รักที่เคยขอ

"พี่ธันย์ไม่ได้ตั้งใจอยากพากี๋ไปกินข้าว แต่ไปเพราะพี่เฟย์อย่างนั้นใช่ไหมคะ"
ชายหนุ่มมุ่นหัวคิ้วทันทีที่ได้ยินแบบนั้น สายตาเขาเปลี่ยนไปโดยพลันราวกับมันไม่ควรเป็นคำพูดที่ออกจากปากของเธอ
"จะชวนทะเลาะให้มันได้อะไรขึ้นมา" ธันวาแสดงสีหน้าบึ้งตึง "พาไปให้รู้ไงว่ามันไม่มีอะไร เพราะถ้ามันจะมีจริงๆ เธอคงไม่มีวันได้ไปด้วย"
ไม่หรอก...ที่ธันวาพาเธอไปด้วยเพราะอยากสร้างเกราะป้องกันขึ้นมา เพื่ออยากให้รักษยามั่นใจว่าเขาไม่ได้คิดกับเธอมากเกินไปกว่าเพื่อน
เขาก็แค่ใช้เธอเป็นเครื่องมือ...เหมือนอย่างที่เธอเคยบอกเขาในคืนนั้นไงล่ะ
"จนป่านนี้แล้ว พี่ธันย์ก็ยังไม่ลืมพี่เฟย์"
"เคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอ" ธันวาไม่ชอบพูดอะไรซ้ำๆ "ว่าอย่าล้ำเส้นพี่อีก"
"แต่กี๋เป็นเมียพี่!"
ดรัลพรเปล่งเสียงออกไปทั้งที่มันสั่นเครือ ฝ่ามือบางกำเข้าหากันแน่น เขาไม่รู้หรอกว่าเธอดีใจมากแค่ไหนตอนที่ได้ยินว่าเย็นนี้เขาไปพาไปกินข้าวข้างนอก ใจเธอเฝ้ารอด้วยความหวังหลังจากที่เห็นดอกไม้ช่อนั้น แต่สุดท้ายแล้วทุกอย่างมันก็ไม่ใช่อย่างที่แอบคิดเลย
"พี่ธันย์ก็รู้ว่ากี๋รัก แล้วทำไมถึงได้เอาแต่ทำร้ายจิตใจกันแบบนี้"
"อยากฟังคำตอบจริงๆ ใช่ไหม?" คนตัวโตแค่นหัวเราะก่อนจะปรายตามองกัน "แน่ใจใช่ไหมว่าจะรับไหว"
ดรัลพรมองหน้าสามีผ่านม่านน้ำตาที่เอ่อล้นจนบดบัง ก้อนเนื้อข้างซ้ายมันรู้สึกเจ็บจนแทบหายใจไม่ออก ลำคอก็ตีบตันราวกับมีอะไรแล่นขึ้นมาจุกไว้
เธอเจ็บ...แล้วเธอก็เหนื่อยมาก
"แล้วพี่ธันย์จะแต่งงานกับกี๋ทำไม" เธอถามด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า
"คิดว่าพี่อยากแต่งงานกับเธอหรือไง" จะถามในเรื่องที่รู้อยู่แล้วทำไม "ตัวเธอเองก็น่าจะรู้ดีที่สุดว่ามันเป็นความต้องการของใคร"
หญิงสาวเม้มปากแน่นจนรู้สึกเจ็บไปหมด บางครั้งเธอก็แอบคิดว่าเขาคงมีความรู้สึกที่ดีให้กันบ้างสักนิด แต่ดูเหมือนว่าเธอจะหวังมากเกินไปด้วยซ้ำ
หรือบางทีมันอาจจะถึงเวลาที่เธอควรจะพอสักที วิ่งตามคนที่ไม่เห็นค่าความรักของตัวเองมาตลอดหลายปีแบบนี้ใจมันก็เหนื่อยก็ท้อเป็นเหมือนกัน
ที่บอกว่าความใกล้ชิดอาจทำให้ก่อเกิดความรักขึ้นมา ดรัลพรค้นพบแล้วว่ามันไม่จริงเลยสักนิด
ถ้าเขาไม่รักก็คือไม่รัก เธอเคยร้องขอความรักจากธันวาหลายต่อหลายครั้งแต่มันก็ถูกตีค่าเป็นศูนย์เสมอมา หัวใจของเธอแตกละเอียดจนยับเยินไปหมด
"ถ้าอย่างนั้น" ดรัลพรครุ่นคิดอยู่สักพักถึงกลั้นใจเอ่ยต่อ เธอว่าเธอไปต่อไม่ไหวแล้ว "เราหย่ากันดีไหมคะ"
เกิดความเงียบทันทีหลังจากที่ประโยคนั้นหลุดออกจากปาก เธอไม่รู้หรอกว่าที่เขาเงียบเป็นเพราะอะไรอาจจะแปลกใจหรือไม่ก็ตื้นตันจนพูดไม่ออก
แต่สำหรับเธอแล้วมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสักนิด
"หึ! พูดแล้วก็ทำให้ได้แล้วกัน" ธันวาที่เงียบไปสักพักแค่นหัวเราะขึ้นมา ริมฝีปากนั้นบดยิ้มราวกับกำลังดูแคลน "ถ้าพูดแล้วทำไม่ได้ก็อย่าหลอกให้คนอื่นเขาดีใจ"
ดรัลพรสบตาสามีตัวเองด้วยความร้าวราน กระทั่งตอนนี้เขาก็ยังย่ำยีความรู้สึกของเธอไม่พัก ไม่เคยเลยสักครั้งที่ธันวาจะทะนุถนอมความรู้สึกกัน
ความรักของเธอมันคงไม่มีค่าอะไรสำหรับเขา ที่เคยบอกว่าไม่รู้ตัวเองจะทนได้อีกนานแค่ไหน ไม่รู้ว่าจะต้องวิ่งตามและไขว่คว้าคนอย่างเขาอีกนานเท่าไหร่
พักหลังมานี้คำถามพวกนั้นมันโผล่เข้ามาในหัวซ้ำๆ นั่นคือสัญญาณของคนที่เริ่มจะหมดแรงรักแล้วอย่างนั้นใช่ไหม
"กี๋ไม่กล้าหลอกพี่ธันย์หรอกค่ะ" ถ้าเป็นอย่างนั้นเธอคงจะเหนื่อยมากเกินพอแล้วจริงๆ "กี๋จะหย่าให้พี่ธันย์เอง"


------------------------------------------

แนวน้ำเน่าย่อยง่าย ไม่มีปมอะไรซับซ้อนค่ะ
ตัวละครมีความเห็นแก่ตัว และประสาทรับประทานอยู่บ้าง

กรุณาอ่านตัวอย่างก่อนโหลดนะคะ
เลือกแนวที่ใช่ อ่านแนวที่ชอบน้า