You and I, my Lucky #ตะวันปันใจ

คำโปรย
ผู้หญิงคนแรกที่เข้ามาอยู่ในสายตาเมื่อห้าปีก่อนปรากฏตัวขึ้นมาอีกครั้ง เขาตกหลุมรักเธอท่ามกลางหยาดฝนโปรยปราย นั่งร้องไห้น้ำตานองหน้าไม่มีคนปลอบ ทว่าเพียงคำพูดเดียวทำความหนักอึ้งในใจหายไปชั่วพริบตา
เธอคนนั้นที่เขามอบโชคดีทั้งชีวิตให้
เธอที่รอมาเนิ่นนานได้พบกันอีกครั้ง


..
"ขึ้นห้องแล้วอาบน้ำนอนนะครับ"
"อ้าว จะไม่ขึ้นมาด้วยกันเหรอคะ"
"ครับ?"
"ไม่ขึ้นเหรอคะ นึกว่าจะขึ้น" หญิงสาวยิ้มหวาน รู้สึกเสียดายนิดหน่อยที่เขาไม่ขึ้นห้องไปด้วยกัน ขณะที่ความเขินกระจายเต็มใบหน้าเล็ก ค่อย ๆ เล็มเลียเล่นเอาหัวใจรู้สึกคันยุบยิบ เป็นครั้งแรกที่เธอใจกล้าชวนชายหนุ่มขึ้นห้อง
ระหว่างทางที่เงียบมาตลอด เธอเอาแต่ครุ่นคิดจะเอาอย่างไร ชวนเขาขึ้นห้องดีไหมนะ อุตส่าห์มาส่งกันแล้วนี่นา
กลัวเขาจะมองว่าเป็นคนใจง่าย แต่สุดท้ายก็รวบรวมความกล้าถามออกไป
"เปรี้ยวชวนผมขึ้นห้องเหรอ"
"ค่ะ ขึ้นไหมคะ"