สายใยในรอยแค้น

หากวันนั้นเธอเลือกพูดความจริงวันนี้เธออาจจะไม่ต้องทุกข์ทรมานเช่นนี้ มีเพียงลูกที่เป็นสายใยในรอยแค้นนี้ ที่ผูกพันเธอกับเขาเอาไว้แนบแน่น

บางฉากบางตอน

"คุณมีอะไรคะ" พริมาถามเสียงสั่นเมื่อโดนร่างหนาดันชิดกำแพงคร่อมตัวเหนือร่างมองไปรอบๆ
"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัว คุณธันรออยู่"
"ฮึก" พริมากลืนน้ำลายลงคอด้วยความหวั่นใจแต่ไม่กล้าสบตาคมเข้มก้มหน้านิ่ง
"ฮึ ผ่านมาตั้งหลายปี เธอก็ยังไม่เปลี่ยนแปลงเลยสักนิด ยังชอบยั่วยวนคนรวยๆ ไม่เคยเปลี่ยน" ธีรภัทรแสยะยิ้มพูดด้วยน้ำเสียงเหยียดหยาม พริมาเมินหน้าหนีคำพูดของเขาทำให้เธอคิดย้อนถึงความผิดพลาดในอดีต แม้เธอจะมีเหตุผลในการเลิกรากับธีรภัทร แต่มันก็สร้างบาดแผลให้เขาไม่น้อย
"น้องชายฉันเป็นคนจิตใจดี ผู้หญิงแบบเธอไม่คู่ควรกับเขาเลิกยุ่งกับน้องชายฉัน" ธีรภัทรจับปลายคางให้เธอหันมาเผชิญหน้า พริมาหันตามแรงแต่ก็ไม่กล้าสบตาเคร่งเครียดของเขา
"งั้นก็ขอความกรุณาให้หมอธันเป็นคนมาบอกเลิกฉันเองสิคะ คุณธีรภัทร" พริมาเงยหน้าสู้ตอบโต้มือบางสลัดมือหนาจนหลุดจากการเกาะกุมที่ปลายคาง ดวงตาหวานสบสายตา แม้จะกลัวแต่ก็หนีไม่ได้ จริงๆ แล้วเธอเป็นแค่เพื่อนของหมอธัน แต่ก็ไม่อยากอธิบายให้มากความ
"ฉันออกมาจากงานนานแล้วขอตัวค่ะ" เธอดันอกกว้างให้ถอยห่างแต่เขากลับคร่อมตัวเธอเอาไว้ไม่ยอมให้ผละหนี
"จะรีบไปไหนล่ะ เผื่อน้องชายฉันจะได้เห็นฉากเด็ด จะได้รู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงแบบไหน" ธีรภัทรไม่ยอมดันร่างชิดผนังรวบมือบางเอาไว้ข้างตัวจนไม่สามารถขยับได้ โน้มหน้ามากระซิบข้างหู
"ปล่อยนะ... ปะ..." พริมาร้องบอกด้วยความตระหนกแต่ไม่ทันได้ขยับตัว ธีรภัทรก็รวบเอวบางเข้าหาตัวประกบปากจูบอย่างเร่าร้อนเสียงห้ามถูกกลืนเข้าไปในลำคอเอวบางแนบชิดร่างหนาจนไร้ช่องว่างหน้าอกอวบอิ่มชิดจนกายเธอร้อนลุกซู่ พริมาไม่ยินยอมแม้จะตกเป็นรองมือบางทุบลงที่หน้าอกของเขาอย่างไม่ยอมแพ้เบี่ยงหน้าหนีจากปากหนาที่ต้องการลงทัณฑ์เธออย่างเอาเป็นเอาตาย รวบรวมกำลังเฮือกสุดท้าย ผลักอกเขาออกและกัดริมฝีปากเขาจนเลือดซิบ จนธีรภัทรจึงต้องผละออก
"โอ๊ย" ธีรภัทรร้องโอดโอยด้วยความเจ็บ มองใบหน้าซีดเซียวที่ดวงตาคลอด้วยหยาดน้ำตา มือเล็กกำแขนเสื้อเขาไว้แน่น หายใจหอบระรัว
"ไม่จำเป็นต้องไร้เดียงสาหรอก ผ่านมาจนนับไม่ถ้วนแล้วนี่" แม้จะเจ็บแต่ธีรภัทรแสยะยิ้ม ก้มลงมาชิดใบหน้าหวานเย้ยหยันให้เธอรู้สึกอับอาย
"คุณธี คุณมันคนสารเลว" เพียงฟังคำพูดที่บาดลึกหัวใจก็ปวดแปลบ พริมาเม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะสบถต่อว่าเขาด้วยความเจ็บปวด
"เรามันก็ไม่ต่างกันหรอกมันถึงเข้ากันได้ดี" ธีรภัทรไม่สะทกสะท้านและโน้มตัวประกบจูบเธออีกครั้งปากหนาบดจูบกระแทกกระทั้น ฝ่ามือหนารวบมือเธอชิดกำแพงจนไม่สามารถทุบตีร่างหนาได้ ปลายลิ้นสอดแทรกเข้าไปในอุ้งปากหวาน โรมรันอย่างหิวกระหาย
"อืม" พริมาดิ้นขลุกขลัก เรี่ยวแรงของเธอไม่อาจสู้ได้ เธอเบี่ยงหน้าหลบไปมาแต่ก็โดนคนใจร้ายเอาแต่ใจครอบครองจนแทบจะล้มทั้งยืนร่างบางสั่นเทิ้มไปทั้งกาย
"พริม พริม" ระหว่างที่สองร่างกำลังไฟพิศวาสลุกโชน เสียงของธนัทก็แว่วดังเข้ามาใกล้ มันยิ่งทำให้พริมาตื่นตกใจ ความกลัวแล่นเข้ามาในหัวใจ แต่กลับแตกต่างจากธีรภัทรไม่ว่าเสียงจะดังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ เขาก็ไม่สะท้านริมฝีปากหนาไล่ตามกลีบปากบาง จากเร่าร้อนก็กลายเป็นละเมียดละไมจนพอใจก็ผละปากออก
"ครั้งนี้แค่น้ำจิ้ม ฉันจะทำให้เธอเจ็บเหมือนที่ฉันเจ็บร้อยเท่า" ธีรภัทรกระซิบด้วยความเคียดแค้นสายตาบ่งบอกว่าเอาจริง เมื่อเจอเธอแล้ว คนอย่างนายธีรภัทรก็จะไม่ปล่อยเธอไปอีก พริมาต้องมาอยู่แทบเท้าเขา เธอต้องเจ็บเหมือนอดีตที่เขาเจ็บเจียนตาย

หน้าเว็บถูกกว่า IOS