เกิดใหม่เป็นภรรยาคุณชายปากร้าย

พรหมลิขิตหรือผีนำพาเมื่อคนกลัวผีขี้ขึ้นสมอง แถมสาเหตุการตายคือหัวใจวายตายเพราะตกใจผีในหนัง แต่ตอนนี้ดันตื่นขึ้นมาอยู่ในร่างของคนที่เห็นผี! งานนี้มึงได้ตายซ้ำตายซ้อนแน่ ๆ ไอ้รพีเอ๊ยยย
*:･｡. +ﾟ*｡:ﾟ+*:･. +ﾟ. ｡･:*

ถามจริงจะมีใครตายได้น่าเวทนาเท่า ปานรพีร์ อีกไหม อยู่ดีไม่ว่าดีรู้สึกเบื่อหน่ายกับชีวิตอันแสนจำเจ จองตั๋วไปดูหนังคนเดียว แถมหนังที่ดูยังเป็นหนังผี ทั้งที่ตนเองกลัวผีขี้ขึ้นสมอง ดังนั้น ไม่ต้องถามว่าจุดจบเป็นยังไง ก็อ้าปากค้างตาเบิกโพลงมือหงิกตัวแข็งหัวใจวายตายเพราะตกใจตอนฉากผี Jump Scare เป็นไงน่าเวทนาไหมล่ะ

แต่ ๆ ปานรพีร์กลับไม่ได้รู้สึกว่าตนเองตาย หรือเพราะเขาไม่เคยตายกันนะ เพราะความรู้สึกเขาเหมือนคนวูบไปชั่วขณะ ก่อนเขาจะถูกอะไรก็ไม่รู้ดึงกลับมาสติครบถ้วนอีกครั้ง ทว่าไม่ได้ตื่นขึ้นมาในร่างของเขา แต่เป็นร่างของคนที่ชื่อ ปานรพีร์ ซึ่งชื่อเหมือนเขาเปี๊ยบแต่หน้าตาไม่เหมือนกันโดยสิ้นเชิง เรียกว่าทรงเสพกับพระเอกละครอ่ะคิดดู

ที่น่าตกไปกว่านั้นคือ ณ เวลาที่เขาตื่นมานั้นมันไม่ใช่ยุคปัจจุบัน และจากการพยายามใช้สมองที่มีอยู่น้อยนิด บวกกับนิสัยชอบดูละครก็ทำให้พอจะคาดเดาได้ว่าที่นี่มันคือช่วงยุค พ.ศ. 2500

ทว่าเรื่องนั้นก็ยังไม่น่าตกเท่ากับการที่คนกลัวผีขี้ขึ้นสมอง แถมสาเหตุการตายคือหัวใจวายตายเพราะตกใจผีในหนัง แต่ตอนนี้ดันตื่นขึ้นมาอยู่ในร่างของคนที่เห็นผี!

งานนี้มึงได้ตายซ้ำตายซ้อนแน่ ๆ ไอ้รพีเอ๊ยยย

...

"ได้ครับ ผมจะยอมแต่งก็ได้ แต่เรื่องนี้จะต้องไม่มีใครรู้ เพราะผมรับไม่ได้หรอกครับที่จะต้องมีภรรยาเป็นเด็กที่ไม่รู้จักแม้แต่หัวนอนปลายเท้า" รชานนท์เอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"คุณใหญ่ทำไมพูดจากแบบนี้ แม่ไม่เคยสอนให้เราพูดไม่ดีแบบนี้นะ"

"ก็ผมไม่ได้รักเด็กคนนี้ ไม่ได้อยากแต่งงานกับเด็กคนนี้"

"เรื่องที่คุณไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าเราแต่งงานกันผมก็เห็นด้วย เพราะการแต่งงานครั้งนี้มันก็แค่การแต่งงานหลอก ๆ ต่างฝ่ายต่างมีผลประโยชน์"

"ก็ดี เจ้ากรรมนายเวรบ้าบอหายไปเมื่อไหร่ข้อตกลงถือเป็นอันสิ้นสุด"



*:･｡. +ﾟ*｡:ﾟ+*:･. +ﾟ. ｡･:*



คำเตือน

นิยายเรื่องนี้มีการใช้คำหยาบ การทำร้ายจิตใจ

สถานที่ บุคคลไม่มีอยู่จริง แต่งขึ้นมาเพื่อความบันเทิงเท่านั้น