นายหัวเมฆคลั่งรัก

เพื่อที่จะหนีจากการนัดบอดของแม่ เคียงดาวได้หิ้วกระเป๋าใบโต หนีไปทำงานทางเหนือ ทันทีที่มาถึง "ไร่ชาอัครโยธิน" เธอก็ถูกว่าที่นายจ้างกล่าวหาว่าเป็นผู้หญิงขายตัว มาให้บริการถึงที่... นั่น จึงทำให้เธอมองเขาเป็นผู้ชายเลวทรามต่ำช้าขึ้นมาทันที

เคียงดาว คือผู้หญิงคนเดียวที่ไม่เคยสนใจเขา นั่นเป็นความแปลกใหม่ที่นายหัวเมฆไม่เคยเจอ ความดื้อรั้นในดวงตากลมโต ล้วนกระตุ้นความอยากเอาชนะ โดยหวังว่าสักวันสายตาที่แฝงไว้ด้วยความไม่แยแสคู่นั้น จะมองมาที่เขาด้วยความหลงไหลเฉกเช่นผู้หญิงคนอื่น แต่ทำไมหัวใจอันแข็งแกร่งถึงหวั่นไหว และกระวนกระวายทุกครั้งที่ถูกเธอหมางเมิน

"มาขายตัวอีกแล้วใช่ไหม?... งั้น ช่วยกลับไปทางเดิมด้วย เพราะฉันไม่ซื้อกิน"
"ขายตัว?" นิ้วเรียวจิ้มมาที่อกตัวเอง ใบหน้าไม่ต้องพูดถึง งงค่ะ งงเป็นไก่ตาแตกเลยทีเดียว "ฉะ.. ฉัน.. เนี่ยนะขายตัว?"
"รึไม่ใช่?"
เมฆา มองหญิงสาวตรงหน้าอย่างประเมิน ใบหน้าสวยรูปไข่ ผมยาวมัดขึ้นสูงปล่อยหางม้าน่ารัก ยอมรับว่าเธอสวยสะสุดมาก จนเขาสะตั้นไปทันทีที่เห็น แต่พอนึกว่าหล่อนมาทำอะไรเท่านั้นก็รีบสลัดความคิดทั้งหมดทิ้งไปทันที
"คุณคงเข้าใจอะไรผิด" เธอบอก ซึ่งอีกฝ่ายก็ขยับหัวคิ้วเข้าหากันทันที พร้อมก้าวยาวๆ เข้ามาใกล้ พินิจพิจารณาคนที่ยืนอยู่เบื้องหน้าตั้งแต่หัวจรดปลายเท้านิ่ง
"มีอะไรให้เข้าใจผิด มาทางไหนก็ไปทางนั้นเลย ที่นี่ไม่ต้อนรับผู้หญิงแบบเธอ"
งงรอบที่สองค่ะ เคียงดาวสูดหายใจเข้าลึก เชิดหน้าสวยขึ้นหน่อยๆ พร้อมมองสบตาเขาอย่างไม่นึกหวั่น "นี่คุณ สายตาน่าจะมีปัญหามั้ยคะ"
"ค่าสายตาฉัน20/20 หรือ6/6 ในระบบเมตริก ปกติไหมล่ะ" เขามองเธออย่างผู้ที่เหนือกว่าพร้อมยกสองแขนขึ้นกอดอก ดูสิว่าหล่อนจะแน่สักแค่ไหน ถึงกล้าเดินเข้าถ้ำเสือ แถมยังมาต่อปากต่อคำ