ไม่ได้​ตั้งใจ​รัก​ลูก​ติด​ของ​แม่เลี้ยง​

แพรพลอยกำลังเดินขึ้นบันไดแต่เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ หญิงสาวจึงได้ตัดสินใจที่จะหันหลังกลับไปมองสักหน่อย
"อ๋อพี่เซ้นส์เองเหรอคะ?"
ใบหน้าของหญิงสาวเต็มไปด้วยความสุขสันต์อย่างบอกไม่ถูก
"ใช่พี่เอง เธอมีอะไรเหรอ?"
เซ้นส์ไม่ค่อยเข้าใจท่าทางที่แพรพลอยกำลังเป็นในขณะนี้
"ทำไมอยู่ๆ เธอถึงหยุดเดินซะได้ล่ะ?"
เขาไม่สามารถทำความเข้าใจหญิงสาวได้จริงๆ แหละ
"อ๋อไม่มีอะไรค่ะ"
"หยุดเดินโดยไม่มีอะไรนี่นะ มันจะเป็นไปได้ไง"
เซ้นส์ส่ายหน้าอยู่หลายรอบเพราะความงงงวย
"ก็แพรพลอยไม่ได้มีอะไรจริงนี่นา นี่พี่เซ้นส์ไม่ค่อยเชื่อแพรพลอยเหรอคะ?"
หญิงสาวถึงกับแสดงสีหน้าบวกกับท่าทางกังวลใจเล็กน้อย ซึ่งเซ้นส์ก็เห็นแต่เขาเลือกที่จะยืนแน่นิ่ง
"เธอยืนยันว่าไม่มี ก็ไม่มีอะไรล่ะกัน"
"แบบนี้พี่เซ้นส์เชื่อที่แพรพลอยพูดไปแล้วใช่ไหมคะ?"
แววตาที่ถูกส่งตรงมาจากแพรพลอยดูมีความสุขอุรา
"เปล่า ฉันขี้เกียจต่อปากต่อคำกับเธอแล้ว"
สีหน้าของชายหนุ่มแสดงออกอย่างชัดเจนถึงความไม่ค่อยสบอารมณ์
"อ้าวเหรอ!"
แพรพลอยพล่ามบ่นกับตนเองเบาๆ เพื่อไม่ให้เขาได้ยิน
"งั้นเธอก็ช่วยถอยให้พี่ได้เดินสักหน่อย"
เซ้นส์ใช้มือใหญ่ข้างหนึ่งผลักร่างบอบบางออกห่างจากบันไดทันที
"อุ้ยส์!"
แพรพลอยรู้สึกตื่นตระหนกนิดหนึ่งหลังจากเซ้นส์กระทำอย่างนั้นกับเธอ
"ค่ะ"
แพรพลอยยืนมองดูเซ้นส์เดินขึ้นบันไดไปยังชั้นบนของบ้านทั้งอาการหงอยๆ