคำสาปนี้ได้จริง ๆ

ต้องรอให้เธอฟื้นความทรงจำ?
หรือควรเอ่ยความจริงทั้งหมดออกไปตรง ๆ?

…หรืออาจต้องล่อลวงเธอ
ให้ยอมเปิดใจ
ให้พูดเพียงคำเดียว—ว่า “ให้อภัย”

อนัญญาไม่รู้แน่ชัดว่าทางไหนคือทางรอด
แต่หากเธอต้องลองทุกทาง...
เธอก็ยินดีจะทำ—ไม่ว่าต้องใช้เสน่ห์ เล่ห์กล หรือแม้กระทั่งหัวใจที่แทบไม่หลงเหลือความอ่อนโยนอยู่แล้ว

ขอเพียงได้จบ...
ขอเพียงได้จากไปอย่างสมบูรณ์เสียที