ซ่อนกลิ่นกุมภีล์

อุตส่าห์แบกความแค้นตั้งเป็นพันปี ตั้งใจจะเป็นพ่อเข้พระเอกธงแดง
แต่ดันมาเจอแม่หญิงยุคห้าจีคุมกำเนิด กลายร่างจากเข้เป็นหมาซะงั้น

นิยายรัก ฟีลกู้ด แฟนตาซี สามภพสามชาติ ไม่มีปมให้ปวดหัว

มีแต่ความโบ๊ะบ๊ะของพ่อเข้ ตั้งใจจะเป็นพระเอกธงแดง

แต่ดันมาเจอนางเอกคุมกำเนิดซะจนกลายร่างจากเข้เป็นหมาซะงั้น

ไม่มีนอกกายนอกใจ เพราะพระเอกเรารอแค่นางเอกคนเดียวมาถึงสามภพสามชาติ



โศกนาฏกรรมของความรัก ก่อเกิดเป็นความแค้น ทำให้เขาเกิดใหม่เป็นพญาจระเข้นิลสูร มีอายุยาวนานนับพันปี

ดำรงอยู่ได้ด้วยความแค้น อาศัยแฝงกายอยู่กับมนุษย์ เพื่อเฝ้ารอนางซ่อนกลิ่น กลับชาติมาเกิดอีกครั้ง



Intro...



"ไม่เอาน่า เข้าหอคืนแรกใครเขาก็ทำแบบนี้กันทั้งนั้น" ดลวีร์จิ๊ปากอย่างขัดใจที่เห็นท่าทางขัดขืนของเธอ มือที่พยายามผลักไสอกกว้างทำให้เขานึกรำคาญจึงต้องรวบมันไว้เหนือศีรษะอย่างชำนิชำนาญ ทั้งที่ตัวเองก็ห่างเรื่องอย่างว่ามานานแสนนานแล้วเหมือนกัน

"แต่เราสองคนไม่ได้รักกันนะคะ ไม่ต้องทำก็ได้"

"ถ้าไม่ลองแล้วจะรู้ได้ยังไงว่ารักหรือไม่รัก" ชายหนุ่มโมเมอย่างคนเอาแต่ใจ เขาไม่ได้เปิดโอกาสให้ดาหลาได้อ้าปากตอบโต้ แต่กลับขยับพลิกตัวคร่อมร่างเล็กเอาไว้แล้วงามงับครอบครองริมฝีปากของเธอด้วยความรวดเร็ว

"อื้อ..."

คนใต้ร่างพยายามดิ้นรนขัดขืน แค่เธอถูกเอาตัวมาแลกกับเงินมากมายขนาดนั้นมันก็น่าอับอายจนแทบไม่มีศักดิ์ศรีหลงเหลืออยู่แล้ว นี่ยังต้องมาเสียตัวให้เขาตั้งแต่คืนแรกที่เข้าหออีก แบบนี้มันยอมไม่ได้เป็นอันขาด

"อื้อ..." หญิงสาวพยายามเบือนหน้าหนีจนคนตัวโตต้องใช้มือเพียงหนึ่งข้างรั้งต้นคอเล็กของเธอไว้ แล้วสอดลิ้นร้อนเลาะเล็มเข้าไปหาความหอมหวานในโพรงปากของเธออย่างพอใจ

เห็นท่าทีขัดขืนของคนตัวเล็ก เขากลับยิ่งชอบ ยิ่งบุกรุกด้วยคิดว่ากิริยาแบบนี้คือมารยาของผู้หญิงแพศยาอย่างเธอ

"อืม..." เจ้าของร่างสูงใหญ่ครางต่ำในลำคออย่างพอใจเมื่อรู้สึกว่าดาหลาหมดแรงที่จะดิ้นรนขัดขืน เขาจึงค่อย ๆ ถอนจูบจากริมฝีปากของเธออย่างอ้อยอิ่งจนเห็นว่าดวงตาคู่สวย ตอนนี้มันมีน้ำหยดใสเอ่อล้นออกมา

"ฮึก..."

"หืม...นี่คุณร้องไห้ทำไม" นิ้วเรียวปาดเช็ดน้ำตาออกให้อย่างเบามือ ไม่เข้าใจว่าผู้หญิงที่ผ่านผู้ชายมามากมายอย่างเธอจะบีบน้ำตาออกมาทำไม

"ปล่อยฉันเถอะนะคะ ฉันไม่อยากทำแบบนี้จริง ๆ "

"เราแต่งงานกันแล้วนะ คุณไม่ยอมวันนี้ สักวันคุณก็ต้องยอมอยู่ดี"

"ไม่ค่ะ ฉันไม่วันยอม..." คำพูดและเสียงร้องไห้ของเธอเงียบหายไป เมื่อฝ่ามือใหญ่ลากลงบนใบหน้าหวานนั้นแผ่วเบา พลันสติของเธอก็เหมือนจะหายไป เหลือทิ้งไว้แค่ดวงตาที่ดูล่องลอยคล้ายกับตกอยู่ในภวังค์

"ขอโทษนะ...แต่ข้าจำเป็นต้องใช้วิธีนี้กับเจ้า เจ้าจะต้องเจ็บปวดเหมือนที่เคยทำกับข้า..." ริมฝีปากบางยิ้มพรายจนเห็นเขี้ยวสีขาวเงาวับที่โผล่พ้นออกมาพร้อมกับดวงตาแดงก่ำจับจ้องร่างบางที่กำลังนอนแน่นิ่งอยู่ตรงหน้า "นี่แหละ...คือสิ่งที่ข้าเฝ้ารอมาตลอดนับพันปี"


พอสู้ไม่ได้ก็แอบใช้มนต์ตล๊อดดดดด