หยดสุดท้ายของความรัก

เมื่อความรักคือเกม และเงินตราคือเดิมพันสูงสุด เธอจะเลือกหัวใจ หรือทางรอดของครอบครัว?"

“ฝ้ายครับ...ขออนุญาต...หอมแก้มได้ไหม”
เสียงทุ้มต่ำของเขาใกล้ข้างหูพร้อมกับลมหายใจอุ่น ๆ ทำให้ฝ้ายรู้สึกทั้งตื่นเต้นและประหม่า มือเธอตัวเกร็งอย่างเห็นได้ชัด แต่ไม่ใช่เพราะไม่เคยมีความสัมพันธ์แบบนี้ แต่เป็นเพราะห่างเหินจากเรื่องแบบนี้มานานมากแล้ว
“ไม่ใช่ว่าหนูไม่เคยนะคะ”
ฝ้ายพูดอย่างลังเล หันหน้าไปมองเขาเล็กน้อย “แต่...หนูไม่ได้สัมผัสเรื่องแบบนี้จริง ๆ จัง ๆ มาตั้งแต่มัธยมต้นแล้ว...”
เธอเม้มปากนิ่ง รำลึกถึงช่วงเวลาที่เธอเคยมีความสัมพันธ์แบบเพื่อนกันไปเรื่อยๆ แบบไม่ผูกมัดอะไรนัก กับเพื่อนบางคนที่รู้จักกันในวงเล็กๆ แต่ความรู้สึกตอนนั้นก็จางๆ เพราะส่วนใหญ่เธอก็ไม่ได้ต้องการอะไรจากใครมากมาย
“เรื่องของแม่ ทำให้หนูไม่มีเวลาหรือความรู้สึกที่จะโฟกัสเรื่องแบบนั้นจริงจัง” ฝ้ายยอมเปิดใจมากขึ้น ใบหน้าของเธอเปื้อนรอยยิ้มเศร้าปนหวานในคราวเดียวกัน
คุณเกรย์ยังคงกอดเธอจากด้านหลัง มือวางทาบเบา ๆ บนแขนของฝ้ายที่ลอยน้ำ
“แล้วฝ้ายเคยมีแฟนไหมครับ?” เขาหันหน้ามองใบหน้าของฝ้ายอย่างตั้งใจ
ฝ้ายถอนหายใจยาว ก่อนจะพูดออกมาอย่างตรงไปตรงมา
“หนู...ไม่เคยมีแฟนจริง ๆ จัง ๆ ค่ะ อย่างที่บอก หนูเคยมีความสัมพันธ์แบบเพื่อนที่เป็นมากกว่าเพื่อน แต่ไม่ได้เรียกว่ารัก เอ่อ…เขาเรียกว่า อะไรนะ…อ้อ…FWB หรือ Friend with benefits อ่ะค่ะ” เธอพูดอย่างตรงไปตรงมา พร้อมสายตาที่ไม่ปิดบัง
“และ...หนูชอบผู้หญิงค่ะ”
คำตอบนั้นเรียบง่ายแต่เต็มไปด้วยความจริงใจ ฝ้ายมองตาคุณเกรย์ด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งความกล้า ความกังวล และบางอย่างที่เหมือนอยากจะได้รับการยอมรับ
คุณเกรย์ยิ้มบาง ๆ แล้วกดจมูกกับขมับของเธออย่างนุ่มนวล
“ขอบคุณที่บอกผมแบบนี้นะฝ้าย...ไม่ว่ารสนิยมของฝ้ายจะเป็นแบบไหน ผมก็เข้าใจและไม่ติดอะไร” เขาพูดเสียงเบา ราวกับคำพูดนั้นจะช่วยปลอบประโลมความหวั่นไหวในใจของฝ้าย
น้ำในสระสะท้อนแสงแดด ทอดเงาของทั้งสองคนที่เริ่มคลอเคลียกันอย่างช้า ๆ ราวกับกำลังเริ่มต้นเรื่องราวที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
“ยังไม่ตอบเลย...ว่าผมหอมแก้มได้ไหม” คุณเกรย์กระซิบถามซ้ำ
ฝ้ายหัวเราะเบา ๆ ราวกับคนที่ไม่กล้าสบตาใครตอนกำลังหวั่นไหว
“คุณเกรย์น่ะ…แกล้งฝ้ายทำไมก่อน ทำขนาดนี้แล้ว ยังจะถามอีก…” เธอพูดพลางหันหน้าไปอีกทาง แก้มใสเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ
เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยื่นมือมาประคองใบหน้าเธอเบา ๆ แล้วค่อย ๆ พลิกร่างบางให้หันกลับมาทางเขาอย่างอ่อนโยน ไม่มีแรงบังคับ แต่เต็มไปด้วยความมั่นคงและการขออนุญาตที่ไม่ต้องเอ่ยเป็นคำพูด
สายตาของฝ้ายกับคุณเกรย์สบกันในระยะประชิด
ดวงตาเขานิ่งลึก เหมือนมีอะไรบางอย่างจะพูดโดยไม่ต้องใช้คำ
เธอไม่ได้ตอบ แต่เพียงพยักหน้าเล็กน้อย พร้อมกับหลับตาลงอีกครั้ง คราวนี้…โดยสมัครใจ
สัมผัสอ่อนนุ่มของริมฝีปากเขาแตะลงบนแก้มเธอเบา ๆ เหมือนกลัวว่าแรงเกินไปจะทำให้เธอหลุดหายไปจากตรงนั้น
แต่ไม่ทันให้ฝ้ายได้เตรียมใจ…จูบนั้นก็เคลื่อนมาตรงริมฝีปากของเธอ อ่อนโยน…แต่มั่นคง