ท่านประธานขา...หมดเวลาโสด (หนังสือเสียง)

“ทำไมดูมีความสุขมากขนาดนั้นคะ”
“ก็ผมกลัวมาตลอดน่ะสิ กลัวว่าผมจะดูเป็นตาแก่หัวงู
จ้องจะเคลมเด็ก โดยเฉพาะเด็กที่เป็นพนักงานบริษัทของผม
มันดูไม่ค่อยดีน่ะ
พอวันนี้มินยอมรับรักมันก็เลยรู้สึกเหมือนปลดล็อค”
“ขนาดนั้นเลยเหรอคะ”
“ขนาดนั้นแหละ
รู้ไหมว่าผมเกือบจะถอดใจตั้งหลายรอบแล้วนะ
เราสองคนอายุต่างกันมากจริง ๆ มากจนกลัวว่ามินจะไม่เข้าใจ
และคิดว่าผมไม่จริงจัง ที่ผ่านมามินดูเฉย ๆ ด้วย
การสารภาพรักวันนี้เป็นแผนของเสียงพิณกับบุรินทร์นะ
รู้ตัวไหมว่าผมแอบรักมินมานานแค่ไหน”
“ก็พอจะดูออกบ้างในบางครั้ง แต่ก็ไม่อยากฟันธงค่ะ
ไม่แน่ใจก็เลยไม่อยากคิดเองเออเอง ยอมรับเลยค่ะ
มินแอบกลัวผิดหวังน่ะค่ะ เพราะคนแก่บางคนก็เจ้าชู้เงียบ”
“ผมดูเจ้าชู้เหรอ” ร้องถามเสียงตกใจ
“ก็มีบางมุมที่ดูเป็นแบบนั้น รอยยิ้มของคุณมีเสน่ห์มาก
มีแต่ผู้หญิงอยากเข้าหาคุณ ลับหลังมิน มินก็ไม่รู้ด้วย
ว่าคุณเรียกให้ใครไปหาบ้างหรือเปล่า”
“โธ่ ไม่ทันไรก็ระแวงกันแล้ว มิน คุณรู้อะไรไหม
คุณน่ะเป็นรักแรกของผมนะ”
“ไม่จริงอ่ะ”

“จริง ๆ ไม่เชื่อจะถามเสียงพิณหรือบุรินทร์ดูก็ได้ หรือไม่
ก็จุดธูปถามพ่อกับแม่ผม” เขาบอกติดตลก
“หือ?”
“เธอไม่รู้เหรอ?”
“รู้อะไรคะ”
“พ่อแม่ของผม ท่านเสียไปแล้วทั้งคู่
พวกท่านประสบอุบัติเหตุแล้วก็จากไปอย่างกะทันหัน
มันทำให้ผมต้องทำงานหนักมากเพราะต้องพิสูจน์ตัวเองว่าเหมา
ะสมและคู่ควรขึ้นเป็นผู้บริหาร กว่าจะผ่านมาได้
ผมก็ไม่ได้ใช้ช่วงชีวิตในวัยหนุ่มของตัวเองเลย
รู้ตัวอีกทีก็แก่อายุ 40 กว่าเข้าไปแล้ว”
“ไม่ได้พูดให้น่าสงสารใช่ไหมคะ”
“ผมไม่ได้อยากให้มินสงสาร
แต่ฉันอยากให้มินรักผมต่างหาก”
“ก็แล้วใครว่าไม่รักล่ะคะ”
“พูดดัง ๆ หน่อยได้ไหม คำว่ารักน่ะ
พอดีว่าแก่แล้วหูไม่ค่อยจะดี”
“เจ้าเล่ห์จริง ๆ เลยนะคุณธรเนี่ย”
“ไหนคำว่ารัก ไม่เห็นได้ยินเลย
พูดดังขึ้นอีกหน่อยได้ไหมครับที่รัก”