ทะลุมิติมาตกหลุมรักตัวร้ายในนิยายเรื่องโปรด

เธอทะลุมิติเข้ามาเป็นตัวประกอบปลายแถวที่ไร้บทบาทในนิยายเล่มโปรด และ...บุรุษหน้าตาประดุจหยกคนนั้น...เขาคือตัวร้ายในนิยายที่เธออ่าน

Cut Scene

"หากเจ้ายังกล้าแตะตัวข้า...หัวเจ้าจะหลุดจากบ่าเป็นแน่" เสียงของบุรุษผู้หนึ่งดังขึ้น ไม่ใช่เสียงตะคอกโกรธเกรี้ยว หากแต่เป็นน้ำเสียงเย็นยะเยือก ราบเรียบ ทว่าคมกริบเฉียบขาด

สตรีที่นั่งอยู่ที่พื้นค่อยๆ เงยหน้าขึ้นช้า ๆ ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกตะลึงเมื่อสัมผัสได้ถึงความเย็นเฉียบของโลหะที่แนบชิดที่ลำคอ ความเงียบงันปกคลุมทุกสิ่ง มีเพียงเสียงลมหายใจแผ่วเบา ลำคอขาวมีเพียงเส้นบางบางกั้นระหว่างชีวิตและความตาย

ดวงตาคู่งามสบตากับบุรุษผู้เป็นเจ้าของเสียงนั้น ...ใบหน้าหล่อเหลาของเขาราวกับถูกสวรรค์บรรจงสลักสร้าง คิ้วเข้มดั่งพู่กันตวัด เส้นผมยาวดำขลับถูกรวบไว้อย่างดี เผยให้เห็นกรอบหน้าเด่นชัด ดวงตาคมปลาบเปล่งแสงเยียบเย็น ราวกับสามารถทะลวงจิตใจคนได้ในพริบตา จมูกโด่งได้รูปรับกับริมฝีปากบางเฉียบที่เม้มแน่น แผ่รังสีอันตรายออกมาโดยไม่ต้องเอ่ยถ้อยคำใดอีก

ร่างสูงสง่าเปี่ยมอำนาจ ยังคงถือดาบจ่อที่คอระหงนั้น สายตาคมปลาบเปล่งประกายอำมหิตจ้องมองสตรีร่างเล็กเพียงชั่วครู่ แม้จะไม่ได้เคลื่อนไหวอันใด แต่แรงกดดันที่แผ่ออกมากลับหนักหน่วงเสียยิ่งกว่ากองทัพนับร้อยพัน

ความสับสนตีกันในหัวจนยุ่งเหยิง นี่มันอะไรกันแน่? ทำไมอยู่ดีๆ เธอถึงมาอยู่ในสถานการณ์ประหลาดแบบนี้...

แต่ถึงจะงุนงงเพียงใด สัญชาตญาณในการเอาตัวรอดยังคงทำงาน เวยเว่ยสูดหายใจเข้าลึก ค่อยๆ คลี่ยิ้มประจบ ก่อนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนที่สุดเท่าที่จะทำได้

"พี่ชายใจเย็นก่อน เอาดาบมาจ่อคอกันแบบนี้มันออกจะไม่สุภาพนิดหน่อย เกรงว่าจะไม่ค่อยดีต่อใจทั้งสองฝ่ายเท่าไหร่"

เสียงของเธอแผ่วเบา แต่ก็พยายามรักษาชีวิตอย่างเต็มที่