Rainy Mirror ลม(ไม่)ลวงรัก

หลังประกาศแยกวง มันไม่ง่ายเลยสำหรับฉันที่จะลืมเลือน และใช้ชีวิตอย่างเช่นมนุษย์ปกติ เพราะไม่ว่าจะไปทางไหนก็จะมีผู้คนมาห้อมล้อมเสมอ ทำให้เบื่อหน่ายการออกไปข้างนอก
แต่ถึงอย่างนั้นการหมกตัวอยู่ในคอนโดก็ไม่ใช่การแก้ปัญหาที่ดีอะไร เพราะฉันเอาแต่ฟุ้งซ่านถึงเรื่องที่คุณแม่ร้องขอมาอยู่ตลอด อย่างตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นก็ยังโทรมาไม่หยุด ถึงจะไม่อยากรับสายยังไง แต่ฉันรู้ดีว่าการหนีไม่ใช่การแก้ปัญหาอีกนั่นแหละ
ฉันจะหนีตลอดไปไม่ได้
[ไอกลับมาที่บ้านด่วนเลย]
"มีอะไรคะ?"
"น้อง! น้องกินยาฆ่าตัวตาย!"
"ว่าว่าอะไรนะคะ"
[ไอริส! ไอรินกำลังล้างท้องอยู่ น้องคิดจะฆ่าตัวตาย รีบกลับมาเดี๋ยวนี้!!]
"ค่ะ ไอจะไปเดี๋ยวนี้!"
ไม่ว่าจะทำอะไรอยู่ ฉันทิ้งทุกอย่างคว้ากุญแจรถยนต์แล้วพุ่งตัวออกไปทันที ไอรินเป็นบุคคลเพียงคนเดียวที่ฉันคิดว่าเป็นครอบครัว แม้เราจะต่างบิดากันก็ตาม
ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมน้องสาวที่แสนเรียบร้อยน่ารักคนนี้ถึงคิดจะตัดช่องน้อยหนีโลกนี้ไปก่อนวัยอันควรได้ มันไม่มีเหตุผล ไม่มีสัญญาณใดบอกกล่าวล่วงหน้า ทั้งที่ปกติไอรินจะปรึกษาทุกอย่างกับฉันเสมอ
แม้แต่เรื่องพ่อของตัวเองที่เอาแต่กดดันให้แต่งงาน!
ครึ่งชั่วโมงต่อมา ฉันมาถึงหน้าห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังที่แม่บอกไว้ก่อนวางสาย โชคดีที่โรงพยาบาลแห่งนี้ใส่ใจกับลูกค้าทุกคนที่มีเงินมากมายมาจ่ายให้ จึงปิดข่าวเงียบกริบไม่มีนักข่าวสำนักใดรับรู้
"ทำไมรินถึงทำแบบนั้น!" ฉันถามทันทีที่เห็นหน้ามารดา โดยไม่สบตาพ่อเลี้ยงที่ยืนอยู่ด้วยกันแม้แต่น้อย
ยอมรับว่าอคติในใจมันพุ่งสูง เกือบ 90% ฉันเชื่อว่าเพราะผู้ชายคนนี้ถึงทำให้น้องคิดสั้น แต่คำตอบของผู้หญิงที่ถูกเรียกว่าแม่ทำเอาฉันงงงันโดยไม่ทันตั้งตัว
"มันโง่น่ะสิ ทำอะไรสิ้นคิด!"
"แม่!"
"ดูเอาเองเถอะ"
แม่ไม่ได้พูดอะไรมากนัก ได้แต่ยื่นเอกสารแปลก ๆ มาให้แล้วบอกให้ฉันอ่านเอาเอง
กระดาษแผ่นแรกเป็นหนังสือสัญญาร่วมหุ้นกันระหว่าง วรุณรักษ์ ตระกูลที่ถือครองกรรมสิทธิ์ WARUN BANK ซึ่งเป็นธนาคารใหญ่ที่สุดในประเทศกับ อัศวเมฆินทร์ ตระกูลนักการเมืองมีอำนาจ และชื่อเสียง
มีข้อตกลงหลายอย่างที่ฉันเข้าใจว่ามันเป็นเรื่องของธุรกิจ แต่มันมีปัญหาก็ไอ้ข้อสุดท้ายเนี่ยแหละ เพราะมันเขียนระบุไว้ชัดว่า
"ตระกูลวรุณรักษ์กับอัศวเมฆินทร์ต้องเกี่ยวดองกัน!"
"อืม" แม่ตอบในลำคอ ปรายสายตามามองฉันเล็กน้อย
"อย่าบอกว่าเพราะสัญญานี่ทำให้ไอรินฆ่าตัวตาย!" พูดพร้อมตวัดสายตาไปสาดใส่พ่อเลี้ยงเฮงซวยที่เอาแต่บีบบังคับกดดันลูกสาวของตัวเองมาตั้งแต่เล็ก
"อย่ามองฉันด้วยสายตาอย่างนั้นนะไอ้เด็กบ้า!"
ไอศูรย์ วรุณรักษ์ บิดาบังเกิดเกล้าของไอรินตะโกนใส่ฉันอย่างหัวเสีย เขาไม่ชอบฉันเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เพราะเป็นลูกติดท้องภรรยามาให้ตัวเองต้องรับเป็นพ่อ แต่ใคร ๆ ก็รู้กันทั้งนั้นแหละว่าฉันไม่ใช่ลูกของเขา
เพราะดวงตาสีฟ้าสดใสนี่ยังไงล่ะ!
นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาเสียหน้าและเกลียดชังฉันเข้าไส้ เพราะมีฉันถึงทำให้เขาถูกซุบซิบนินทาในแวดวงสังคมเป็นวงกว้าง
คนอย่างไอศูรย์ผู้มีพร้อมทุกอย่าง แต่ภรรยาที่แต่งงานเชิดหน้าชูตากลับพาลูกผู้ชายที่ไหนไม่รู้ติดท้องมาด้วย!
น่าอายใช่ไหมล่ะ?
ฉันไม่เข้าใจเลยว่า ณ เวลานั้นคนเห็นแก่ตัวอย่างแม่ทำไมถึงไม่ทำแท้งไปซะ เธอเลือกที่จะกำจัดตัวปัญหาในท้องอย่างฉันไปเลยก็ได้ ไม่น่าปล่อยให้เด็กคนหนึ่งที่ถูกปฏิสนธิมาจากความมักง่ายประจานตัวเองกับสามีได้เลย
ทั้งที่แม่ก็รู้ว่าท้องอยู่ แต่ทำไมถึงแต่งงานใหม่!
"แล้วจะทำไมคะ คุณจะไม่ยอมรับตัวเองเหรอว่าเป็นคนทำ คุณใช่ไหมล่ะที่บังคับไอรินน่ะ!!"
"นี่! ถ้าไม่รู้อะไรก็อย่าพูดมั่วซั่ว คิดถึงข้าวแดงแกงร้อนกับเงินที่ฉันใช้เลี้ยงแกมาบ้าง นามสกุลที่แกใช้ก็ของฉัน สถานะพ่อที่แกมีก็เพราะฉันยอมเซ็นรับ เพราะฉะนั้นจะพูดอะไรก็ไว้หน้ากันบ้าง อย่าทำให้ฉันเหลืออดไปมากกว่านี้"
"ทวงบุญคุณอีกแล้วสินะ!" ฉันเองเริ่มจะหัวเสียเหมือนกัน ความเยือกเย็นสุขุมที่เคยมีมาแทบจะพังทลาย เพราะชีวิตของน้องสาวไม่อาจดูดายได้อีกต่อไป ฉันไม่อยากให้ผู้ชายที่เหมือนปิศาจร้ายตนนี้มาบงการชีวิตของน้องสาวอีก "เท่าไหร่คะ?"
"ว่าไงนะ!!"
"ฉันถามว่าชีวิตของเรามีค่าเท่าไหร่?"
"นี่แก!"
"คุณเรียกเงินมาได้เลย ค่าที่เลี้ยงดูฉันกับไอรินมา ฉันจะขอไถ่ชีวิตตัวเองกับน้องสาวคืน!!"
ในตอนนี้เรื่องเงินสำหรับฉันมันเป็นเรื่องเล็กน้อยไปแล้ว การเป็นศิลปินทำให้ฉันมีเงินมากพอที่จะเลี้ยงชีวิตตัวเองไปจนตายได้ โดยไม่ต้องทำงานอะไรอีก
"ยายบ้านี่!!!" ไอศูรย์คำรามลั่น หน้าของเขาแดงก่ำ คงโกรธที่ถูกเด็กอย่างฉันลูบคม ไม่ยำเกรง "ให้ตายฉันก็ไม่ยกไอรินให้แกหรอก นั่นมันลูกสาวของฉัน!"
"หยุดทะเลาะกันสักทีเถอะน่า" แม่ที่เงียบมานานเอ่ยห้ามปราม เพราะตอนนี้เราอยู่กันหน้าห้องฉุกเฉิน คงกลัวว่าจะเป็นข่าว
หากใครรู้เข้าว่าเบื้องหลังของตระกูลวรุณรักษ์เน่าเฟะแค่ไหน ความเชื่อมั่น และภาพลักษณ์ของบริษัทคงลดน้อยถอยลงไปมากทีเดียว
"คุณก็ดูลูกสาวของคุณเถอะ ไม่น่าปล่อยให้มันลืมตาดูโลกให้ผมอับอายขายหน้า" สามีของแม่พูดอย่างจริงใจ ใช่ เขาเกลียดก็บอกว่าเกลียด ไม่เคยโกหกหลบซ่อนสายตาที่มองฉันได้เลย
ฉันเป็นเหมือนตำหนิ เป็นเหมือนแผลเป็นที่มองเห็นทีไรก็เจ็บใจทุกครั้ง ฉันทำให้เขาเป็นผู้ชายโง่ ๆ คนหนึ่งที่ถูกหลอกให้แต่งงานเพื่อรับเป็นพ่อของลูกคนอื่น
"ไอศูรย์! เราคุยกันเรื่องนี้แล้วนี่ อีกอย่างตอนนั้นคุณก็รู้ว่าฉันท้อง จะมาพูดเหมือนตัวเองถูกกระทำอยู่คนเดียวได้ยังไง"
""
"คุณน่ะอยากได้อำนาจ อยากได้เงินทุนจากครอบครัวของฉันไม่ใช่เหรอ เลยเสนอข้อตกลงรับเป็นพ่อของไอริสให้ เพราะฉะนั้นหยุดเล่นบทเหยื่อสักที" แม่เสียงเข้มขึ้น และเอาเรื่องไอศูรย์อย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน แต่ก็เข้าใจได้ แม่รักไอรินมาก แล้วการที่น้องกำลังอยู่ระหว่างความเป็นความตายอาจทำให้ความอดทนของแม่สิ้นสุดลง
"คุณ" สามีของแม่หน้าแดงก่ำ เขาเป็นคนมีอีโก้ คงไม่พอใจมากที่ถูกภรรยาตอกกลับแบบนี้
"ถ้าไม่อยากสูญเสียทุกอย่างก็หยุดขุดอะไรที่ไม่จำเป็นขึ้นมาทำให้เสียเรื่อง ที่ผ่านมาฉันเห็นใจคุณหรอกถึงได้ยอมทุกอย่าง คุณคงรู้นะว่าฉันทำอะไรได้บ้าง เพราะฉะนั้นอย่ามายุ่งกับลูกของฉันอีก" แม่ทิ้งสายตาขวาง ๆ ใส่สามีของตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะหันใบหน้ามามองฉันตรง ๆ
นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่แม่ปกป้องฉัน!
"นี่ไอริสเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณไอศูรย์หรอกนะ ไม่เชื่อแกลองดูกระดาษแผ่นสุดท้ายสิ"
""
"จริง ๆ ไอรินตกลงแต่งงานอย่างเต็มใจ ไม่มีใครบังคับทั้งนั้น ก่อนเซ็นสัญญาพวกเราสองคนก็ปรึกษาไอรินก่อนแล้ว แกคิดว่าคนอย่างฉันจะบังคับลูกสาวตัวเองเหรอ ฉันก็มีศักดิ์ศรี มีเงินมีทองนะ ไม่จำเป็นต้องขายลูกสาวกินหรอก" แม่ของฉันอธิบายเสียงแผ่ว หมดมาดของนางพญาหงส์ที่พกแต่ความมั่นใจมาเสมอ นัยน์ตาของแม่มีแต่ความหม่นหมอง
""
"ขนาดตัวแกเอง ฉันยังไม่เคยบังคับเลย อยากจะเป็นนักร้องก็ให้เป็น อยากเรียนอะไรก็ให้เรียน แล้วแกคิดว่าฉันจะส่งน้องไปเป็นเหยื่อในปากเสืออย่างอัศวเมฆินทร์ได้เหรอ ใครก็รู้ว่านายพายุมันมักมาก"
ฉันพยักหน้าอย่างเข้าใจ แม้จะไม่ชอบการกระทำของแม่หลายอย่าง แต่ก็ต้องยอมรับว่าแม่นี่แหละที่คอยปกป้องฉันมาตลอด ไม่อย่างนั้นฉันจะรอดเงื้อมมือนายไอศูรย์มาจนทุกวันนี้ได้เหรอ
เขาอาจฆ่าฉันไปนานแล้วก็ได้
ฉันสลับสายตาจากมองใบหน้ามารดาไปมองกระดาษแผ่นสุดท้ายแล้วพลิกมันขึ้นมาอ่าน ทันใดนั้นมือของฉันก็อ่อนแรงคล้ายจะเป็นลมเสียให้ได้ ต้องถอยหลังพาตัวเองไปพิงกำแพง เพราะขาทั้งสองข้างกำลังจะรับน้ำหนักของร่างกายไม่ไหว
"นี่มันอะไรกันคะ เป็นไปไม่ได้!!" ฉันพึมพำ พร้อมกับเงยหน้าสบตามารดา "ไอรินท้อง! ท้องอย่างนั้นเหรอ!!"
"ใช่!" แม่พยักหน้าอย่างเจ็บปวด ดวงตาสีน้ำตาลแสดงออกถึงความรวดร้าวอย่างชัดเจน "ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับไอรินกันแน่ แต่สามเดือนที่ผ่านมาน้องเอาแต่เก็บตัวเงียบ ไม่พูดไม่จากับใครเลย รู้ตัวอีกทีก็กินยาฆ่าตัวตายแล้ว"
หูของฉันฟังอะไรแทบไม่ได้ยินอีกแล้ว
แม่เล่าต่อว่าเพราะน้องสาวตั้งท้อง ทั้งที่เดือนหน้าจะต้องแต่งงานกับ คุณใหญ่ หรือลูกชายคนโตของตระกูลอัศวเมฆินทร์ตามที่สัญญาระบุไว้ทำให้ไอรินเครียดมาก และเลือกจบปัญหาด้วยความตาย
ที่ผ่านมาไม่เคยมีใครรับรู้ว่าไอรินมีคนรักหรือมีผู้ชายที่ไหนในหัวใจ ตอนที่ปรึกษากันแม่บอกว่าไอรินยืนยันอย่างหนักแน่นว่ายังไม่มีใคร และไม่คิดจะรักใครจึงยอมตามใจพ่อแม่ อยากให้แต่งงานกับใครก็จะแต่งให้
แต่ฉันรู้ดีกว่าใครเลยล่ะ!
เรื่องนี้มันมีเงื่อนงำบางอย่างแอบแฝง และฉันหวังว่าไอรินจะรอด แม้ว่าเด็กในครรภ์จะไม่รอดก็ตาม เพราะฉันอยากรู้ความจริงจากปากของน้องเองว่าใครกันเป็นพ่อของเด็กคนนั้น ฉันไม่อยากเชื่อว่าน้องสาวจะพลาดพลั้งหรือเต็มใจหลับนอนกับผู้ชายคนไหน
เพราะที่ผ่านมาไอรินบอกกับฉันตลอดว่าเธอเป็นเลสเบี้ยน!
และไม่ว่าใครก็ตามที่ทำให้น้องสาวของฉันต้องทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัสขนาดนี้ ฉันจะกัดมันไม่ปล่อย
จะทำตัวเป็นกระจกเงาสะท้อนความชั่วช้าของมันให้ได้รับผลแห่งการกระทำ จะทำตัวเป็นเม็ดฝนรุนแรงสาดกระหน่ำบาดเนื้อผิวให้เจ็บแสบ
ใครว่าสายน้ำจากหยาดพิรุณต้องเย็นฉ่ำเสมอ!



ปล. เรื่องสุดท้ายของ SET 4SEASONS สามารถแยกอ่านได้ค่ะ