รักเพลินใจ

เพลินพิศ 'ฝัน' ถึงชายหนุ่มหล่อเหลา รูปร่างสูงสง่าคนหนึ่งซ้ำๆ เขาทั้งอบอุ่นอ่อนโยน และมักมองเธออย่างรักใคร่ด้วยดวงตาคู่คมลึกซึ้ง กระทั่งตื่นขึ้นมาเธอก็ยังรู้สึกถึงความหวานล้ำในอก จนอยากให้เขามีตัวตนจริงๆ

แล้วโชคชะตาก็จัดการให้ตามคำขอ

เธอย้อนอดีตไปเมื่อสิบเก้าปีก่อน ไปอยู่ในร่างของ 'ญาณินี' เด็กสาวที่สิ้นชีวิตไปอย่างน่าเสียดาย

และเงื่อนไขที่จะทำให้เธอได้กลับมาปัจจุบัน ได้พบครอบครัวอีกครั้ง...ก็คือการทำให้ชายในฝันคนนั้นตกหลุมรักเธอ

แต่อัตราสำเร็จของภารกิจแทบจะเป็นศูนย์...เพราะตัวตนของเขาก็คือ 'หม่อมเจ้าภวินนุพันธุ์ พัฒนศักดิ์' ผู้เคร่งขรึมและถือตัวที่สุด ที่พบกันครั้งแรกเขาก็คิดว่าเธอเป็นเด็กไร้มารยาท ดวงตาคู่คมที่เคยมองเธออย่างลึกซึ้งก็ไม่มีแล้ว มีแต่ดวงตาคมกริบราวกับมีด!

เพลินพิศได้แต่กรีดร้องต่อว่าโชคชะตา...นี่มันยากเกินไปแล้ววว ชาตินี้เธอจะได้กลับร่างเดิมของเธอไหมมม


**************

เธอมัวแต่อึ้งตะลึงไปด้วยความรู้สึกที่ท่วมท้นจนไม่ได้สังเกตสีหน้าของชายหนุ่ม ใบหน้าอ่อนโยนในฝันซ้อนทับกับใบหน้าเรียบเฉยของคนตรงหน้า เธอยิ้มดีใจ ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาเสียงใส จากนั้นก็เหมือนกับเป็นตัวจุดชนวนปฏิกิริยา ถึงกับซอยเท้าเบาๆ เหมือนเด็กน้อยได้รับของเล่นชิ้นถูกใจ แล้วก็ยกมือขึ้นลูบใบหน้าเขาอย่างลืมตัว
อา...ภารกิจไม่ได้เลือนลางอีกต่อไป อย่างน้อยเขาก็มีตัวตน
เขาปรากฏตัวแล้ว...แถมเหมือนในฝันเปี๊ยบ!
หญิงสาวหัวเราะเสียงกังวานใส ละล่ำละลักออกไปว่า "โอ้ บอย! แธ้งค์ก็อด! พี่วิน พี่วินนั่นเอง ในที่สุดก็ได้พบกันซะทีนะคะ!"


_______________

เรื่องนี้เคยตีพิมพ์กับสนพ. แจ่มใสและมีอีบุ๊กเวอร์ชั่นที่แจ่มใสดูแลมาก่อน คนที่มีแล้วไม่ต้องซื้อซ้ำนะคะ เนื้อหาเหมือนเดิมค่ะ