ฝนพรำในวันที่ช้ำใจ

เรื่องสั้น

“เธอยังเหมือนเดิมเลยนะ” ถ้อยคำที่ฟังดูห่วงใย แต่หารู้ไม่ว่าฝ่ายนั้นกำลังมองเธอด้วยสายตาเยาะเย้ยและดูถูก

มาลีนยังคงเก็บซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้เพราะไม่อยากสนทนาใดๆ เหมือนเดิมแล้วมันยังไง ก็ในเมื่อทุกวันที่ผ่านมาเธอต้องใช้ชีวิตลำบากเท่าไร ผู้ชายคนนี้ทิ้งกันไปทุกอย่างมันก็แตกสลายไม่มีชิ้นดี กว่าจะมาถึงวันนี้มันไม่ง่ายเลยสักนิด

เธอมองหน้าฝ่ายนั้นด้วยแววตาเรียบเฉย แม้ในใจมันจะอัดแน่นไปด้วยความโกรธ แต่ก็เลือกที่จะไม่ตอบโต้อะไรทั้งนั้น และเลือกที่จะเป็นฝ่ายเดินหนีไป

“ทำไม พูดแค่นี้ถึงกับรับไม่ได้จนต้องเดินหนีเลยเหรอ”

มาลีนหมดความอดทนในที่สุด เธอปรี่เข้าไปกระชากที่คอเสื้อฝ่ายนั้นอย่างเหลืออด “ถ้าคิดจะพูดแบบนี้ก็ควรนึกถึงสิ่งที่ตัวเองทำไว้!”

ในวันนั้นเธอรั้งเขาแทบตาย เหนี่ยวรั้งเอาไว้ไม่อยู่ ความรู้สึกแตกสลายไม่มีชิ้นดี ห้าปีที่ผ่านมาเจ็บซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพราะเขาตั้งเท่าไร ในตอนนี้คิดจะมาเยาะเย้ยกันอีกหรือไง

“ฉันทำอะไร แค่บอกเลิกแค่นั้นมันเป็นเรื่องใหญ่โตจนทำให้เธอตรอมใจจนตัดอนาคตตัวเองเลยหรือไง”