ของหวงผู้กองไต้ฝุ่น

คำเตือน พระเอกธงแดงมากกกกกกกก ใครที่เคยเกลียดกำนันดินแล้วจะเทียบไม่ได้กับผู้กองฝุ่นเลย ใครไหวกับพระเอกธงแดงก็ไปกันต่อ ส่วนใครไม่ไหวไม่แนะนำให้อ่านนะคะ



Rrrrrr Rrrrrr เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะสมาธิการทำงานทั้งหมด แต่เมื่อเห็นเบอร์ที่โทรมาก็ต้องรีบรับเพราะเดาว่าคงมีเรื่องสำคัญ

"ม่านมัสลินค่ะ"

(ม่าน พี่เองนะครูเต้ย)

"ค่ะพี่เต้ย"

(ม่านมาที่โรงพยาบาลเร็วเข้า)

"มีอะไรคะ"

แค่ได้ยินคำว่าโรงพยาบาลก็ทำให้ใจหักวูบลงอย่างช่วยไม่ได้

(รถตู้รับ-ส่งเด็กอนุบาลเกิดอุบัติเหตุ น้องไออุ่นได้รับบาดเจ็บนิดหน่อย)

"ไออุ่น!"

(ม่านไม่ต้องตกใจนะ พี่อยู่กับน้องไออุ่นแล้ว)

" ม่านจะรีบไป"

ตึด!

ต่อให้มีงานด่วนแค่ไหนก็ไม่มีอะไรสำคัญเท่ากับลูกสาวเพียงคนเดียวอีกแล้ว น้องไออุ่นวัย 4 ขวบต้องเสียขวัญมากแน่ ๆ แต่ตัวเธอเองก็จะโหวกเหวกโวยวายไม่ได้ไม่อย่างนั้นแม่ของเธอเองจะวิตกกังวลไปด้วย

ม่านมัสลินปิดประตูห้องทำงานลงเบา ๆ มองดูแม่ที่กำลังหัวเราะกับรายการตลกก็ค่อย ๆ เดินเข้าไปหาพยายามควบคุมอารมณ์ตื่นกลัวเมื่อครู่เอาไว้

"แม่ หนูจะออกไปรับไออุ่นนะ"

"อ้าวรถไม่มาส่งเหรอ"

"รถน้ำมันหมดน่ะสิ ไม่รู้ขับกันอีท่าไหนแล้วถ้าเกิดรอให้รถมาส่งก็คงค่ำ"

"เออ ๆ ก็ดีลูก แม่จะเตรียมข้าวหมูหวานไว้ให้"

"จ้ะแม่ ม่านไปนะ"

ม่านมัสลินรีบสวมหมวกกันน็อกบึ่งมอเตอร์ไซค์ไปโรงพยาบาลทันที บ้านของเธออยู่ชานเมืองใช้เวลาแค่ 15 นาทีก็มาถึง

แต่ขณะจะเลี้ยวเข้าโรงพยาบาลก็มีรถมาตัดหน้าเสียได้จนต้องกำเบรกมือกะทันหันรู้สึกเจ็บแปลบไปถึงข้อศอกแต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหา น้องไออุ่นสำคัญกว่า

หน้าห้องฉุกเฉินเต็มไปด้วยความวุ่นวายของผู้ปกครองที่มารอรับบุตรหลาน เสียงร้องไห้ของเด็ก ๆ ดังเซ็งแซ่กระจองอแงจนฟังไม่ได้ศัพท์

สายตาของเธอกวาดมองไปรอบ ๆ เพื่อมองหาเด็กหญิงจ้ำม่ำที่เป็นดังแก้วตาดวงใจ พลันสายตาก็มองเห็นครูเต้ยที่สาละวนกับการกอดปลอบใจเด็ก ๆ เอาไว้แต่กลับไม่มีน้องไออุ่นรวมอยู่ด้วย

"พี่เต้ย!"

"ม่านมาแล้วเหรอ"

"ไออุ่นล่ะ!"

ใบหน้าสวยหวานขาวซีดตื่นตกใจไม่น้อยเมื่อไม่เห็นลูกสาว

"เมื่อกี้นี้มีท่านรองผู้กำกับช่วยโอ๋เอาไว้เพราะไออุ่นร้องไม่หยุดเลย เมื่อกี้นี้ยังอยู่ตรงนี้อยู่เลย"

ครูเต้ยทั้งกอดเด็กคนอื่นทั้งคอยมองหาเด็กหญิงไออุ่นเพราะเพิ่งบอกแม่ของเด็กไปหยก ๆ ว่าเขาดูแลอยู่

"นั่นไง ๆ น้องไออุ่นมาแล้ว"

"แม่ม่านจ๋า"

เด็กหญิงรูปร่างตุ้ยนุ้ยในชุดอนุบาลวิ่งอ้าแขนมาแต่ไกลด้วยความดีใจที่เห็นแม่มารับเสียที แก้มยุ้ยทั้งสองข้างเต็มไปด้วยคราบน้ำตาคงจะเสียขวัญจากอุบัติเหตุอยู่ไม่น้อย

ม่านมัสลินรีบวิ่งไปหาลูกสาวด้วยความโล่งอกที่เด็กน้อยปลอดภัยไม่ได้เกิดเรื่องร้ายแรงมากอ้อมกอดของเธอปลอดภัยเสมอ เด็กหญิงไออุ่นโผตัวกอดแม่ร้องไห้โฮออกมาจนน้ำมูกน้ำตาไหลเปรอะไปหมด

"โอ๋ ๆ ๆ ขวัญเอ๋ยขวัญมา ไม่เป็นไรแล้วลูก น้องไออุ่นเจ็บตรงไหนหรือเปล่าลูก"

ปากก็พร่ำถามมือก็จับลูกหมุนซ้ายหมุนขวามองหาบาดแผล

"ไออุ่นไม่เจ็บค่ะ เพราะมีคุณลุงช่วยเป่ามนต์วิเศษใส่มือไออุ่น พอเอาไปแตะตรงไหนตรงนั้นก็จะหายเจ็บ"

จากที่ร้องไห้เมื่อครู่ก็กลายเป็นส่งเสียงเจื้อยแจ้วเล่าถึงมนต์วิเศษที่เด็กน้อยคิดว่ามีอยู่จริง

"คุณลุงคนไหนคะลูก"

"นั่นไงคะแม่ม่าน คุณลุงตำรวจเก่งมาก ๆ เลย"

ม่านมัสลินมองไปตามปลายนิ้วอวบน่ากัดของลูกสาวแต่ก็ต้องตกใจจนเหมือนเวลาถูกหยุดเอาไว้ที่ปลายนิ้วของลูกสาว

ร่างสูงใหญ่สวมเสื้อยืดสีขาวคอกลมแถบแดงเอาชายเสื้อเหน็บไว้ในกางเกงสีกากีเข้มพอดีตัว รองเท้าหนังสีดำมันปลาบกำลังพาเจ้านายของมันเดินตรงมาหาเธอกับลูกสาว

เขาคือคุณลุงตำรวจที่ลูกสาวพูดถึงและเขาคือ.....อดีตสามีของเธอ

"ไออุ่น เราต้องไปกันแล้วต่อไปห้ามไปยุ่งกับคุณลุงคนนี้อีก"

เธอพยายามที่จะรวบรวมเรี่ยวแรงที่เหลือเพื่ออุ้มลูกสาวแต่ก็เหมือนว่ายิ่งท่านรองผู้กำกับคนนั้นเดินเข้ามาใกล้เท่าไร เรี่ยวแรงของเธอก็ถูกดูดออกไปมากเท่านั้น ทั้งแขนที่เจ็บแปลบยิ่งทำให้ทุกอย่างยากไปหมด

"หนูจาเอาเค้กสตรอเบอรี่ที่คุณลุงซื้อให้"

"ไม่ได้!"

มือของม่านมัสลินสั่นเทาไปหมดเธอจับมือน้องไออุ่นเอาไว้แน่นแล้วเดินหันหลังทันที

"แม่ม่านขากระเป๋า"

กึก! กึก! กึก! เสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามาเรื่อยดังขึ้นช้า ๆ พร้อมกับจังหวะหัวใจของเธอ เหงื่อเม็ด ๆ เล็กเริ่มไหลซึมตามกรอบหน้าจนรู้สึกร่างกายร้อนรุ่มไปหมด

" จะรีบไปไหนล่ะม่าน"

ในเมื่อหลีกหนีไม่ได้แล้วก็คงต้องหันมาเผชิญหน้าอย่างเดียว ม่านมัสลินดันน้องไออุ่นให้ไปยืนข้างหลังใช้ร่างบอบบางของตัวเองบังลูกสาวเอาไว้

"ม่านจะรีบกลับบ้าน"

นี่เป็นครั้งที่สองที่ได้เจอกันในรอบไม่กี่วันหลังจากห่างกันไปถึงห้าปี เพียงแต่ครั้งนี้เธอไม่ยินดีที่เขาจะได้เห็นเด็กคนนี้

ร่างสูงใหญ่ย่อตัวลงนั่งจนมองเห็นเด็กน้อยผมเปียได้ชัดเจน เด็กน้อยค่อย ๆ โผล่หน้าออกมาแล้วส่งยิ้มตาหยีเห็นฟันซี่เล็กน่ารักเรียงตัวสวย ใบหน้าของเขาฉาบด้วยรอยยิ้มอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วใบหน้า

"ลุงเอาเค้กมาให้แล้ว ขอลุงกอดหนูหน่อยได้ไหมคะ"

"ไม่ได้!" เสียงของคนเป็นแม่แข็งขัดขึ้นทันที

"แม่ม่านขา ดุทำไมคะ"

"แม่บอกแล้วว่าห้ามคุยกับคนแปลกหน้า"

"ลุงไม่ใช่คนแปลกหน้านะคะ"

เขาพูดพลางเอื้อมมือจะยีหัวเด็กน้อยแต่ก็ถูกม่านมัสลินปัดมือออก

" อย่ามาจับน้องไออุ่น พวกเราไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกัน ม่านไม่อยากให้ลูกสนิทกับคนแปลกหน้า"

ท่านรองฯ ฝุ่นชักมือกลับพลางจ้องเข้าไปในดวงตาใสแป๋วของเด็กน้อยก่อนที่เขาจะตัดสินใจถามอะไรบางอย่าง

" คุณพ่อของไออุ่นไม่มารับเหรอคะ"

" นี่."

" คุณแม่บอกว่าคุณพ่อไปอยู่ที่ชอบ ๆ แล้ว ส่วนไออุ่นต้องอยู่กับแม่ม่านเท่านั้นค่ะ เพราะคุณแม่รักและหวงและห่วงไออุ่นม๊ากกกกกก.มาก"

"แม่ของหนูขี้หวงจังเลยนะคะ แต่ลุงว่าพ่อหนูอาจจะรู้แล้วก็ได้ว่าชอบที่ไหน"

"อย่ามาเจอกันอีกเลยค่ะ เราเลิกกันนานแล้ว" เสียงม่านมัสลินกัดฟันกระซิบพูดกับเขาเพราะไม่อยากให้ลูกสาวได้ยิน

"แต่พี่ไม่ได้เลิกนี่ ม่านเลิกของม่านเองฝ่ายเดียว"