เเกล้งให้ตาย…สุดท้ายก็รัก(รุ่นพี่ตัวร้าย)

" กูได้ยินเสียงมันมาจากหลังกำเเพงนั่น มีคนมาหรอวะ มึงได้ยินจากตรงนั้นมั้ยวะไอ้คีย์ "
เพื่อนในกลุ่มต่างก็ตั้งคำถามกันไปกันมา เเต่คนที่ถูกถามนั้นกลับไม่ได้ตอบ จีนไม่ได้ยินเสียงทุ้มเอ่ยอะไรออกมา หลังจากนั้นก็มีเพียงความเงียบ ช่วงเวลานี้เองกลายเป็นช่วงเวลาที่ต้องชั่งใจเลือกทำบางอย่าง เเละเหมือนว่าสถานการณ์ตอนนี้จะไม่ได้ใจดีปล่อยให้จีนคิดนานเพราะเริ่มมีเสียงฝีเท้าขยับเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆเเล้ว
มันกำลังมีคนเดินมาทางที่จีนยืนหลบอยู่
ฝ่ามือที่เดี๋ยวบีบเดี๋ยวคลายเพราะกำลังกังวลอย่างหนักบวกกับดวงหน้าที่เริ่มที่เริ่มมีเหงื่อซึมออกมาประปราย จีนเผลอกลั้นใจโดยไม่รู้ตัว ทั้งหูก็คอยฟังเสียงเท้า
มันเข้ามาใกล้เรื่อยๆ จนเเน่ใจเเล้วว่าเดินอีกไม่กี่ก้าวก็คงจะถึงตัวกันเเล้ว
วินาทีนั้นจีนไม่ลังเลอีกต่อไป
สองขาเรียวที่สวมรองเท้านักเรียนรีบถีบพาตัวเองวิ่งออกจากจุดที่ยืนอยู่โดยไม่สนใจหันมองทางข้างหลังเเม้เเต่นิด ท่ามกลางเสียงร้องตะโกนตามเเต่จีนก็ยังออกเเรงวิ่งอยู่
โชคดีที่หนึ่งคือกลุ่มคนพวกนั้นไม่เห็นหน้าว่าเขาเป็นใคร
โชคดีที่สองคือกลุ่มคนพวกนั้นไม่ได้วิ่งตามเขา
โชคดีที่สามคือถึงเเม้จะรีบเเต่ก็ไม่ซุ่มซ่ามทำของหล่นเป็นหลักฐานให้ตามตัวเจอ
เเต่โชคร้ายอย่างเดียว หนึ่งเดียวของจีนเลยก็คือ ทั้งสามข้อที่พูดมาทั้งหมด จีนคิดผิด!

คล้อยหลังเเผ่นหลังเล็กที่รีบวิ่งกระหืดกระหอบออกไป เท้าที่สวมรองเท้านักเรียนที่ตั้งใจจะเดินเข้ามาดูซักหน่อยว่าเป็นใครกันที่มาเเอบหลบพวกตนเองอยู่หลังกำแพงนี่ เเต่ทว่ายังไม่ทันได้เข้าไปใกล้ เเมวตัวดีมันก็ตื่นตระหนกรับวิ่งหนีหายไปต่อหน้าต่อหน้าตาซะเเล้ว
สายตาคมที่ไม่ได้มีอารมณ์ยินดียินร้ายอะไรมองตามการกระทำของบุคคลนั้นตลอด จนเห็นเเผ่นหลังภายใต้เสื้อนักเรียนนั้นลับตา มองเเค่นั้น เเล้วก็ไม่ได้สนใจอะไรอีก