เธอคือ..พรหมลิขิต

"ลิซเป็นคนให้ยุ้ยมันหาบ้านเช่าเองค่ะ เผื่อวันไหนแม่ลิซออกโรงพยาบาล แม่จะได้มีที่อยู่"

คำพูดของอลิซ ทำให้ม่านฟ้าไม่พอใจ ยังไม่ทันไรเด็กคนนี้ปีกกล้าขาแข็ง คิดพาแม่ออกจากโรงพยาบาลของเธออย่างนั้นเหรอ เธอลุกขึ้นยืนชี้หน้าอลิซพร้อมกับด่าเขาด้วยถ้อยคำรุนแรง

"คิดจะไปอยู่ที่อื่น หาเงินเองได้แล้วเหรอ แล้วอาการแม่เป็นเธอเป็นยังไง รู้เหรอว่าแม่จะออกจากโรงพยาบาลได้เมื่อไหร่ ทำแบบนี้มันไม่ข้ามหัวฉันไปหน่อยเหรอห๊ะ"

"เห้ย อีฟ ใจเย็นๆ ฟังเหตุผลของน้องมันก่อน"

"เหตุผลอะไร ทุกวันนี้ยังไม่มีปัญญาจ่ายค่ารักษาแม่เลย แล้วจะเอาปัญญาที่ไหน หาเงินไปเช่าบ้าน คิดว่าตัวเองเก่งนัก ก็ไปหาเงินมาจ่ายค่ารักษาแม่ให้ได้ก่อนไหม ห๊ะ"

คำพูดของม่านฟ้า ทำให้น้ำตาของอลิซไหลโดยที่เขาไม่รู้ตัว ความเสียใจ ความเจ็บปวดถาโถมเข้ามาใส่จนตั้งรับไม่ทัน

"ตอนนี้ลิซไม่มีปัญญาหาเงินมาจ่ายค่ารักษาแม่หรอกค่ะ แต่ลิซสัญญาว่า ถ้าลิซเรียนจบ ลิซจะหาเงินมาจ่ายค่ารักษาแม่ของลิซทุกบาททุกสตางค์ จะไม่ทำให้พี่อีฟคิดว่าลิซเป็นภาระเลยค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ ลิซอยู่ให้พี่เห็นหน้าอีกไม่นานหรอก ขอโทษที่ทำให้พี่รู้สึกไม่ดีนะคะ ลิซขอตัวไปดูแม่ก่อนนะคะ แม่กำลังจะเข้าห้องผ่าตัด"

อลิซพูดจบ เขาปาดน้ำตา เดินออกจากห้องไปทันที ทำให้ม่านฟ้าทรุดตัวลงนั้งกับเก้าอี้ นี่เธอเป็นอะไร เธอ กำลังทำอะไรของเธอ