วังหลวงที่แสนวุ่นวาย

หญิงสาวสบตากับเขาชั่วครู่ เมื่อเริ่มรู้สึกถึงความร้อนที่บังเกิดขึ้นรอบดวงตา นางจึงต้องหลบสายตามองปลายเท้าของตนเองเอาไว้
"ซีเอ๋อร์" เสียงทุ้มเอ่ยเรียกอีกครั้ง อยากได้ยินว่านางยังคงไม่เปลี่ยนใจจากเขา
"ท่านกลับไปเถิดเจ้าค่ะ ข้าเป็นคนของฝ่าบาทแล้ว ต่อให้ตายไปก็เป็นคนของฝ่าบาทอยู่ดี" เซียงเยว่ซีเลี่ยงไม่ตอบคำถามของเขา ทั้งยังไม่กล้าสบตาเขาอีกด้วยเพราะกลัวว่าตนเองจะร้องไห้ออกมาตรงนี้
"ข้าสามารถพาเจ้าออกจากวังหลวงได้ ไม่ว่าฮ่องเต้จะฟื้นหรือไม่ก็ตาม หากเจ้าอยากออกจากวังหลวงหลังจากนี้อยู่ในตำหนักเงียบๆ ไม่ต้องเข้าหาหลินไทเฮาหรือคนของฮ่องเต้ทั้งนั้น" ชายหนุ่มเข้าใจว่าเซียงเยว่ซีอาจต้องใช้เวลาในการทบทวนอนาคตของตนเอง "ไว้ข้าจะเข้ามาหาเจ้าอีกที"
จ้าวเทียนหนานกล่าวจบก็ยืนมองหญิงสาวที่หลบตาเขาอยู่ครู่เดียว จึงหันหลังเดินกลับเข้าไปในความมืดโดยที่ไม่ได้หันกลับมามอง
เซียงเยว่ซีเงยหน้ามองเขาหายไปจนลับสายตา นางเองก็คิดถึงเขามากเช่นกัน...