จ้าวซินหรูคุณหนูสาวทะลุมิติไปเป็นยุวชนในยุค70s

จะให้ลูกคุณหนูอย่าง จ้าวซินหรู มาเกิดใหม่เป็นยุวชนเนี่ยนะ! ถ้าแม่เลี้ยงอยากจะส่งเธอไปให้ลำบากแทนลูกแท้ๆมากนัก งั้นเธอก็จะขายบ้านทิ้งแล้วปล่อยให้ทุกคนไปลำบากกลายเป็นขอทานเลยคอยดู!

"หรูเอ๋อร์รู้หรือเปล่า ว่าพี่อี้ของหนูนั้นเป็นทหารนะ เขาน่ะมียศเป็นถึงผู้พันเลยล่ะ หากว่าเทียบกับคนอายุเท่ากันถือว่าเขาเติบโตในหน้าที่การงานมากเลยนะ คนรักก็ไม่มีป้าให้ไปดูตัวหลายครั้งก็ล้มเหลวทุกครั้งชาตินี้ป้าก็ไม่รู้ว่าจะได้อุ้มหลานชายตัวอวบอ้วนหรือเปล่า" ระหว่างทานอาหารป้าอี๋ก็เอาแต่พูดเรื่องของลูกชายไม่หยุด

"เอ่อค่ะ" ซินหรูที่ไม่รู้ว่าจะตอบว่าอะไรเพราะอยู่ ๆ เธอก็มีคนสำคัญเสียอย่างนั้น อะไรคือพี่อี้ของหนูฟังแล้วมันแปลก ๆ พิกล

"แม่ครับ" ชายหนุ่มส่งเสียงปรามารดาเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังพูดจาไปเรื่อย

"ไม่ต้องมาเรียก แม่พูดความจริงทั้งนั้น ปีนี้ลูกอายุ 27 แล้วนะจะรอไปถึงเมื่อไหร่กัน" ป้าอี๋พูดจบก็สะบัดหน้าหนีลูกชายอย่างแง่งอน ส่วนลูกชายก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาเท่านั้น

"เอหรือว่าหรูเอ๋อร์จะมาเป็นสะใภ้ของป้าดี ปีนี้หนูอายุ 20 แล้วใช่หรือเปล่า? ห่างกันเจ็ดปีนับว่าไม่มากอะไร" ป้าอี๋ที่เหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้ก็พูดออกมาทันที

".." ซินหรูที่ได้ยินแบบนั้นก็หันหน้าไปมองชายหนุ่มทันที เธอกลัวว่าเขาจะไม่พอใจเธอเข้าที่จู่ ๆ ก็มาถูกจับคู่กับเธอเสียอย่างนั้น

"เอาอย่างนี้ หรูเอ๋อร์ก็รับพี่เขาเอาไว้พิจารณาสักคน อย่างน้อยหากว่าหนูแต่งงานกับพี่เขาก็จะได้ไม่ต้องไปทำงานที่ชนบทอีกนับว่าไม่มีอะไรเสียหาย และอีกอย่างลูกชายของป้าก็เป็นคนดีมาก ๆ " ป้าอี๋พูดเองเออเองจนซินหรูถึงกับทำตัวไม่ถูก และมื้ออาหารมื้อนี้ก็อบอวนไปด้วยความตึงเครียดจะมีก็แต่ป้าอี๋เท่านั้นที่ดูเหมือนว่าจะเจริญอาหารมากกว่าทุกคน

"อาอี้หลังจากกินข้าวเสร็จแล้วก็ไปส่งน้องด้วยนะ น้องเป็นผู้หญิงตัวคนเดียวกลับเองจะมีอันตราย" หลังจากที่คนทั้งสามร่วมทานอาหารกันเสร็จแล้ว ป้าอี๋ที่เห็นว่าเป็นเวลาบ่ายแล้วจึงได้บอกให้ลูกชายของเธอเป็นคนไปส่งหญิงสาวที่หมู่บ้าน อย่างน้อยคนทั้งคู่ก็จะได้ทำความรู้จักกัน

"มะ..ไม่ต้องหรอกค่ะคุณป้าฉันกลับเองได้" จ้าวซินหรูรีบปฏิเสธเพราะไม่อยากรบกวนอีกฝ่าย ดูแค่ตลอดมื้ออาหารนี่สิ เขาก็เอาแต่ทำหน้านิ่ง เธอกลัวว่าหากว่าเธอนั่งรถไปกับเขาด้วยเธออาจจะขาดอากาศหายใจก็เป็นได้

"ได้ที่ไหนกันล่ะ นี่อาอี้ก็ว่าง ๆ อยู่ไม่มีอะไรทำอยู่แล้วใช่หรือเปล่าอาอี้?" ป้าอี๋รีบตอบทันที เธอรู้หรอกว่าลูกชายว่าง หากว่าเขามีงานจริง ๆ ป่านนี้เขาออกไปข้างนอกนานแล้วไม่ปล่อยให้เวลาล่วงเลยมาถึงตอนนี้หรอก

"ครับ" ชายหนุ่มรับปากมารดาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง เขาหันไปมองหญิงสาวเพียงนิดก็เห็นว่าเธอเองก็มองเขาอยู่ก่อนแล้ว เขาก็เลยยกน้ำขึ้นมาดื่มเหมือนกับว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น