ชะตานี้ข้าถูกตราหน้าให้เป็นนางร้าย

เป็นเพราะความผิดหวังในความรัก จึงสั่งคนทำร้ายสตรีอันเป็นที่รักของเขา ผลสุดท้ายนางถูกผู้อื่นตามล่า หมายจะจับตัวนางไปลงโทษทัณฑ์ให้สาสม ทว่าเกิดความผิดพลาดนำพานางสู่ความตาย หนานหลิงในยุคปัจจุบันตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าตนเองถูกตราหน้าให้เป็นนางร้าย



บทตัวอย่าง

ไหนบอกว่าจะแต่งให้นางเมื่อเขาได้ตำแหน่งทางการทหารสูงขึ้น บัดนี้เขาเป็นถึงรองเเม่ทัพแดนบรูพา เขาเลือกที่จะสลัดนางทิ้ง สัญญาในวัยเด็กเหมือนจะถูกลืมเลือนซะงั้น

"พี่...เอ่อ ตอนนั้นเราสองคนยังเด็กอายุเพียงแค่สิบปีเท่านั้น พอถึงตอนนี้ ข้าเพิ่งจะรู้ใจตนเอง ว่าแท้จริงแล้ว ข้ามีใจให้กับซูเซียน" มู่หยางระบายความในใจออกมา ให้จื่อหลินรับรู้ แม้สตรีตรงหน้าจะเสียใจเพราะเขาก็ตาม

"ยังเด็กอย่างงั้นหรือ...จะเป็นไปได้อย่างไรกัน ซูเซียนนั่นมีดีอะไรกัน มีแต่บุรุษเลือกที่จะเข้าหานาง พี่หยางก็อีกคน เหตุใดสัญญากับข้าไว้แล้ว แต่ยังจะเลือกแต่งงานกับนางอีก"

"ข้ารู้ว่ามีบุรุษเข้าหาซูเซียน แต่นางเลือกข้า เราสองคนมีใจตรงกัน"

"มีใจตรงกัน ทั้งที่ก่อนหน้านี้ พี่หยางสัญญากับข้าสักดิบดี พอเราสองคนโตขึ้นท่านจะเลือกแต่งงานกับข้า" จื่อหลินพยายามหาข้อคัดค้าน ที่ผ่านมานางรอคอยด้วยความหวัง คิดว่าแต่งกับมู่หยางไปนางจะได้ดีมีสุข ทว่าบัดนี้เหมือนพังทลายลงไปแล้ว

"นั่นมันในวัยเด็ก พี่คิดว่าต่อไปเจ้าต้องมีคู่ครองที่ดีแน่" มู่หยางเอ่ยกลับไปเช่นนั้น เพื่อให้จื่อหลินยอมตัดใจจากเขาเสียที

"หากไม่มีซูเซียนนั่น พี่หยางเลือกที่จะเเต่งงานกับข้าไหม" เวลานี้จื่อหลินคิดว่าหากไม่มีซูเซียนนั่นคงจะดีทว่าชื่อเสียงของซูเซียนด่างพร้อยขึ้นมา บางทีมู่หยางต้องเลือกเเต่งงานกับนางเป็นแน่

"เหตุใดถึงพูดจาเช่นนี้กัน พี่จะบอกให้เจ้ารับรู้อีกครั้ง ตอนนี้ในใจข้ามีแต่ซูเซียนเท่านั้น" มู่หยางทิ้งคำพูดไว้แค่นั้น เขาก็หมุนตัวกลับเข้าไปภายในค่ายทหาร ปล่อยให้จื่อหลินยืนนิ่งงัน กับคำกล่าวของบรุษที่นางรักมั่นมาตลอด ทว่ากับทิ้งนางไปอย่างไม่ไยดีเลยสักนิด นางรู้สึกเจ็บปวดลึกในใจเป็นอย่างยิ่ง น้ำตาคลอแทบจะหลั่งออกมา