ไฟลต์แห่งโชคชะตา คู่กัด..คู่กัน

บทนำ

เสียงประกาศเรียกขึ้นเครื่องดังแว่วไปทั่วสนามบินนานาชาติภูเก็ต ท่ามกลางกลุ่มนักท่องเที่ยวที่คึกคักในบรรยากาศร้อนอบอ้าว มณีสาวไทยผิวแทน สวมเสื้อยืดเรียบง่าย กางเกงขายาวสีดำ เดินลากกระเป๋าอย่างขัดใจอย่างเห็นได้ชัด
"ขอบใจมากนะจ๊ะ ที่จับฉันยัดขึ้นเครื่องนี้ได้สำเร็จ" มณีบ่นเสียงเรียบใส่โทรศัพท์ที่แนบหู ก่อนจะกดวางสายโดยไม่รอคำตอบจากปลายสาย เพื่อนสนิทที่บังคับให้เธอเดินทางไปฝรั่งเศสในช่วงที่เธอไม่อยากไปที่สุด
เธอไม่ชอบอังกฤษ ไม่ชอบฝรั่งเศส ไม่ชอบเมืองที่เต็มไปด้วยภาพลวงตาแห่งความหรูหรา แต่ตอนนี้...เธอกำลังจะเดินทางไปปารีส

ในอีกฟากหนึ่งของเกต มาเอล ชายหนุ่มชาวอังกฤษวัยสามสิบต้นๆ ใบหน้าคมคายทรงเสน่ห์สไตล์ผู้ดีเก่า เสื้อนอกสีกรมท่าพอดีตัว กระเป๋าเดินทางหนังแท้ ไม่มีรอยเปื้อนแม้แต่น้อย ยืนรอขึ้นเครื่องเงียบ ๆ อย่างสง่างามแต่เย็นชา
มาเอลเติบโตในแคว้นชนบทของฝรั่งเศส แต่หัวใจและวิถีชีวิตของเขายังคงเป็นอังกฤษทุกอณู ทุกอย่างต้องเป๊ะ ต้องตามเวลา ต้องตามกรอบที่เขาวางไว้
และเขา "เกลียดความยุ่งเหยิงแบบไทย ๆ" เข้าไส้ โชคชะตาเล่นตลกให้เขาได้พักร้อนที่ภูเก็ตตามคำชวนของหุ้นส่วนธุรกิจ แค่สี่วันก็เกินพอแล้ว
เขาไม่คิดเลยว่าจะได้อะไรจากที่นี่ นอกจากความเหนียวตัวและเสียงคนพลุกพล่าน เขาขึ้นเครื่องเร็วกว่าทุกคนและเลือกที่นั่งริมหน้าต่างตามนิสัย ไม่ต้องพูด ไม่ต้องสบตาใคร
แต่ไม่นานนัก หญิงสาวคนหนึ่งก็เดินเข้ามา หย่อนตัวลงที่นั่งริมทางเดินโดยไม่ปริปาก ตรงกลาง...ยังว่าง
เขาเหลือบมองอย่างเฉยชา ไม่เอ่ยทัก เธอเอง...ก็ไม่คิดจะพูดอะไรเช่นกัน
"ที่นั่งนี้มีเจ้าของไหม" พนักงานต้อนรับถามมณีเป็นภาษาอังกฤษขณะยืนอยู่ข้าง ๆ
หญิงสาวผิวแทนส่ายหน้าเบา ๆ พูดไทยตอบ "เปล่าค่ะ"
"ขอบคุณค่ะ" พนักงานพยักหน้าก่อนจะเดินจากไป
เสียงเครื่องยนต์เริ่มดังขึ้น กลิ่นอากาศหอมหวนแต่แปลกปลอมลอยผ่าน
บนเครื่องบิน...ท่ามกลางฟ้ากว้าง เขากำลังจะกลับสู่โลกของตน
เธอกำลังถูกผลักเข้าสู่โลกที่ไม่ต้องการ และตรงกลาง...ยังว่าง แต่มันอาจไม่ว่างแบบนั้นตลอดไฟลต์