สวีลู่เกิดใหม่ครั้งนี้ขอเป็นพระชายาอ๋อง

"คารวะท่านแม่ทัพ" นางยิ้มหวานหยด เสียงใสราวระฆังเงิน "ข้าน้อยสวีลู่ ได้ยินว่าท่านแม่ทัพโปรดปรานสุราดอกท้อของบ้านข้าเป็นพิเศษ วันนี้จึงนำมาให้ท่านได้ลิ้มลองด้วยตนเอง"
เสิ่นโม่เหยียนขมวดคิ้วเล็กน้อย มองนางตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าด้วยสายตาประเมิน เขาเคยพบนางเพียงครั้งเดียวเมื่อหลายปีก่อน
จำได้เพียงว่าเป็นเด็กสาวที่เงียบขรึมและขี้อาย ไม่ใช่สตรีที่แต่งกายจัดจ้านและกล้าหาญเช่นนี้
"ขอบคุณในความหวังดีของคุณหนูสวี" เขาตอบเสียงเรียบ พยายามรักษาระยะห่าง
แต่สวีลู่หาได้ยอมแพ้ไม่ นางเปิดไหสุรา รินใส่จอกด้วยตนเอง แล้วยื่นให้เขาด้วยสองมือ "ท่านแม่ทัพโปรดชิม"
จากนั้น นางก็รินให้ตนเองอีกจอก แล้วยกขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมด
การกระทำของนางทำให้ทุกคนตกตะลึงสตรีสูงศักดิ์ดื่มสุราในที่สาธารณะเช่นนี้ ถือเป็นเรื่องที่เสียมารยาทและน่าอับอายอย่างยิ่ง
"สุราดี" นางอุทานออกมาเสียงดัง ดวงตาเป็นประกายระยิบระยับ
"ท่านแม่ทัพ ท่านอยู่ที่ชายแดนคงเหนื่อยยากลำบากนัก สุราดีๆ เช่นนี้ย่อมช่วยคลายหนาวได้ เชิญดื่มเถิด ไม่ต้องเกรงใจ"
เสิ่นโม่เหยียนจ้องมองนางนิ่ง ดวงตาคมกริบของเขามืดลง เขารู้สึกได้ถึงความจงใจในการกระทำของนาง นี่ไม่ใช่ความเซ่อซ่าไร้เดียงสา แต่เป็นการยั่วยุที่คิดมามาอย่างดี
เขาไม่รับจอกสุรานั้น แต่กลับเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา "คุณหนูสวี ท่านกำลังทำอะไรกันแน่"
สวีลู่แสร้งทำหน้าเศร้าสร้อย "ข้าเพียงแค่อยากจะทำความคุ้นเคยกับว่าที่สามีในอนาคตเท่านั้น เหตุใด