ฉากสุดท้ายของนิยายน้ำเน่า คือเรื่องเศร้าหลังจบบริบูรณ์

วันเกิดปีที่ 13 ของลูกชาย เอื้องหลวง ภรรยาของธาม ธนเกียรติ ฆ่าตัวตาย

มีเพียงสมุดบันทึกเท่านั้นที่บอกเล่าความคิดของเธอ และมันทำให้ธามรู้ว่า ...

ความเจ็บปวดที่เขาเคยมอบให้เธอในอดีต เอื้องหลวงไม่เคยลืมเลย

ธามจึงต้องย้อนเวลากลับมายังวันแรกของเรื่องราวทั้งหมด เพื่อแก้ไขไม่ให้เธอต้องจบชีวิตแบบเดิมอีก



[11 เมษายน 2567

วันนี้ได้ตัดหญ้ากลางแดด คุณที่ชื่อธามใจร้ายจัง เราไม่ได้ทำอะไรให้สักหน่อย ทำไมต้องแกล้งเราด้วย สั่งให้เราไปตัดหญ้าจนเป็นลม กาหลงจะมาช่วยก็โดนจับไปขังในห้องเก็บของ เรารู้สึกผิดมากเลย แต่กาหลงบอกว่าไม่เป็นไร ขำ ๆ ขำอะไรเล่า ไม่เห็นจะน่าขำเลย

·. ·• ♦ ◊ ◦ ⁂ ∴ ∵ ∷ •´¨`*:•. *.:｡*ﾟ ‘ﾟ･.｡. ¯`°.•°•.★* ☼

[16 เมษายน 2567



ไม่สบายจริง ๆ ด้วย กาหลงบอกว่ามีไข้สูงมาก แถมโดนคุณธามสาดน้ำใส่แล้วไล่ให้ไปทำงานจนเราช็อก ไม่รู้ว่าเล่าเว่อร์หรือเปล่า เพราะจำอะไรไม่ได้หรอก ตอนนั้นรู้แค่ว่ามันหนาวเหมือนจะตาย รู้อีกทีก็ไปตื่นโรงพยาบาลแล้ว กาหลงแอบมาเยี่ยมทุกวันเลย เอาสมุดบันทึกมาให้เขียนด้วย แต่เขียนไม่ไหว เพิ่งได้เขียนวันนี้ เพราะคุณธามรับกลับบ้านแล้ว บันทึกนี้เขียนที่ห้องพักเหมือนเดิม คุณธามบอกว่าตระกูลธนเกียรติไม่ควรเสียค่ารักษาพยาบาลให้พวกกาฝาก เลยไม่ยอมให้เรานอนพักที่โรงพยาบาล จริง ๆ ก็ยังไม่หายดีหรอก แต่ถ้าไม่ต้องทำงานกลางแดดกับไม่โดนน้ำสาดก็น่าจะค่อย ๆ ดีขึ้นเอง

·. ·• ♦ ◊ ◦ ⁂ ∴ ∵ ∷ •´¨`*:•. *.:｡*ﾟ ‘ﾟ･.｡. ¯`°.•°•.★* ☼

[12 มิถุนายน 2567



ห้องเก็บของทั้งมืดและเงียบ ยังดีที่มีกาหลงเป็นเพื่อน คงถูกจับขังในห้องเก็บของบ่อย ๆ ก็เลยดูชิน คุณธามสั่งขังแล้วก็สั่งอดข้าวพวกเรา แต่เราก็ไม่หิวเพราะกาหลงแอบเอาของกินมาซ่อนในนี้ ไม่รู้ว่าต้องโดนขังบ่อยขนาดไหนถึงได้เตรียมการขนาดนี้ได้ แต่เราก็พอรู้แหละว่าส่วนใหญ่ก็เป็นเพราะเรา เพราะกาหลงปกป้องเรา ขอบคุณมาก ๆ นะ

·. ·• ♦ ◊ ◦ ⁂ ∴ ∵ ∷ •´¨`*:•. *.:｡*ﾟ ‘ﾟ･.｡. ¯`°.•°•.★* ☼